"ေမ်ာက္၊ၾကြက္ ႏွင့္ကပၸတိန္ဂ်က္"

ေလာကၾကီးမွာ...
တခါတေလ...
တခ်ိဳ႕အေကာင္ေတြက...သစ္ကိုင္းလြတ္ရင္
ကဗ်ာေရးတယ္။
တခ်ိဳ႕အေကာင္ေတြကေတာ့..အဲဒီကဗ်ာကို
ေရွ႕သြားေတြနဲ႕ နည္းနည္းခ်င္းကိုက္ၿဖတ္စားေသာက္တယ္။
တကယ္လို႕...
အဲဒီေလွရဲ႕ နံရံဟာ..ႏွစ္ဖက္မကဘူးဆိုရင္...
ကပၸတိန္ဂ်က္..ဘာဆက္လုပ္မလဲ။
၂၀၁၁ ဟာ..ပဲြလမ္းသဘင္ေတြ၀တ္ရံုလို႕
စိတ္လိုလက္ရ..မဂၤလာယူေနပါေတာ့တယ္။
(သရ)

note: သရတစ္ေယာက္ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနပါတယ္။
ဘာေတြမွန္းမသိတာေတြကိုအ၀ိဇၨာ လို႕အမည္ေပးခြင့္ရမယ္ဆိုရင္..
Blocked by Avijja လို႕ပဲေၿပာရမွာပါပဲ။
အေတာ္မ်ားမ်ားေသာ သရရဲ႕..ဖရိုဖရဲနိုင္မႈေတြကို...
မႏွစ္ကထက္ပိုၿပီး သိမ္းဆည္းက်စ္လွစ္နိုင္ လိမ့္မယ္လို႕
ႏွစ္သစ္ကူးညမွာ..တိတ္တိတ္ေလးေမွ်ာ္လင့္မိရင္း.
၂၀၁၁ ကိုၾကိဳဆုိလိုက္ပါတယ္။

အငို

အငို

အရာရာ
မက်န္းမာတဲ့အခါ
သစ္ရြက္အေၾကြေလးလို
ပင္စည္ကို တ ရွာေပါ့ ေမေမရယ္
ေၿမေပၚတရြတ္ဆဲြပါသြားခဲ့ရၿခင္းမ်ား
ေလထဲ သဲတရွပ္ရွပ္ေန႕ရက္မ်ား
အပ်ံသင္ခဲ့ၿခင္းဟာ
အၿပန္လမ္း မသိနိုင္ေအာင္မ်ားလား
အေ၀းဆီ ပ်ံသန္းေၿပးထြက္သြားခဲ့ရေပါ့
ေမေမရယ္...
ဥၾသငွက္ေလး ငိုေၾကြးလြမ္းဆြတ္ရာ အကိုင္းမွာ
ေဟာဒီ သစ္ရြက္ရိုင္းေလးအတြက္
ၿပန္ဆက္စရာအညွာ မရွိေတာ့ၿပီလား
ေသာကနဲ႕ တသားထဲမို႕
ဘ၀က အလ်ားရွည္လြန္းတယ္
ဟိုး..ငယ္ငယ္တုန္းကလိုဆို
ေမေမ့ေရွ႕မွာထိုင္ ထိုင္ ငိုၿပီး
ေဟာဒီ ေလာကၾကီး ကိုေလ
တိုင္လိုက္ခ်င္တာပါပဲဗ်ာ။

(သစၥာပိုင္စိုး)

***(ေရးလက္စကဗ်ာေတြ..ေရးလက္စ စာေတြနဲ႕ ေရးလက္စ ဘ၀ေတြဟာ..တခါတရံမွာ..
ရုတ္တရက္ရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးေၾကာင့္ ေရစိုႏႈးအိစုတ္ၿပဲကုန္တာမ်ိဳးလဲ
မရည္ရြယ္ပါဘဲၿဖစ္ေလ့ၿဖစ္ထရွိသလို...အမွတ္မထင္ မေတာ္တဆ ၿဖစ္တတ္တဲ့
အခါမ်ိဳးေတြမွာ...လူ႕ႏွလံုးသားဟာ...အရည္တစ္မ်ိဳးကို အရွိန္ၿပင္းၿပင္း ညစ္ထုတ္
လိုက္ပါတယ္။ ဒါကို မ်က္ရည္လို႕ တခုတ္တရ ဘာသာၿပန္မိေတာ့....
Foma Gordeyev ေလးလို (ေမွာင္မိုက္မွာငို) ရင္း သစၥာပိုင္စိုးရဲ႕
အေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္နဲ႕...အၿပာေရာင္တနလၤာ ကို ခင္းက်င္းခ်ထားလိုက္ပါတယ္။
ဘာမွ ဆက္လုပ္လို႕မရတဲ့အေနအထားေတြေရာက္ရင္...ခဏရပ္ေနပါ...တဲ့။
ခဏဆိုပီးရပ္ေနတုန္း...ရႈစရာေအာက္ဆီဂ်င္ေလးေတာင္ မလံုေလာက္တဲ့ဘ၀ကို
ဘယ္လို ေယာနိေသာမနႆီကာရ လိုက္ရပါ့မလဲ။
ေကာင္းကင္ ေပၚမွာေတာ့...Haze ေတြက အၿငိဳးတၾကီး
က်ေနာ့္ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္ကို
ဆဲြၿဖဳတ္ခ်ဖို႕ ခုထိ ၾကိဳးစားေနတုန္း။
အညွာတာ ကင္းမဲ့လိုက္ပံုမ်ားေလ။

with Metta,
vowel
25Oct2010

October Travel By Samsara Train(1)

‘Train is coming! Train is coming!’

အိုေခ..လာပါ။ ငါကလည္း..အဲဒီ ထရိန္းဆိုတာၾကီးကိုပဲေစာင့္ေနတာ။

လာထား..လာထား..။

ဒုကၡတရားေတြနဲ႕ မြန္းသိပ္က်ပ္ညပ္ေနတဲ ့ သူ႕ေရွ႕ထိုးဆိုက္လာတဲ့

မဟာ SMRT ၾကီးထဲ..ဒေရာေသာပါး(အမ်ားနည္းတူ) ေၿပး၀င္လိုက္သည္။

‘Doors are closing, tit..tit..tit..titt...’

၀င္သာ၀င္လာတာ..ဘယ္သြားမဲ့ ရထားမွန္းသူမသိ။

အနီးအနားေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း…လူမ်ိဳးၿခားရုပ္ေတြခ်ည္း။

‘Where is this train going to, Sir?’

အနည္းငယ္စူထြက္ေနေသာ၀မ္းဗိုက္ကို…ေထာက္ခ်င့္ေသာအားၿဖင့္…

ဆာ ေခၚကာ..ေမးၾကည့္လိုက္သည္။

ဆာေခၚခံရသူ…ဘီယာဘယ္လီပိုင္ရွင္ၾကီးက..တစ္ခြန္းထဲ ခပ္ၿပတ္ၿပတ္ေၿဖ

သည္။ ေ၀ၚပုက်ိေသာက္…။

ဟိုက္..ဘယ္လိုလူလဲမသိဘူး…ကိုယ္စီးေနတဲ့ရထား

ဘယ္သြားလို႕သြားမယ္မွန္းေတာင္ မသိဘူးတဲ့။

မၿဖစ္ဘူး…ဟိုတဖက္က..အစ္မေခ်ာေခ်ာေလးကို..ငါေမးၾကည့္မယ္..စိတ္ကူးကာ

‘Hi, Miss, Excuse me…where’s this train going to?’

‘Sorry, I really don’t know.’

ဟာ..ေသေရာ..။ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ၿဖန္းခနဲရိုက္ခ်လိုက္သည္။

ဘာေတြလဲဟ..။လူမႈေရးေခါင္းပါးလိုက္တာ…ဗမာေတြနဲ႕မ်ား ကြာခ်င္တိုင္းကို

ကြာတယ္။ ဗမာေတြမ်ား..မသိလို႕လမ္းေမး…အိမ္တိုင္ရာေရာက္လိုက္မပို႕ရံုတမယ္

ေသခ်ာညႊန္းေပးတယ္။ ကိုယ္သိလို႕တတ္လို႕ကေတာ့လား…သူမ်ားကို…

(ဆရာၾကီးလုပ္တယ္..) အဲေလ..သူမ်ားကို…ကူညီေဖးမတယ္။

ဒင္းတို႕က်မွ..မသိဘူးခ်ည္း ဘုေတာလႊတ္တယ္။ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ကြာ…။

ေသခ်ာတာေတာ့..ခု..သူေရာက္ေနတာ..ဗမာၿပည္မဟုတ္။

တၿခားမၾကည့္နဲ႕…ခု..သူဒါေလးေမးတာကို…ဘူးခ်ည္းခ်ေနတာကိုသာၾကည့္။

သူေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြႏွင့္ တစ္ခရီးထဲသြားေနရ

ပါလိမ့္..ငါ့ႏွယ္ေနာ္…။

မၿဖစ္ဘူး..ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဖို႕ၾကိဳးစားရေတာ့မည္…။

ရထားနံရံမွာ..ခရီးစဥ္ေတြေရးမထားဘူးလား…ဘူတာစဥ္ေတြကိုမီးစိမ္းေလးနဲ႕ၿပမထား

ဘူးလား..သူအသည္းအသန္ရွာၾကည့္လိုက္သည္။ မေတြ႕…။

ရထားနံရံမ်ားတြင္..နံရံလံုးၿပည့္စာေတြေရးထားသည္။ ဗမာလိုမဟုတ္..အဂၤလိပ္လို

မဟုတ္..။သူသည္ ဘ၀တြင္..ထိုစာႏွစ္မ်ိဳးကိုသာဖတ္တတ္သူၿဖစ္ေၾကာင္း…

ကိုယ့္ကိုကိုယ္၀မ္းနည္းစြာအသိအမွတ္ၿပဳလိုက္ရသည္။

သူေနာက္တစ္မ်ိဳးေၿပာင္း စံုစမ္းရေပေတာ့မည္။ ကိုယ္စီးတဲ့ၿမင္းအထီးမွန္းအမမွန္းမသိတာ

သိပ္ကိစၥမရွိ။ ကိုယ္စီးတဲ့ရထား..ဘယ္သြားလို႕သြားမွန္းမသိတာ..အေရးၾကီးသည္။

သိမွၿဖစ္မည္။သိေအာင္ ၾကိဳးစားသင့္သည္ ဟုသူထင္သည္။

ရထားမွန္ကေနတစ္ဆင့္ အၿပင္ေလာက ကိုသူစူးစမ္းလိုက္သည္။

အေမွာင္သာၾကီးစိုးလို႕။ ဟင္….ေၿမေအာက္ထဲေရာက္ေနတုန္းမို႕ၿဖစ္နုိင္သည္။

စေတရွင္တစ္ခုခုေရာက္ရင္ေတာ့..ဘာစေတရွင္ဆိုတာ..နာမည္ကိုေသခ်ာ

ဖတ္လိုက္မည္။ သူသိထားတဲ့ နာမည္တစ္ခုခုဆိုရင္…ရထား ဘယ္ကိုသြားေနတယ္

ဆိုတာေသခ်ာေပါက္မွန္းလို႕ရေပမည္။ အေတြးနဲ႕သူေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။

လူဆိုတာ…ကိုယ္ဘယ္သြားေနတယ္…ကိုယ္ဘယ္လမ္းကိုေလွ်ာက္ေနတယ္..

အဲဒီလမ္းက..ဘယ္ကိုသြားတဲ့လမ္း..ဆိုတာေလာက္ေတာ့..လူၿဖစ္တုန္းမွာ

သိခဲ့ဖို႕ေကာင္းသည္ဟု..သူခိုင္ခိုင္မာမာယံုၾကည္သည္။

‘Next station, Manusa Interchange, people who are

continuing Jambudvipa, Pubbavidehadvipa,

Aparagoyanadvipa and Uttarakurudvipa

Please proceed to platform A.’

ၾကည္လင္ၿပတ္သားလြန္းတဲ့ ေၾကညာသံၾကားေတာ့..သူအေတြးထဲက

လန္႕နိုးလာသည္။ဘာ..ဘာ…ဘာေၾကညာလိုက္တာ…။

သူမၾကားဖူး…Manusa interchange….Jambudvipa station…..

ဟာ..ဘာေတြလဲ….။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္..သူဆင္းၾကည့္ေနလိုက္ရင္ေကာင္းမလား။

ခု..သူဘယ္သြားေနတာလဲ…သူ မသိတဲ့အတူတူေတာ့…ခု..သူဘယ္

စေတရွင္မွာ..ဆင္းေနခဲ့တာလဲ…ဆိုတာ..မသိတာကလဲ..ဘာမွ ပိုမထူးပါဘူး။

ခဏဆင္းၾကည့္ရမလား…။ ဘာလုပ္ရမလဲ..အေတြးမဆံုးခင္….ရထားထိုးရပ္သြားသည္။

ရထားထဲမွ..လူေတြအားလံုးကေတာ့..ထိုင္ရာမပ်က္…ရပ္ရာမယြင္း…

သတင္းစာဖတ္သူကသည္းၾကီးမည္းၾကီးဖတ္…ဖုန္းနဲ႕ဂိမ္းေဆာ့သူက

သည္းၾကီးမည္းၾကီးေဆာ့…ဖုန္းေၿပာသူက…သည္းၾကီးမည္းၾကီးေအာ္ဟစ္ေၿပာ

ေထာင့္တစ္ေနရာက..အတဲြတစ္တဲြကေတာ့…လူက်ပ္တာ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး

သည္းၾကီးမည္းၾကီး…သည္းၾကီးမည္းၾကီးေနၾက….။

အားလံုးတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္….။ဟင္..မဆင္းၾကဘူးလား…ဘယ္သူမွ..မဆင္းၾကဘူး

လားဟ….။တစ္ေယာက္တစ္ေလေတာင္ မဆင္းၾကဘူးလား။

ၿဗဳန္းဆို…ရထားတံခါးေတြပြင့္သြားသည္။

‘Mind the platform gap’

ဘာၿဖစ္ၿဖစ္..သူကေတာ့ဆင္းေနရစ္ခဲ့မည္..ဆံုးၿဖတ္ၿပီး…ဆင္းရန္ရြယ္လိုက္သည္။

‘Hey…Are you crazy? Don’t you really know

you cannot drop this station! Wa loa wai….’

ဘာ….မဆင္းရဘူး..ဟုတ္လား…ဒါ လံုး၀ မၿဖစ္နိုင္တာပဲ

ဟာ…ကို္ယ့္ အမ္အာတီ ကဒ္နဲ႕ကိုယ္စီးတာ။

တၿခားဖက္ဆက္သြားမဲ့လူေတြ..ပလက္ေဖာင္း ေအ ကို ဆက္သြားတဲ့...

ေၿပာေနတာ ...မၾကားဘူးလား...ဆင္းလို႕ရကို..ရ ရမယ္။

‘why? Why cannot?....why?’

သူကမူးရႈးတိုး ၿပန္ေအာ္ေမးလိုက္သံကို အဘိုးၾကီး မၾကားေတာ့…။

တစ္ေယာက္မွ မဆင္းတဲ့ရထားေပၚအၿပင္စေတရွင္းပလက္ေဖာင္းေပၚက..

လူေတြ..တအံုတမၾကီး…ၿပံဳတိုး၀င္လာသည္။

အား…ေသပါဘီ…ၿပြတ္သိပ္က်ပ္ညပ္ေနတဲ့ရထားထဲ..သူ…ေဒါက္ဖိနပ္စာမိသြားသည္။

သူေၿခသန္းေလးကို…အရြယ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ၿပင္ဆင္ရိႈးထုတ္ထားသည့္

အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္၏ေဒါက္ဖိနပ္က..ငံု႕နမ္းသြားသည္။

သူ ကိုယ္ကိုအနည္းငယ္ ရို႕လုိက္သည္။စိတ္ကိုလဲ..နည္းနည္းၿငိမ္ေအာင္ၿပန္ထား

လိုက္သည္။ မၿဖစ္ဘူး။ ဘယ္သြားေနမွန္းမသိတဲ့ရထားေပၚမွာ..သူ..ဘယ္သြား

ေနမွန္းမသိရတဲ့အေနအထားက..သူ႕ဘ၀မွာ…ပထမဆံုး..ၾကီးမားတဲ့

ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးကို ေပးေနသည္။ ထိန္႕လန္႕မႈလား…စိုးရြံ႕အားငယ္မႈလား..

တုန္လႈပ္မႈတစ္ခုမွန္းေတာ့ သူသိသည္။ဘုရားေရ….ငါ…ဘယ္သြားေနတာလဲ…။

ငါ….ဒီရထားေပၚမတက္ခင္ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ..ငါဘာေတြလုပ္ေနခဲ့သလဲ…။

ဒါကိုေတြးၾကည့္လိုက္ရင္…ဒီရထားကိုစီးဖို႕..ငါ..ဘယ္စေတရွင္ကေန

တက္လာတာ..အဲဒီစေတရွင္ ကိုငါဘယ္လိုေရာက္ခဲ့တာ…ဘာေၾကာင့္ေရာက္

ခဲ့တာ…ဘာအတြက္ေရာက္ခဲ့တာ..ဒါကိုငါသိမွာ…ဒါကို ငါသိရင္….ငါ..ဘယ္သြားေန

တာဆိုတာကိုလဲ..ငါသိမွာေပါ့..။ဟုတ္တယ္…အေၿဖ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ..အတြင္းမွာ

ရွိတယ္…တဲ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိေအာင္လုပ္တာဟာ..ေလာကရဲ႕ၿပႆနာ အရႈပ္အေထြး

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေၿဖရွင္းတဲ့..တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းေကာင္းတဲ့။

စဥ္းစားစမ္း….ေသခ်ာၿပန္စဥ္းစားစမ္း….။

စဥ္းစားစမ္းဆိုမွ…သူေခါင္းေတြကိုက္လာသည္။

Thinking & criticizing is not allowed in station & train!!!

ေသလိုက္ပါလား…။ကိုယ့္ေခါင္းနဲ႕ကိုယ္ေတြးတာကိုေတာင္…လာကန္႕သတ္

ခ်င္ေနေသးတယ္…ေတြးမွာပဲ။ စဥ္းစားမွာပဲ…။လူကြ…လူ…ကိုယ္ဘာေကာင္လဲ

ဆိုတာ သိရဖို႕..အသက္ရွင္သေလာက္..ေတြးေနတာ…ေတြးမွာပဲ။

သူစိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္ၿဖင့္…ေအာ္ပစ္လိုက္ေတာ့…ေဘးက..လူေတြသူ႕ကို

အရူးတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္သလို..ၾကည့္သည္။ ေအးေလ…ငပိန္းေတြက

ဗမာစကားမွ..နားမလည္ဘဲ..ငါဘာေၿပာတယ္ဆိုတာ..ဒင္းတို႕မသိ။

တရိပ္ရိပ္ေၿပးေနတဲ့ရထားက..ေၿမေပၚ ေရာက္လာသည္။

အလင္းေရာင္ကိုသူေတြ႕ရသည္။လမ္းေဘးမွာလူတစ္ခ်ိဳ႕ရြာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုသူေတြ႕ရသည္။

ေနာက္ေတာ့ ေတာအုပ္ေတြ…ေတာင္တန္းေတြ..မွာ

တိရိစၦာန္မ်ိဳးစံုက်င္လည္က်က္စားေပ်ာ္ပါးၿမဴးထူးလို႕….။

တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက…စိုစိုေၿပေၿပေတာက္ေတာက္ပပ…သားႏွင့္မယားဟန္က်ပန္က်

တခ်ိဳ႕လူေတြက..မွိန္မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ညိႈးညိႈးငယ္ငယ္..တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲ

ေငါင္ေတာင္ေတာင္…တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက..စာသင္ေနသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက

စာေရးေနသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက..ေလေပါေနသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက..အုပ္စုလိုက္ဆင္တူ ယူနီေဖာင္းၾကီးမ်ား

တကားကားႏွင့္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက..ဆံပင္မပါၾက..။တခ်ိဳ႕လူေတြက…အ၀တ္မပါၾက။

ဟာ…ဒါဘယ္ေနရာလဲ..ဘာေတြလဲဟ…ဒီၿမင္ကြင္းေတြ..သူဘ၀မွာ..တစ္ခါမွ

မေတြ႕ဖူး မၿမင္ဖူး။ စေတရွင္းတစ္ခုထဲ ရထားက အေမာတေကာ၀င္ၿပန္သည္။

ရထားကိုလိုက္ပါစီးနင္းဖို႕ေစာင့္ေန့သူ လံုး၀ရွင္းလင္းေနေသာ ပလပ္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္

ရထားက အရွိန္ကိုေႏွးရံုေလးသာေႏွးလိုက္ၿပီး…ဆက္လက္ခ်ီတက္သည္။

သူ…စေတရွင္ထဲမွာ…ခ်ိတ္ဆဲြထားေသာ…စာတန္းမ်ားစြာမွ..အဂၤလိပ္လို..ရွားရွား

ပါးပါးစာတန္းေလးကို အငမ္းမရ..ဖတ္ၿဖစ္ေအာင္ဖတ္လိုက္ရသည္။

‘Sanjiva Niraya’

ဟင္း…ဘာရြာၾကီးလဲ…နာမည္ၾကီးကလဲ…သူတခါမွ..မၾကားဖူးေပ။

ခုေတာ့…တဂ်ံဳးဂ်ံဳးခုတ္ေမာင္းေနေသာရထားၾကီးထဲတြင္…သူေတာ္ေတာ္

စိတ္ေလေနၿပီၿဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္..သူဇြဲေလွ်ာ့လို႕ေတာ့မၿဖစ္ေသး…။

သူဘယ္သြားေနတာလဲ..မသိရတာေလာက္..သူခံရခက္တာ…ဘာမွ မရွိေတာ့။

ရထားလမ္းေဘး၀ဲယာရႈခင္းေတြက..ေၿပာင္းလဲလာသည္။ အဲကြန္းေၾကာင့္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္

ပင္ၿဖစ္ေနေသာ..ရထားက..ရုတ္တရက္ပူေႏြးလာသည္။

အင္း..ေကာင္းတာပဲ…သူလည္း အက်ီၤလက္တိုေလးသာ၀တ္ထားေသာေၾကာင့္

ေတာ္ေတာ္ေလးေအးေနေပၿပီ။ ခုလိုေႏြးလာေတာ့…ေနသာထုိင္သာပိုရွိသြားသည္။

လမ္းေဘး၀ဲယာမွာေတာ့…အလုပ္ၾကိဳးစားေနၾကေသာ လူေတြကို သူေတြ႕ၿမင္ေနရသည္။

မီးဖိုၾကီးမ်ား…တပြက္ပြက္ဆူေ၀ေနေသာ..ဒယ္အိုးၾကီးမ်ား..အၿပိဳင္အဆိုင္..ေၾကာ္ေလွာ္

ခ်က္ၿပဳတ္ေနၾကသည္။ ေအာ္…သူတို႕ရြာရဲ႕ အဓိက လုပ္ငန္းက…စားေသာက္ဆိုင္

လုပ္ငန္းမ်ားလားမွ မသိတာ….။ဒါမွ မဟုတ္..အလႈတစ္ခုခုအတြက္..ခ်က္ၿပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္

ေနတာလဲၿဖစ္နုိင္တာပဲ။ အလႈဆိုရင္ေတာ့လည္း..သာဓုပါေလ။

စေတရွင္ေတြ…တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု..ပိုစိပ္လာသည္။ သူလည္း..မရမက..အသည္းအသန္

လိုက္ဖတ္သည္။သူ ကံေကာင္းသည္က..ဘာသာစကားမ်ားစြာၿဖင့္..စေတရွင္နာမည္

ေတြေရးထားသည္တြင္…သူဖတ္တတ္ေသာ..ဒုတိယဘာသာစကားၿဖစ္သည့္

အဂၤလိ္ပ္လိုေလး..တစ္လံုး ပါေနတာၿဖစ္သည္။

Kalasutta Niraya

Sanghata Niraya

Roruva Niraya

Maharorava Niraya

Tapana Niraya

Mahatapana Niraya

ရြာစဥ္လိုက္..အမည္မ်ားကို ..သူဖတ္လာသည္္။ ဘယ္လိုရြာေတြမွန္းကိုမသိ။

ဘာနာမည္ေတြေပးထားတာလဲမသိ။ Niraya ဆိုတာကိုေတာ့ ရြာနာမည္တိုင္းမွာ

ပါေနတာေတြ႕ရလို႕..ဒါ…ရြာ ဆိုတဲ့အဓိပၸယ္ပဲေနမွာ ဟု..သူ႕ဘာသာေသခ်ာပစ္လိုက္

သည္။ သူသည္..တခါတရံ..အဲသလို..တစ္ကိုယ္ေတာ္ေသခ်ာရသည့္အႏွစ္သာရကို

ၿမတ္ႏိုးခံုမင္တတ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း..ဒီခရီးကိုသူထြက္လာခဲ့တာမ်ားလား…။

အေတြးစေလးက..ၿပန္၀င္လာသည္။ သူ..ဒီရထားေပၚ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ။

သူဘယ္ကိုသြားမွာမို႕…ဒီရထားေပၚ…ေရာက္လာတာလဲ။ သူ႕ကိုယ္သူထပ္ထပ္

ေမးေနမိၿပန္သည္။ အေၿဖမထြက္….။စဥ္းစားေလ..ေခါင္းေတြပူေလာင္အံုခဲလာသည္။

ဟာ….အေရးထဲဆို..ဒီေခါင္းက..ေသာက္သံုးကိုမက်ဘူးကြာ….။

သူ႕တကိုယ္ေတာ္ဆဲေရးသံကို..ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြ..မၾကားၾကေတာ့…။

‘This train will terminate at this station.

Thank you for travelling with SMRT’

သူတို႕အားလံုး..ဖတ္လက္စသတင္းစာေတြသိမ္းၾက..ေၿပာလက္စဖုန္းေတြပိတ္ၾက…

ေဆာ့လက္စ ဂိမ္းေတြ ပိတ္ၾက…တြန္႕ေၾကေနေသာ၀တ္လက္စ

အ၀တ္အစားမ်ားကိုၿပင္ဆင္ၾက…နမ္းလက္စ အနမ္းေတြရုတ္သိမ္းၾက…

ေဟာ…သူတို႕..ဆင္းဖို႕ၿပင္ဆင္ကုန္ၾကၿပီ။ ဒါ..သူတို႕ Destination ပဲေနမွာ။

အိုေခ…ဒီတိုင္းသြားေနတဲ့ရထား..ဘယ္သြားေနမွန္းမသိဘဲ လိုက္စီးေနရတာနဲ႕စာရင္

ခုလိုရပ္သြား..နာေအးတာပဲ။ တာမီနိတ္ တာဆိုေတာ့..ဆင္းကိုဆင္းရေတာ့မွာ..။

အိုေခေလ…ဆင္းမယ္။ အမ်ားနဲအတူေပါ့။ ေရာက္မွေတာ့မထူးဘူး။

ဘယ္သြားေနမွန္းလဲ မသိတဲ့တူတူေတာ့..ေရာက္တဲ့ေနရာ..ဆင္းလည္တာ..

ေကာင္းတယ္..ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ လည္းရတာေပါ့ေလ…။

ၿဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္းခ်ည္းေတြးၿပီး..သူလည္းဆင္းရန္ၿပင္လိုက္သည္။

‘Please mind the platform gap’

ဒီရြာကေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကရြာေတြထက္..ပို..တိုးတက္စည္ပင္ပုံေပၚသည္။

သူအရင္ကေနဖူးေသာ… Majulah Singapura ႏွင့္ပင္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္။

ၾကီးမားခမ္းနားလွေသာမိုးေမွ်ာ္တိုက္တာအေဆာက္အအံုၾကီးေတြ…

ထိန္ထိန္ညီးေနသည့္လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္စံုေတြ…

ဆူညံေ၀စီေနေသာ…ေတးဂီတသံေတြ…

ဒါ..မထင္မရွားရြာသိမ္ ဇနပုဒ္ေလးေတာ့မဟုတ္တန္ရာ။

ၿမိဳ႕ၾကီးၿပၾကီး တစ္ၿမိဳ႕ၿဖစ္နိုင္သည္။ သူမသိေသာၿမိဳ႕ၾကီးတစ္ၿမိဳ႕ၿဖစ္နိုင္သည္။

ဟား..ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ၾကက္ကန္းဆန္အိုးတိုးတာပဲေဟ့…ဘယ္ေနရာေရာက္ေနေရာက္ေန

သူဂရုမစိုက္ေတာ့…။ဒီေလာက္သာယာေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ေကာင္းေသာ..ေနရာ

ေဒသ တစ္ခုကို..လူေတြ..ဒါ့ေၾကာင့္ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္လာၾကတာကိုး။

ငါက..ဘာမွ မသိဘဲ..ရထားတက္စီးလာတာ…။ဒါ..စိုင္ေကာ္လို႕ၿခံဳေပၚ

ေရာက္တာပဲ..မဟုတ္လား…။ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ကိုေလွ်ာက္လည္ပစ္လိုက္ဦးမည္။

ေပ်ာ္သေလာက္ေနပစ္..လည္ပစ္လိုက္မည္ဟု..သူစိတ္ပိုင္းၿဖတ္လိုက္မိသည္။

ၿမိဳ႕အ၀င္ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးကိုက..သားနားသပ္ရပ္လွသည္..။

ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြက..သူတို႕ၿမိဳ႕ကို..ေတာ္ေတာ္ဂုဏ္ယူၾကပံုလည္းေပၚသည္။

ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးကိုက…ေက်ာက္ၿပားခ်ပ္ၾကီးေပၚတြင္…ပန္းစာလံုးမ်ားကို..နက္နက္နဲနဲ

ေသေသသပ္သပ္ လက္ရာေၿမာက္ေအာင္ တခမ္းတနားကို..ထြင္းထုထားသည္။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္..ခုေတာ့..သူ ၿမိဳ႕ထဲ၀င္ေရာက္လည္ပတ္ေပ်ာ္ပါးရန္..

လူအုပ္ၾကီးႏွင့္အတူ ေရာေႏွာ တန္းစီတံုကင္ယူေနၿပီၿဖစ္သည္။

‘Warmly welcome to Avici Niraya’

*PS:To be continued about my days in Avici Niraya and this

is my first great effort to write a long post in my life.

May all be happy and serene!

With lots of Metta,

vowel

(17 October)