တာေမြေက်ာက္တန္း..အိပ္မက္လမ္း


ဗလီထိပ္ကဗြက္ပုတ္ေတြထဲ..ေရာေႏွာလြင့္စင္သြားတဲ့
အသန္႔စင္ဆံုးေခ်ြးစက္ေတြဟာ..
ခုထိအေမ့ႏို႔ဖိုး…မၿဖစ္နိုင္ခဲ့ေသးဘူးအေမရယ္။
ေၿခတဖက္လက္တဖက္ထဲနဲ႔အိမ္ၿပန္ၾကတဲ့လူေတြၾကား
သန္လ်င္တံတားရဲ႔ညေနရႈခင္းကို… .
မ္ိန္းခေလးတန္မဲ့ရပ္ၾကည့္ခဲ့ရဖူးတယ္။

အေမ့အိမ္ေပၚကဆင္းလာတုန္းကေတာ့
ဆင္ဖမ္းမယ္..က်ားဖမ္းမယ္ေပါ့
ခုေတာ့…ပဲခူးၿမစ္တဖက္ကမ္းမွာ
က်ေနာ္က….အကန္းေကာင္လိုပဲ ………..စမ္းတ၀ါး၀ါး။

ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ဘူးအေမရယ္
ကိုယ့္ကိုတိုင္နဲ႔ကိုယ္…ၿပန္တိုက္ရတဲ့စီးခ်င္းမို႔ပါ။
ရဲရဲနီတဲ့ေသြးေတြ..ခ်ငး္ခ်င္းေတာက္ထြက္ေနပါေစ
က်ေနာ္ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ဘူး။

က်ေနာ္အတြက္…အေမ့အတြက္
အငယ္ေကာင္ေတြအတြက္…
ၿခေသၤ့ေတြက..ဘံုပစၥည္းၿဖစ္သြားတဲ့အခါ
ငပိသိပ္ငခ်ဥ္သိပ္…တစ္ရွစ္တစ္..ဟိုင္းလပ္ေလးထဲကေန
ၿခေသၤ့ေတြေနတဲ့က်ြန္းထိပ္အထိက်ေနာ္ရဲရင့္လိုက္ပါ့မယ္။

သရ
(၂၀၀၈ စက္တင္ဘာမိုးေရစက္မ်ားေအာက္မွ)