အငို

အငို

အရာရာ
မက်န္းမာတဲ့အခါ
သစ္ရြက္အေၾကြေလးလို
ပင္စည္ကို တ ရွာေပါ့ ေမေမရယ္
ေၿမေပၚတရြတ္ဆဲြပါသြားခဲ့ရၿခင္းမ်ား
ေလထဲ သဲတရွပ္ရွပ္ေန႕ရက္မ်ား
အပ်ံသင္ခဲ့ၿခင္းဟာ
အၿပန္လမ္း မသိနိုင္ေအာင္မ်ားလား
အေ၀းဆီ ပ်ံသန္းေၿပးထြက္သြားခဲ့ရေပါ့
ေမေမရယ္...
ဥၾသငွက္ေလး ငိုေၾကြးလြမ္းဆြတ္ရာ အကိုင္းမွာ
ေဟာဒီ သစ္ရြက္ရိုင္းေလးအတြက္
ၿပန္ဆက္စရာအညွာ မရွိေတာ့ၿပီလား
ေသာကနဲ႕ တသားထဲမို႕
ဘ၀က အလ်ားရွည္လြန္းတယ္
ဟိုး..ငယ္ငယ္တုန္းကလိုဆို
ေမေမ့ေရွ႕မွာထိုင္ ထိုင္ ငိုၿပီး
ေဟာဒီ ေလာကၾကီး ကိုေလ
တိုင္လိုက္ခ်င္တာပါပဲဗ်ာ။

(သစၥာပိုင္စိုး)

***(ေရးလက္စကဗ်ာေတြ..ေရးလက္စ စာေတြနဲ႕ ေရးလက္စ ဘ၀ေတြဟာ..တခါတရံမွာ..
ရုတ္တရက္ရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးေၾကာင့္ ေရစိုႏႈးအိစုတ္ၿပဲကုန္တာမ်ိဳးလဲ
မရည္ရြယ္ပါဘဲၿဖစ္ေလ့ၿဖစ္ထရွိသလို...အမွတ္မထင္ မေတာ္တဆ ၿဖစ္တတ္တဲ့
အခါမ်ိဳးေတြမွာ...လူ႕ႏွလံုးသားဟာ...အရည္တစ္မ်ိဳးကို အရွိန္ၿပင္းၿပင္း ညစ္ထုတ္
လိုက္ပါတယ္။ ဒါကို မ်က္ရည္လို႕ တခုတ္တရ ဘာသာၿပန္မိေတာ့....
Foma Gordeyev ေလးလို (ေမွာင္မိုက္မွာငို) ရင္း သစၥာပိုင္စိုးရဲ႕
အေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္နဲ႕...အၿပာေရာင္တနလၤာ ကို ခင္းက်င္းခ်ထားလိုက္ပါတယ္။
ဘာမွ ဆက္လုပ္လို႕မရတဲ့အေနအထားေတြေရာက္ရင္...ခဏရပ္ေနပါ...တဲ့။
ခဏဆိုပီးရပ္ေနတုန္း...ရႈစရာေအာက္ဆီဂ်င္ေလးေတာင္ မလံုေလာက္တဲ့ဘ၀ကို
ဘယ္လို ေယာနိေသာမနႆီကာရ လိုက္ရပါ့မလဲ။
ေကာင္းကင္ ေပၚမွာေတာ့...Haze ေတြက အၿငိဳးတၾကီး
က်ေနာ့္ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္ကို
ဆဲြၿဖဳတ္ခ်ဖို႕ ခုထိ ၾကိဳးစားေနတုန္း။
အညွာတာ ကင္းမဲ့လိုက္ပံုမ်ားေလ။

with Metta,
vowel
25Oct2010

October Travel By Samsara Train(1)

‘Train is coming! Train is coming!’

အိုေခ..လာပါ။ ငါကလည္း..အဲဒီ ထရိန္းဆိုတာၾကီးကိုပဲေစာင့္ေနတာ။

လာထား..လာထား..။

ဒုကၡတရားေတြနဲ႕ မြန္းသိပ္က်ပ္ညပ္ေနတဲ ့ သူ႕ေရွ႕ထိုးဆိုက္လာတဲ့

မဟာ SMRT ၾကီးထဲ..ဒေရာေသာပါး(အမ်ားနည္းတူ) ေၿပး၀င္လိုက္သည္။

‘Doors are closing, tit..tit..tit..titt...’

၀င္သာ၀င္လာတာ..ဘယ္သြားမဲ့ ရထားမွန္းသူမသိ။

အနီးအနားေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း…လူမ်ိဳးၿခားရုပ္ေတြခ်ည္း။

‘Where is this train going to, Sir?’

အနည္းငယ္စူထြက္ေနေသာ၀မ္းဗိုက္ကို…ေထာက္ခ်င့္ေသာအားၿဖင့္…

ဆာ ေခၚကာ..ေမးၾကည့္လိုက္သည္။

ဆာေခၚခံရသူ…ဘီယာဘယ္လီပိုင္ရွင္ၾကီးက..တစ္ခြန္းထဲ ခပ္ၿပတ္ၿပတ္ေၿဖ

သည္။ ေ၀ၚပုက်ိေသာက္…။

ဟိုက္..ဘယ္လိုလူလဲမသိဘူး…ကိုယ္စီးေနတဲ့ရထား

ဘယ္သြားလို႕သြားမယ္မွန္းေတာင္ မသိဘူးတဲ့။

မၿဖစ္ဘူး…ဟိုတဖက္က..အစ္မေခ်ာေခ်ာေလးကို..ငါေမးၾကည့္မယ္..စိတ္ကူးကာ

‘Hi, Miss, Excuse me…where’s this train going to?’

‘Sorry, I really don’t know.’

ဟာ..ေသေရာ..။ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ၿဖန္းခနဲရိုက္ခ်လိုက္သည္။

ဘာေတြလဲဟ..။လူမႈေရးေခါင္းပါးလိုက္တာ…ဗမာေတြနဲ႕မ်ား ကြာခ်င္တိုင္းကို

ကြာတယ္။ ဗမာေတြမ်ား..မသိလို႕လမ္းေမး…အိမ္တိုင္ရာေရာက္လိုက္မပို႕ရံုတမယ္

ေသခ်ာညႊန္းေပးတယ္။ ကိုယ္သိလို႕တတ္လို႕ကေတာ့လား…သူမ်ားကို…

(ဆရာၾကီးလုပ္တယ္..) အဲေလ..သူမ်ားကို…ကူညီေဖးမတယ္။

ဒင္းတို႕က်မွ..မသိဘူးခ်ည္း ဘုေတာလႊတ္တယ္။ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ကြာ…။

ေသခ်ာတာေတာ့..ခု..သူေရာက္ေနတာ..ဗမာၿပည္မဟုတ္။

တၿခားမၾကည့္နဲ႕…ခု..သူဒါေလးေမးတာကို…ဘူးခ်ည္းခ်ေနတာကိုသာၾကည့္။

သူေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြႏွင့္ တစ္ခရီးထဲသြားေနရ

ပါလိမ့္..ငါ့ႏွယ္ေနာ္…။

မၿဖစ္ဘူး..ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဖို႕ၾကိဳးစားရေတာ့မည္…။

ရထားနံရံမွာ..ခရီးစဥ္ေတြေရးမထားဘူးလား…ဘူတာစဥ္ေတြကိုမီးစိမ္းေလးနဲ႕ၿပမထား

ဘူးလား..သူအသည္းအသန္ရွာၾကည့္လိုက္သည္။ မေတြ႕…။

ရထားနံရံမ်ားတြင္..နံရံလံုးၿပည့္စာေတြေရးထားသည္။ ဗမာလိုမဟုတ္..အဂၤလိပ္လို

မဟုတ္..။သူသည္ ဘ၀တြင္..ထိုစာႏွစ္မ်ိဳးကိုသာဖတ္တတ္သူၿဖစ္ေၾကာင္း…

ကိုယ့္ကိုကိုယ္၀မ္းနည္းစြာအသိအမွတ္ၿပဳလိုက္ရသည္။

သူေနာက္တစ္မ်ိဳးေၿပာင္း စံုစမ္းရေပေတာ့မည္။ ကိုယ္စီးတဲ့ၿမင္းအထီးမွန္းအမမွန္းမသိတာ

သိပ္ကိစၥမရွိ။ ကိုယ္စီးတဲ့ရထား..ဘယ္သြားလို႕သြားမွန္းမသိတာ..အေရးၾကီးသည္။

သိမွၿဖစ္မည္။သိေအာင္ ၾကိဳးစားသင့္သည္ ဟုသူထင္သည္။

ရထားမွန္ကေနတစ္ဆင့္ အၿပင္ေလာက ကိုသူစူးစမ္းလိုက္သည္။

အေမွာင္သာၾကီးစိုးလို႕။ ဟင္….ေၿမေအာက္ထဲေရာက္ေနတုန္းမို႕ၿဖစ္နုိင္သည္။

စေတရွင္တစ္ခုခုေရာက္ရင္ေတာ့..ဘာစေတရွင္ဆိုတာ..နာမည္ကိုေသခ်ာ

ဖတ္လိုက္မည္။ သူသိထားတဲ့ နာမည္တစ္ခုခုဆိုရင္…ရထား ဘယ္ကိုသြားေနတယ္

ဆိုတာေသခ်ာေပါက္မွန္းလို႕ရေပမည္။ အေတြးနဲ႕သူေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။

လူဆိုတာ…ကိုယ္ဘယ္သြားေနတယ္…ကိုယ္ဘယ္လမ္းကိုေလွ်ာက္ေနတယ္..

အဲဒီလမ္းက..ဘယ္ကိုသြားတဲ့လမ္း..ဆိုတာေလာက္ေတာ့..လူၿဖစ္တုန္းမွာ

သိခဲ့ဖို႕ေကာင္းသည္ဟု..သူခိုင္ခိုင္မာမာယံုၾကည္သည္။

‘Next station, Manusa Interchange, people who are

continuing Jambudvipa, Pubbavidehadvipa,

Aparagoyanadvipa and Uttarakurudvipa

Please proceed to platform A.’

ၾကည္လင္ၿပတ္သားလြန္းတဲ့ ေၾကညာသံၾကားေတာ့..သူအေတြးထဲက

လန္႕နိုးလာသည္။ဘာ..ဘာ…ဘာေၾကညာလိုက္တာ…။

သူမၾကားဖူး…Manusa interchange….Jambudvipa station…..

ဟာ..ဘာေတြလဲ….။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္..သူဆင္းၾကည့္ေနလိုက္ရင္ေကာင္းမလား။

ခု..သူဘယ္သြားေနတာလဲ…သူ မသိတဲ့အတူတူေတာ့…ခု..သူဘယ္

စေတရွင္မွာ..ဆင္းေနခဲ့တာလဲ…ဆိုတာ..မသိတာကလဲ..ဘာမွ ပိုမထူးပါဘူး။

ခဏဆင္းၾကည့္ရမလား…။ ဘာလုပ္ရမလဲ..အေတြးမဆံုးခင္….ရထားထိုးရပ္သြားသည္။

ရထားထဲမွ..လူေတြအားလံုးကေတာ့..ထိုင္ရာမပ်က္…ရပ္ရာမယြင္း…

သတင္းစာဖတ္သူကသည္းၾကီးမည္းၾကီးဖတ္…ဖုန္းနဲ႕ဂိမ္းေဆာ့သူက

သည္းၾကီးမည္းၾကီးေဆာ့…ဖုန္းေၿပာသူက…သည္းၾကီးမည္းၾကီးေအာ္ဟစ္ေၿပာ

ေထာင့္တစ္ေနရာက..အတဲြတစ္တဲြကေတာ့…လူက်ပ္တာ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး

သည္းၾကီးမည္းၾကီး…သည္းၾကီးမည္းၾကီးေနၾက….။

အားလံုးတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္….။ဟင္..မဆင္းၾကဘူးလား…ဘယ္သူမွ..မဆင္းၾကဘူး

လားဟ….။တစ္ေယာက္တစ္ေလေတာင္ မဆင္းၾကဘူးလား။

ၿဗဳန္းဆို…ရထားတံခါးေတြပြင့္သြားသည္။

‘Mind the platform gap’

ဘာၿဖစ္ၿဖစ္..သူကေတာ့ဆင္းေနရစ္ခဲ့မည္..ဆံုးၿဖတ္ၿပီး…ဆင္းရန္ရြယ္လိုက္သည္။

‘Hey…Are you crazy? Don’t you really know

you cannot drop this station! Wa loa wai….’

ဘာ….မဆင္းရဘူး..ဟုတ္လား…ဒါ လံုး၀ မၿဖစ္နိုင္တာပဲ

ဟာ…ကို္ယ့္ အမ္အာတီ ကဒ္နဲ႕ကိုယ္စီးတာ။

တၿခားဖက္ဆက္သြားမဲ့လူေတြ..ပလက္ေဖာင္း ေအ ကို ဆက္သြားတဲ့...

ေၿပာေနတာ ...မၾကားဘူးလား...ဆင္းလို႕ရကို..ရ ရမယ္။

‘why? Why cannot?....why?’

သူကမူးရႈးတိုး ၿပန္ေအာ္ေမးလိုက္သံကို အဘိုးၾကီး မၾကားေတာ့…။

တစ္ေယာက္မွ မဆင္းတဲ့ရထားေပၚအၿပင္စေတရွင္းပလက္ေဖာင္းေပၚက..

လူေတြ..တအံုတမၾကီး…ၿပံဳတိုး၀င္လာသည္။

အား…ေသပါဘီ…ၿပြတ္သိပ္က်ပ္ညပ္ေနတဲ့ရထားထဲ..သူ…ေဒါက္ဖိနပ္စာမိသြားသည္။

သူေၿခသန္းေလးကို…အရြယ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ၿပင္ဆင္ရိႈးထုတ္ထားသည့္

အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္၏ေဒါက္ဖိနပ္က..ငံု႕နမ္းသြားသည္။

သူ ကိုယ္ကိုအနည္းငယ္ ရို႕လုိက္သည္။စိတ္ကိုလဲ..နည္းနည္းၿငိမ္ေအာင္ၿပန္ထား

လိုက္သည္။ မၿဖစ္ဘူး။ ဘယ္သြားေနမွန္းမသိတဲ့ရထားေပၚမွာ..သူ..ဘယ္သြား

ေနမွန္းမသိရတဲ့အေနအထားက..သူ႕ဘ၀မွာ…ပထမဆံုး..ၾကီးမားတဲ့

ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးကို ေပးေနသည္။ ထိန္႕လန္႕မႈလား…စိုးရြံ႕အားငယ္မႈလား..

တုန္လႈပ္မႈတစ္ခုမွန္းေတာ့ သူသိသည္။ဘုရားေရ….ငါ…ဘယ္သြားေနတာလဲ…။

ငါ….ဒီရထားေပၚမတက္ခင္ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ..ငါဘာေတြလုပ္ေနခဲ့သလဲ…။

ဒါကိုေတြးၾကည့္လိုက္ရင္…ဒီရထားကိုစီးဖို႕..ငါ..ဘယ္စေတရွင္ကေန

တက္လာတာ..အဲဒီစေတရွင္ ကိုငါဘယ္လိုေရာက္ခဲ့တာ…ဘာေၾကာင့္ေရာက္

ခဲ့တာ…ဘာအတြက္ေရာက္ခဲ့တာ..ဒါကိုငါသိမွာ…ဒါကို ငါသိရင္….ငါ..ဘယ္သြားေန

တာဆိုတာကိုလဲ..ငါသိမွာေပါ့..။ဟုတ္တယ္…အေၿဖ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ..အတြင္းမွာ

ရွိတယ္…တဲ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိေအာင္လုပ္တာဟာ..ေလာကရဲ႕ၿပႆနာ အရႈပ္အေထြး

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေၿဖရွင္းတဲ့..တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းေကာင္းတဲ့။

စဥ္းစားစမ္း….ေသခ်ာၿပန္စဥ္းစားစမ္း….။

စဥ္းစားစမ္းဆိုမွ…သူေခါင္းေတြကိုက္လာသည္။

Thinking & criticizing is not allowed in station & train!!!

ေသလိုက္ပါလား…။ကိုယ့္ေခါင္းနဲ႕ကိုယ္ေတြးတာကိုေတာင္…လာကန္႕သတ္

ခ်င္ေနေသးတယ္…ေတြးမွာပဲ။ စဥ္းစားမွာပဲ…။လူကြ…လူ…ကိုယ္ဘာေကာင္လဲ

ဆိုတာ သိရဖို႕..အသက္ရွင္သေလာက္..ေတြးေနတာ…ေတြးမွာပဲ။

သူစိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္ၿဖင့္…ေအာ္ပစ္လိုက္ေတာ့…ေဘးက..လူေတြသူ႕ကို

အရူးတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္သလို..ၾကည့္သည္။ ေအးေလ…ငပိန္းေတြက

ဗမာစကားမွ..နားမလည္ဘဲ..ငါဘာေၿပာတယ္ဆိုတာ..ဒင္းတို႕မသိ။

တရိပ္ရိပ္ေၿပးေနတဲ့ရထားက..ေၿမေပၚ ေရာက္လာသည္။

အလင္းေရာင္ကိုသူေတြ႕ရသည္။လမ္းေဘးမွာလူတစ္ခ်ိဳ႕ရြာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုသူေတြ႕ရသည္။

ေနာက္ေတာ့ ေတာအုပ္ေတြ…ေတာင္တန္းေတြ..မွာ

တိရိစၦာန္မ်ိဳးစံုက်င္လည္က်က္စားေပ်ာ္ပါးၿမဴးထူးလို႕….။

တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက…စိုစိုေၿပေၿပေတာက္ေတာက္ပပ…သားႏွင့္မယားဟန္က်ပန္က်

တခ်ိဳ႕လူေတြက..မွိန္မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ညိႈးညိႈးငယ္ငယ္..တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲ

ေငါင္ေတာင္ေတာင္…တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက..စာသင္ေနသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက

စာေရးေနသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက..ေလေပါေနသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက..အုပ္စုလိုက္ဆင္တူ ယူနီေဖာင္းၾကီးမ်ား

တကားကားႏွင့္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက..ဆံပင္မပါၾက..။တခ်ိဳ႕လူေတြက…အ၀တ္မပါၾက။

ဟာ…ဒါဘယ္ေနရာလဲ..ဘာေတြလဲဟ…ဒီၿမင္ကြင္းေတြ..သူဘ၀မွာ..တစ္ခါမွ

မေတြ႕ဖူး မၿမင္ဖူး။ စေတရွင္းတစ္ခုထဲ ရထားက အေမာတေကာ၀င္ၿပန္သည္။

ရထားကိုလိုက္ပါစီးနင္းဖို႕ေစာင့္ေန့သူ လံုး၀ရွင္းလင္းေနေသာ ပလပ္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္

ရထားက အရွိန္ကိုေႏွးရံုေလးသာေႏွးလိုက္ၿပီး…ဆက္လက္ခ်ီတက္သည္။

သူ…စေတရွင္ထဲမွာ…ခ်ိတ္ဆဲြထားေသာ…စာတန္းမ်ားစြာမွ..အဂၤလိပ္လို..ရွားရွား

ပါးပါးစာတန္းေလးကို အငမ္းမရ..ဖတ္ၿဖစ္ေအာင္ဖတ္လိုက္ရသည္။

‘Sanjiva Niraya’

ဟင္း…ဘာရြာၾကီးလဲ…နာမည္ၾကီးကလဲ…သူတခါမွ..မၾကားဖူးေပ။

ခုေတာ့…တဂ်ံဳးဂ်ံဳးခုတ္ေမာင္းေနေသာရထားၾကီးထဲတြင္…သူေတာ္ေတာ္

စိတ္ေလေနၿပီၿဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္..သူဇြဲေလွ်ာ့လို႕ေတာ့မၿဖစ္ေသး…။

သူဘယ္သြားေနတာလဲ..မသိရတာေလာက္..သူခံရခက္တာ…ဘာမွ မရွိေတာ့။

ရထားလမ္းေဘး၀ဲယာရႈခင္းေတြက..ေၿပာင္းလဲလာသည္။ အဲကြန္းေၾကာင့္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္

ပင္ၿဖစ္ေနေသာ..ရထားက..ရုတ္တရက္ပူေႏြးလာသည္။

အင္း..ေကာင္းတာပဲ…သူလည္း အက်ီၤလက္တိုေလးသာ၀တ္ထားေသာေၾကာင့္

ေတာ္ေတာ္ေလးေအးေနေပၿပီ။ ခုလိုေႏြးလာေတာ့…ေနသာထုိင္သာပိုရွိသြားသည္။

လမ္းေဘး၀ဲယာမွာေတာ့…အလုပ္ၾကိဳးစားေနၾကေသာ လူေတြကို သူေတြ႕ၿမင္ေနရသည္။

မီးဖိုၾကီးမ်ား…တပြက္ပြက္ဆူေ၀ေနေသာ..ဒယ္အိုးၾကီးမ်ား..အၿပိဳင္အဆိုင္..ေၾကာ္ေလွာ္

ခ်က္ၿပဳတ္ေနၾကသည္။ ေအာ္…သူတို႕ရြာရဲ႕ အဓိက လုပ္ငန္းက…စားေသာက္ဆိုင္

လုပ္ငန္းမ်ားလားမွ မသိတာ….။ဒါမွ မဟုတ္..အလႈတစ္ခုခုအတြက္..ခ်က္ၿပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္

ေနတာလဲၿဖစ္နုိင္တာပဲ။ အလႈဆိုရင္ေတာ့လည္း..သာဓုပါေလ။

စေတရွင္ေတြ…တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု..ပိုစိပ္လာသည္။ သူလည္း..မရမက..အသည္းအသန္

လိုက္ဖတ္သည္။သူ ကံေကာင္းသည္က..ဘာသာစကားမ်ားစြာၿဖင့္..စေတရွင္နာမည္

ေတြေရးထားသည္တြင္…သူဖတ္တတ္ေသာ..ဒုတိယဘာသာစကားၿဖစ္သည့္

အဂၤလိ္ပ္လိုေလး..တစ္လံုး ပါေနတာၿဖစ္သည္။

Kalasutta Niraya

Sanghata Niraya

Roruva Niraya

Maharorava Niraya

Tapana Niraya

Mahatapana Niraya

ရြာစဥ္လိုက္..အမည္မ်ားကို ..သူဖတ္လာသည္္။ ဘယ္လိုရြာေတြမွန္းကိုမသိ။

ဘာနာမည္ေတြေပးထားတာလဲမသိ။ Niraya ဆိုတာကိုေတာ့ ရြာနာမည္တိုင္းမွာ

ပါေနတာေတြ႕ရလို႕..ဒါ…ရြာ ဆိုတဲ့အဓိပၸယ္ပဲေနမွာ ဟု..သူ႕ဘာသာေသခ်ာပစ္လိုက္

သည္။ သူသည္..တခါတရံ..အဲသလို..တစ္ကိုယ္ေတာ္ေသခ်ာရသည့္အႏွစ္သာရကို

ၿမတ္ႏိုးခံုမင္တတ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း..ဒီခရီးကိုသူထြက္လာခဲ့တာမ်ားလား…။

အေတြးစေလးက..ၿပန္၀င္လာသည္။ သူ..ဒီရထားေပၚ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ။

သူဘယ္ကိုသြားမွာမို႕…ဒီရထားေပၚ…ေရာက္လာတာလဲ။ သူ႕ကိုယ္သူထပ္ထပ္

ေမးေနမိၿပန္သည္။ အေၿဖမထြက္….။စဥ္းစားေလ..ေခါင္းေတြပူေလာင္အံုခဲလာသည္။

ဟာ….အေရးထဲဆို..ဒီေခါင္းက..ေသာက္သံုးကိုမက်ဘူးကြာ….။

သူ႕တကိုယ္ေတာ္ဆဲေရးသံကို..ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြ..မၾကားၾကေတာ့…။

‘This train will terminate at this station.

Thank you for travelling with SMRT’

သူတို႕အားလံုး..ဖတ္လက္စသတင္းစာေတြသိမ္းၾက..ေၿပာလက္စဖုန္းေတြပိတ္ၾက…

ေဆာ့လက္စ ဂိမ္းေတြ ပိတ္ၾက…တြန္႕ေၾကေနေသာ၀တ္လက္စ

အ၀တ္အစားမ်ားကိုၿပင္ဆင္ၾက…နမ္းလက္စ အနမ္းေတြရုတ္သိမ္းၾက…

ေဟာ…သူတို႕..ဆင္းဖို႕ၿပင္ဆင္ကုန္ၾကၿပီ။ ဒါ..သူတို႕ Destination ပဲေနမွာ။

အိုေခ…ဒီတိုင္းသြားေနတဲ့ရထား..ဘယ္သြားေနမွန္းမသိဘဲ လိုက္စီးေနရတာနဲ႕စာရင္

ခုလိုရပ္သြား..နာေအးတာပဲ။ တာမီနိတ္ တာဆိုေတာ့..ဆင္းကိုဆင္းရေတာ့မွာ..။

အိုေခေလ…ဆင္းမယ္။ အမ်ားနဲအတူေပါ့။ ေရာက္မွေတာ့မထူးဘူး။

ဘယ္သြားေနမွန္းလဲ မသိတဲ့တူတူေတာ့..ေရာက္တဲ့ေနရာ..ဆင္းလည္တာ..

ေကာင္းတယ္..ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ လည္းရတာေပါ့ေလ…။

ၿဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္းခ်ည္းေတြးၿပီး..သူလည္းဆင္းရန္ၿပင္လိုက္သည္။

‘Please mind the platform gap’

ဒီရြာကေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကရြာေတြထက္..ပို..တိုးတက္စည္ပင္ပုံေပၚသည္။

သူအရင္ကေနဖူးေသာ… Majulah Singapura ႏွင့္ပင္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္။

ၾကီးမားခမ္းနားလွေသာမိုးေမွ်ာ္တိုက္တာအေဆာက္အအံုၾကီးေတြ…

ထိန္ထိန္ညီးေနသည့္လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္စံုေတြ…

ဆူညံေ၀စီေနေသာ…ေတးဂီတသံေတြ…

ဒါ..မထင္မရွားရြာသိမ္ ဇနပုဒ္ေလးေတာ့မဟုတ္တန္ရာ။

ၿမိဳ႕ၾကီးၿပၾကီး တစ္ၿမိဳ႕ၿဖစ္နိုင္သည္။ သူမသိေသာၿမိဳ႕ၾကီးတစ္ၿမိဳ႕ၿဖစ္နိုင္သည္။

ဟား..ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ၾကက္ကန္းဆန္အိုးတိုးတာပဲေဟ့…ဘယ္ေနရာေရာက္ေနေရာက္ေန

သူဂရုမစိုက္ေတာ့…။ဒီေလာက္သာယာေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ေကာင္းေသာ..ေနရာ

ေဒသ တစ္ခုကို..လူေတြ..ဒါ့ေၾကာင့္ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္လာၾကတာကိုး။

ငါက..ဘာမွ မသိဘဲ..ရထားတက္စီးလာတာ…။ဒါ..စိုင္ေကာ္လို႕ၿခံဳေပၚ

ေရာက္တာပဲ..မဟုတ္လား…။ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ကိုေလွ်ာက္လည္ပစ္လိုက္ဦးမည္။

ေပ်ာ္သေလာက္ေနပစ္..လည္ပစ္လိုက္မည္ဟု..သူစိတ္ပိုင္းၿဖတ္လိုက္မိသည္။

ၿမိဳ႕အ၀င္ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးကိုက..သားနားသပ္ရပ္လွသည္..။

ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြက..သူတို႕ၿမိဳ႕ကို..ေတာ္ေတာ္ဂုဏ္ယူၾကပံုလည္းေပၚသည္။

ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးကိုက…ေက်ာက္ၿပားခ်ပ္ၾကီးေပၚတြင္…ပန္းစာလံုးမ်ားကို..နက္နက္နဲနဲ

ေသေသသပ္သပ္ လက္ရာေၿမာက္ေအာင္ တခမ္းတနားကို..ထြင္းထုထားသည္။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္..ခုေတာ့..သူ ၿမိဳ႕ထဲ၀င္ေရာက္လည္ပတ္ေပ်ာ္ပါးရန္..

လူအုပ္ၾကီးႏွင့္အတူ ေရာေႏွာ တန္းစီတံုကင္ယူေနၿပီၿဖစ္သည္။

‘Warmly welcome to Avici Niraya’

*PS:To be continued about my days in Avici Niraya and this

is my first great effort to write a long post in my life.

May all be happy and serene!

With lots of Metta,

vowel

(17 October)

'Unskillful Fate'

ဆံုးရႈံးလက္စနဲ႕..လက္လႊတ္ေပးလိုက္ရတဲ့..အိပ္မက္အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေတြ

အေႏွာင္းမေသခ်ာခဲ့ေပါင္းမ်ားလွပါေပေတာင္း..လို႕..ေက်ာခိုင္းခဲ့ရ

ဃရာ၀ါသ ကိစၥ၀ိစၥေလးေတြ..မၿပီးၿပတ္ေသးခင္မွာ..ေနာက္တစ္ဘ၀စာ
ပတ္စ္ပို႕+ဗီဇာ..တစ္ၿပိဳင္ထဲ အဆင္ေၿပေၿပက်တဲ့ တစ္ခဏေလးေတြကို
ေရပြက္ပမာလို႕အိပ္မက္ကနိုးတိုင္းသိရံုေလာက္နဲ႕မရဏာႏုႆတိၿဖစ္..မၿဖစ္
ေစာေၾကာေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ဆက္စပ္ေတြးေတာၾကံဆ သေလာက္ အေၿဖသုည
ပဲထြက္သမွ် ပုစၦာတိုင္းဟာ အမွားအယြင္းအလဲြအေခ်ာ္ မ်ားတဲ့
ဒုလႅဘတစ္ခုနဲ႕တစ္ခု ကိုေတ့ဆက္ေလး ဆက္ထားပံုမ်ိဳးနဲ႕
အိေၿႏၵမရွိတဲ့ ေလာကဓံတရားကိုမွ
ဆတ္ဆတ္ေဆာ့ေဆာ့ကလူက်ီစယ္မႈၿပဳခဲ့မိသူက
ေသာက္ေရေတာင္မရွိတဲ့ က်ြန္းေပၚတက္မိုးခိုတုန္း
ပို႕စ္ေမာ္ဒန္..နီယိုေမာ္ဒန္..ေကာလတ္ခ်္(collage)
အယ္လ္ပီ(language poetry)..hybrid..
ဗလစ္..ဗလစ္..ကရားေရလႊတ္တတြတ္တြတ္..ၾကားဖူးနား၀
ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္းေခါင္းစဥ္နဲ႕အရိပ္ေကာင္းတဲ့သစ္ပင္ေတြေအာက္၀င္ခုိ
အခက္မခ်ိဳးဘူး..အသီးခူးစားမယ္ဆိုလို႕ဆို
"လာပါကြာ..ေတာၿပန္ၾကစို႕"..ဆိုလဲ.."မီး..မွ..မ..လာ..တာ"လို႕
ခိုင္လံုခဲ့သမွ်အေၾကာင္းၿပခ်က္ေတြက ေသသပ္ခမ္းနားေနတုန္း
ၿဗဳန္း...ဆို ေရြးေကာက္ပဲြထလုပ္သလိုမ်ိဳး..
"တိုက္ပံုေတြၾကား..မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္ၿဖစ္ေနမွာေပါ့"...ဆိုလို႕ဆို
ဘ၀မ်ဥ္းၾကားေတြလည္းမလံုၿခံဳ...မီးနီမီး၀ါမီးစိမ္း..ရပ္ၾကည့္သြား
အရိုးၾကည့္ေရွာင္..မ်က္ရည္ကိုသယ္ေဆာင္မဲ့ပ်ားရည္ၿမစ္ေတြထဲ
"ဆႏၵာဓိပတိ..ဆႏၵသမၸယုတၱကာနံ ဓမၼာနံ တံသမုဌာနာနဥၥရူပါနံ
အဓိပတိ ပစၥေယန ပစၥေယာ"... ဆိုေပမဲ့လဲ
ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုခုကို တစ္စစီ ခုတ္ထစ္လွီးၿဖတ္ ...အရိုးတစ္ၿခား
အသားတၿခား..အဆီတၿခား..အႏွစ္တၿခား...ခြာခ်ခံရၿပီဆို..
အႏွစ္သာရေတြမွန္သမွ်..အခ်ိန္အခါမဟုတ္ရြာတဲ့မိုးထဲေမ်ာ။
"တိမ္ေတြစုေနတာ....အလကားမဟုတ္ဘူး.......
တခ်ိန္ခ်ိန္မွာသည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာခ်ဖို႕"
ဆိုတဲ့ ..ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းေလးရဲ႕ေခါင္းၾကီးပိုင္းေတာ့ပစ္ေတြ...
အလင္းႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာဆီ...ခရီးလြန္ကုန္တဲ့အခါ...
မရြာဘဲညိဳတဲ့မိုး၀သန္မ်ားကို အၿပစ္မတင္ေတာ့ဘဲ...
"မိုးတိမ္ဆိုတာ..ဘယ္ေတာ့မွ အမိုးအကာနဲ႕ မေနဘူး"....ဆိုလို႕ဆို
"နင္ေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါလည္း..ငါ့ပဲြ..ပ်က္ရၿပန္ၿပီ..ကံၾကမၼာရယ္"
ညည္းတြားသံေတြဆူဆူညံတုန္း.."ႏွမလက္ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့.."သီခ်င္း
အဆံုးမွာ..သာဓုေခၚသံက်ယ္ေလာင္ရွည္လ်ားခဲ့ရင္ေတာင္..
ဒါဟာ အရဲြ႕တိုက္တာ မဟုတ္ရပါဘူးကြယ္..ဆိုသူဆို...။
"ရွဥ္႕လည္းေလွ်ာက္ပါ..ပ်ားလည္းစဲြရေအာင္.."
ဆိုခါမွ..ဖြတ္မရ ဓါးမလည္းဆံုး..ေတြသာမ်ားခဲ့တာမို႕..
"ဒီမိုးေမွာင္တုန္း..ေမာင္ပုန္းစရာမရွိခဲ့ေတာ"့...
ကုုသိုလ္ၾကမၼာ မမီခဲ့သူေတြသာ မ်ားၿပားလြန္းလွေပတကား။ ။ ။

သရ
(ေအာက္တိုဘာ ၁၅)

"It's me!"

''Mom, actually,a poet is a resistance wire'' (Mg Chaw Nwe)

If so, the wire with the tiniest gauge is ...me!

''We always pick up the poem to move our voice'' ( Zaw luu Sein)

If so, the best picker is...me!

''Most of the poets are just liars always trying to lie themselves'' (Vowel)

If so, the most honest liar is...me!

Footnotes:
(I saw these sentences written in graffiti art

all over the wall of the dark cell in hell
when I went there last night.

I don't understand very well what massage they want to give.

But I think, most of their feelings are basically identical.

You know, actually poets are like alcoholic drinkers drinking
their feelings and dreams at night and feeling hangover
in the morning.

Yeah,they're really getting a feeling hangover after drinking
their dreams.

with lots of Metta,
vowel
(12-10-10)

ELECTION

ႏို၀င္ဘာလ အနီး..

မဲမ်ား ႏြံထဲက်ံြေနသည္။

ကူရ်္တြန္းေပးၾကပါ။

ၿပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ေကာ...

(အမွန္တကယ္...ေရြ႕နိုင္ပါမည္လား...)

သရ

(၁၀.၁၀.၁၀)

(ရြက္လြင့္ဆဲ...ေအာက္တိုဘာ ရဲ႕ပထမဆံုး ပို႕စ္)

Permanent Residence in Human Plane

အိပ္တန္းၿပန္ငွက္တစ္အုပ္နဲ႕ မိုးၿပာေရာင္ညေနခင္းေတြထဲ
လက္ရွိစိတ္အခင္းအက်င္းကို ၿဖန္႕ခ်တင္ဆက္ဖို႕
ဒါမွမဟုတ္...
လက္ရွိစိတ္အခင္းအက်င္းကိုဖံုးကြယ္ထိမ္၀ွက္ဖို႕
၀င္ေလနဲ႕ထြက္ေလၾကား ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ဘ၀အဓိပၸါယ္ တစ္ခုခုကိုရွာေဖြဖို႕
အလင္းသြားႏႈန္းထက္ၿမန္တဲ့ စိတ္အလ်ဥ္ေတြေနာက္ မွတ္သိစိတ္ေတြအမွီလိုက္ဖို႕..
အလာဘ၊ အယသ၊ နိႏၵ၊ဒုကၡ..ဆိုတာေတြကို ခါးေစာင္းတင္စိန္ေခၚဖို႕
အထပ္ထပ္တပ္ၿငိစရာ...အဆီတ၀င္း၀င္း ဘ၀တဏွာကို လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္ဖို႕
သဲတစ္ရွပ္ရွပ္ သံသရာလြတ္လမ္းေတြဆီ ေမွ်ာ္ေခၚေငးေမာၾကည့္လိုက္ဖို႕
ေလယာဥ္ကြင္းတၿခား ေလယာဥ္ပ်ံတၿခား ဆင္းသက္မိခဲ့သမွ်အိပ္မက္တိုင္း
သိမ္းထုတ္ေသခ်ာ..ၿပန္အဖတ္ဆည္နိုင္ေစဖို႕...
ဟိုအရင္လို...စံပယ္ေတြပြင့္ေ၀ေနတဲ့
ၿငိမ္းေအးဆိတ္သက္ရာ..၀မ္းေ၀း ေလးထဲ
တၾကိမ္တေခါက္..ငါ...ၿပန္ေရာက္နိုင္ပါဦးမလား..မသုစႏၵာေရ။
ခုေတာ့...ငါက
(မေတာ္တဆ...ဒါမွမဟုတ္..တမင္တကာ...)
ေခ်ာ္လဲလို႕ေရာထိုင္ခ်ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သံုးဆယ္စာမိုက္မဲမႈေတြနဲ႕
ေဟာဒီမႏုႆ ဒုလႅဘ မွာမွ....ဆန္စင္ရာ က်ည္ေပြ႕လိုက္ခဲ့ေပါ့။ ။ ။

ၾကည္လင္ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ စိတ္အာရံုၿဖင့္ ေအးခ်မ္းၾကေစသား။
သရ
(၉.၉.၁၀)
(စိတ္ဖိစီးမႈေတြမ်ားလာတာကို..ညညအိပ္မေပ်ာ္တတ္တာေတြကို...ေၿဖရွင္းတဲ့နည္းေတြထဲမွာ...

၀င္ေလထြက္ေလမွတ္တာထက္ေကာင္းတဲ့နည္း..ဒီကမၻာေပၚမွာ..မရွိေသးပါဘူး..ဆိုတဲ့ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္က က်ေနာ့္ မသုစႏၵာ အား သတိရၿခင္းမ်ားစြာၿဖင့္...)

The Sea

These days are so busy that I can't do any new post on my blog.
My office documents [which love to be :)] spending nights with me.
My OTs. My language clacess. My home works.
Huuuu.
Anyway. Simply, briefly, and frankly this is my English teacher's
translation of one of my poems, which is remarked by my teacher
who often remarks saying: "This poem is Vowel's Masterpiece."
Masterpiece?
Ah ha. I don't think so.
So long as I've a chance to live, I'll always be able to compose poems
after poems. Anyway let this be my Masterpiece today.

"The Sea"

(1)

The oldest lovely property

Is said: "Weak Point."

The leaves

Didn't close the doors

For these hot airs.

(2)

Among the mirage with white tusks

Full of my eyes

While I'm thirsty

I raised up my head and drank

Though I'm not golden deer.

(3)

But now

My sunflowers can’t let themselves bloom

Whenever Van Gogh is emulated

Not any boat at all

For these pieces of repentance approaching the shore.

(4)

At the ribs of branches
Belonged to this little Kamboza

Are "Siren Sonatas"

Played by Beethoven himself

Like that, in that manner

The un-sung songs

Are livelier in life.

(5)

Going to bring the tears

Are Honey Rivers

Along the blade of my knife

Practically rowing, noticed

Life is existing

As an ocean.

May all be happy and serene.
with lots of Metta.
Vowel
(21 August 2010)

A Nice Day with Dendrobium

ခုတေလာေတာ့...“သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္”ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ကို..ေတာ္ေတာ္ေလး
စိတ္ပါ၀င္စားမိေနပါတယ္။ လူ-လူ႕စိတ္သဘာ၀ နဲ႕ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္တို႕ရဲ႕
ဆက္စပ္ေပါင္းစည္းမႈေတြအေၾကာင္း တခုတ္တရေတြးေတာစဥ္းစားမိတဲ့
ရွားပါးေန႕စဲြေတြပါပဲ။
လူ႕စိတ္သဘာ၀ဟာ..ပတ္၀န္းက်င္သဘာ၀ေတြေၾကာင့္..အနည္းနဲ႕အမ်ား..
ေကာင္းတဲ့ဖက္..ဆိုးတဲ့ဖက္..ေၿပာင္းလဲၿပဳၿပင္ၿခင္းခံရတာကို..က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္
ခံစားမိတဲ့တစ္ေန႕မွာ...Orchard ဖက္က Botanic Garden ဆီ ကင္မရာတစ္လံုး
နဲ႕ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲထဲမွာမွ..သီးသန္႕၀င္ေၾကးနဲ႕ထပ္၀င္ရတဲ့..Orchid Garden
ထဲေရာက္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။
သစ္ခြဟာ..က်ေနာ့္ငယ္ဘ၀ထဲကတည္းက..က်ေနာ့္ဘ၀ထဲကို
အေစာဆံုး၀င္လာတဲ့ဂႏၱ၀င္အေၿမာက္ဆံုးပန္း ၿဖစ္တယ္။
က်ေနာ္သစ္ခြကိုခ်စ္တယ္...။ဒါဟာ..ေဖေဖ့ဆီက..ရခဲ့တဲ့ အေမြလဲၿဖစ္တယ္။
ကိုယ္ပိုင္သစ္ခြဥယ်ာဥ္ေလးတစ္ခု..က်ေနာ့္ဘ၀ထဲမွာ..အတည္တက်ရွိခဲ့ဖူးတယ္။
ေအးၿမတဲ့ရာသီဥတုရွိတဲ့ က်ေနာ့္ေက်းလက္ကၿမိဳ႕ေလးမွာ...က်ေနာ့္သစ္ခြေတြကို
က်ေနာ္ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာ..အပီးအပိုင္စြန္႕ပစ္ခဲြခြာခဲ့ရတယ္...။
အဲဒီကတည္းက..က်ေနာ္..သစ္ခြေတြနဲ႕ေ၀းခဲ့တာ...။
ဒါေပမဲ့..ဘယ္ေနရာဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္...သစ္ခြလွလွေတြေတြ႕တိုင္း
ဓာတ္ပံုရိုက္ယူခ်င္တာ...ေငးေငးေမာေမာထိုင္ၾကည့္ေနခ်င္တာေတြကေတာ့
သစ္ခြနဲ႕ပတ္သက္တဲ့..က်ေနာ့္အစဲြအလမ္းေတြပဲၿဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
က်ေနာ္..သစ္ခြပန္းေတြကို...ခ်စ္တယ္။
ဒါသိပ္ကိုေသခ်ာပါတယ္။
ဒီပို႕စ္ေလးကေတာ့...သူမ်ားတကာေတြလို..“သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္
ထိန္းသိမ္းေရး”နဲ႕သက္ဆိုင္တဲ့..ပို႕စ္မ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္တခု၀န္ခံခ်င္တာက..က်ေနာ္ဟာ..သစ္ခြေတြကိုခ်စ္တာကလဲြပီး..
သစ္ခြအေၾကာင္းနကန္းတစ္လံုးမွ..နားမလည္ေသးတဲ့...နားလည္ဖို႕ၾကိဳးစား
အားထုတ္ဆဲေလ့လာသူတစ္ဥိးအဆင့္ ၿဖစ္လို႕..ဒီပို႕စ္မွာ...ပန္းေတြကို..ပန္းေတြ
သက္သက္ပဲတင္ၿပလိုက္နိုင္ပါတယ္။
ၿဖစ္သင့္တာနဲ႕..ၿဖစ္ခ်င္တာကေတာ့...သစ္ခြတစ္မ်ိဳးၿခင္းစီအေၾကာင္းကို
အေသးစိတ္ေလ့လာၿပီး...စာဖတ္သူေတြအတြက္..ဗဟုသုတေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႕
တင္ၿပလိုက္တာမ်ိဳး...။
တကယ့္တကယ္မွာေတာ့..က်ေနာ္က...“ခ်စ္သူလား..စကားတပြင့္ပြင့္
ခဲ့တယ္” ဆိုတဲ့ ဂ်ဴးလို..စကားပန္းေတြအေၾကာင္း ရုကၡေဗဒပညာရွင္တစ္ေယာက္
လို ေလ့လာတင္ၿပခ်က္ေတြကို..အားက်ဆဲ အဆင့္မွာပဲရွိေသးတဲ့...
Dendrobium ခ်စ္သူတစ္ေယာက္သက္သက္ပါ။
တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့...စိတ္ကူးထားတဲ့ကိုင္းဖ်ားေပၚမွာ
သစ္ခြမ်ိဳးစိတ္ေပါင္းမ်ားစြာကို...လွလွပပစီစီရီရီ စိုက္ပ်ိဳးခ်ိတ္ဆဲြၿပနိုင္လိမ့္မယ္
လို႕..ေမွ်ာ္လင့္ရင္းေပါ့ေလ။
က်ေနာ္ေက်ာင္းတုန္းကေရာက္ၿဖစ္ခဲ့တဲ့ နန္းေရွ႕က သစ္ခြၿခံေတြ...
က်ေနာ္တို႕ေဒသ..အင္းေလးကန္ထဲက သစ္ခြၿခံတစ္ၿခံ...
အဲဒီက..သစ္ခြေတြကို...ဒီကသစ္ခြေတြၾကည့္ရင္း.အမွတ္ရရင္း..
သစ္ခြပန္းေတြနဲ႕ ေနရတဲ့ တစ္ေန႕တာဟာ..ဘ၀မွာ..ၾကည္နႈးခ်မ္းေၿမ့စရာ
တစ္ခုခုကိုထပ္ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့..ေန႕သစ္တစ္ခုပါပဲ။



ဒါကေတာ့သစ္ခြ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဘာေခၚမွန္းလဲ က်ေနာ္မသိဘူး။
ခ်စ္စရာေတာ့ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။

သူကေတာ့...ေဖြးေဖြးဆြတ္ေနေတာ့။ပံုစံကိုက..ၿဖဴၿဖဴစင္စင္တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။

သူ႕က်ေတာ့တစ္မ်ိဳး...အ၀ါဖက္ပိုလုတယ္ေၿပာရမယ္..ကာလာမက္ခ်္သက္သက္ဆိုရင္
သူ႕ပံုစံက...သန္႕တယ္။

ဒီသစ္ခြမ်ိဳးကေတာ့..က်ေနာ္တို႕ဆီ ေပါတယ္ေၿပာရမယ္ဗ်။

သူ႕ပံုစံက သြယ္သြယ္လ်လ် ရွိတယ္။

သူ႕ပြင့္ခ်ပ္ေတြက..၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ေလးဆိုေတာ့...ပိုခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတယ္။




သူ႕ကိုၿမင္ေတာ့ ဆယ္တန္းဘိုင္အိုစာေတြသြားသတိရတယ္။Pitcher ဆိုတာထင္ပါတယ္။
အဖံုးေလးနဲ႕လိုပဲ...။ပံုစံကိုက..ဘာလာလာ ဆဲြမယ္ေဟ့။

ခရမ္းပြင့္ေသးေသးေလးေတြဗ်..။အရိုးတံေလးေတြကေပ်ာ့ေတာ့...သံေခ်ာင္းေလး
ေတြနဲ႕ေထာက္ထားတယ္...။

ဒီပံုစံမ်ိဳးေတြကေတာ့..ပဲြတက္ဖို႕..အမ်ိဳးသမီးေတြဆံထံုးမွာေနရာယူေနက်
ဒီဇိုင္းမ်ိဳးထဲက..။

သူလဲ...Pitcher ..လိုပဲ။ႏြယ္ပင္မ်ိဳး။

သူ႕ကိုေတာ့ က်ေနာ္ အေၾကြဆံုးပဲ..စဥ္႕အိုးၾကီးကိုေစာင္းပီးထဲ့ထားတယ္။
သူကပံုစံေရာ..ကာလာေရာ...သားနားတယ္...ေၿပာရမယ္။




အရြက္ကေတာ့ ငွက္ေပ်ာရြက္ေတြလိုပဲဗ်..ငွက္ေပ်ာဖူးေလးလိုပါပဲ။



အေရာင္က..စိုအိေနေတာ့..သူလဲတမ်ိဳးေလး လွတာပဲ။



သူလဲ အရိုးေပ်ာ့မ်ိဳးမို႕ သံေခ်ာင္းကူထားရတယ္...ကလစ္ကေလးေတြနဲ႕
တဲြလို႕...။ဒါလဲ တမ်ိဳးေလးလွၿပန္ေရာ။

က်ေနာ္တို႕ဆီမွာေတာ့..ဒန္းစင္းေလဒီ ဆိုလားေခၚတာပဲဗ်...။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
သစ္ခြစိုက္တဲ့အိမ္ေတြမွာ..ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။







အနီေရာင္စိုစိုအိအိ...ႏွင္းဆီေတြလိုပဲ...ရဲရဲရင့္ရင့္ရွိေနပံုက...။





ဒီပန္းေတြေတာ့အမ်ားၾကီးေတြ႕ခဲ့တယ္...။













သူ႕အပြင့္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတာ...မမေတြပန္မယ္ဆိုရင္ေတာ့
တစ္ေခါင္းလံုးၿပည့္သြားနိုင္တယ္။









က်ေနာ္ေၿပာခဲ့သလိုပါပဲ။
အားရပါးရမရွိပါဘူးဗ်ာ။
ဓာတ္ပံုပညာ ကင္မရာ အလင္းအေမွာင္
အယူအဆ ဘာမွမပါတဲ့အတြက္...ပန္းေတြရဲ႕ နဂို အလွကိုေပၚလြင္ေအာင္..
က်ေနာ္ မရိုက္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။
သစ္ခြေတြကို..ခ်စ္တဲ့စိတ္တခုထဲသက္သက္ရယ္ပါ....လို႕။

အားလံုးခ်မ္းေၿမ႕သာယာပါေစ။
ေမတၱာၿဖင့္
သရ
(၉ၾသဂုတ္၂၀၁၀)