Tuesday, June 22, 2010
ကမ္းမကပ္ႏိုင္တဲ့ည
ဒီည
ညနဲ႔ေထြးလံုးသတ္ပုတ္။
လက္မေျမႇာက္ဘူး။
မ႐ႈံးဘူး။
ဒါေပမယ့္ ထြက္ေျပးလိုက္ရတယ္။
သူစိမ္းတရံ ၾကယ္ကေလးေတြ ေသြးေအးလြန္းတယ္။
မ်ိဳးေစ့မွန္ေပမယ့္ အပင္မသန္တဲ့ ဘ၀ေတြ ခ်ဴခ်ာႏိုင္လြန္းတယ္။
႐ိႈက္သံရွည္တဲ့ ညီမေလး အားငယ္တတ္္လြန္းတယ္။
ရယ္သံျပင္းတဲ့ ေမေမ ႐ိုးသားႏိုင္လြန္းတယ္။
ၾကယ္ကေလးေတြ ေနၾကစမ္း၊
ပတ္လမ္းကေန မေႂကြမခ်င္း ေနၾကစမ္း။
ဘ၀ေတြ ခ်ဴခ်ာစမ္း၊
ေနာက္မလွည့္ ေဘးမငဲ့ တည့္တည့္မတ္မတ္ ခ်ဴခ်ာစမ္း။
ညီမေလးေရ ငိုလိုက္စမ္း၊
မင့္ရင္ထဲ လည္ေနတဲ့ ကမၻာႀကီး တန္႔ရပ္သြားတဲ့ထိ ငိုလိုက္စမ္း။
ေမေမေရ ရယ္လိုက္စမ္း၊
၀ါးလံုးေတြ ဖ်န္းဖ်န္းကြဲသြားၾကတဲ့ထိ ရယ္လိုက္စမ္း။
ကူတဲ့၀ါးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊
ထိုးတဲ့၀ါးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊
စူးတဲ့၀ါးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊
ဘာ၀ါးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
သား မေသႏိုင္ပါဘူး ေမေမ။
ညီမေလးေရ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္ဖို႔
တို႔မုသားေတြ အေရာင္ဆိုးထားဖို႔ လုိတယ္ေနာ္။
ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴပဲေပါ့ကြယ္။
ဒီည
ညကိုျပန္ရွာ၊
ဘ၀ကို ျပန္ရွာ၊
ၾကယ္ေလးေတြကို ျပန္ရွာ၊
ေမေမ့ရယ္သံ ျပန္ရွာ၊
ညီမေလးရဲ့႐ိႈက္သံ ျပန္ရွာ၊
မုသားေတြကို ျပန္ရွာ။
လက မသာဘူး။
ဒါေပမယ့္ လင္းလက္ေနတယ္။
စရ
SG2.30, June 22, 2010
Monday, June 14, 2010
လွဲက်င္းထားတဲ့ ညေန
အဲဒီေန႕ကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ထိုေန႕ကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဂြ်န္လ၏ ေရခဲမုန္႕စားေသာ တစ္ရက္ဆိုတာ ေသခ်ာသည္။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း ညေနခင္းတစ္ခုလံုးကို ေပါက္ေပါက္ဆုပ္လို ၀ါမ်ိဳခ်ေနသည္။ လည္ေခ်ာင္းနင္ သြားေသာေၾကာင့္ လက္ထဲမွ ဆည္းဆာကို လႊတ္ခ်မိေတာ့မလို ျဖစ္သြား၏။
ဟိုးမွာ ငွက္ကေလးေတြ။ ပင္လယ္အတုေဘးမွာ ထုိင္မိတဲ့ ေရာဂါေလာက္ ကူးစက္ျမန္တာ မရွိဘူး။ ယာယီအနမ္းမ်ားႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ားက က်ေနာ့္ခ်က္ရူးမ္(Chat Room)ထဲအထိ ပူေႏြးေနသည္။ လႈိင္းပုတ္သံကလည္း အစစ္မဟုတ္ျပန္။ ဖုန္းတစ္ခ်က္ေခၚသံၾကားလိုက္၏။ မာရီနာေဘးမွာ ရွိေနမယ္။
ရံုးခန္းထဲရွိ စားပြဲအလြတ္တစ္လံုးေပၚမွာ လက္က်န္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို ကပ်ာကရာအိပ္ထဲ ေကာက္သိမ္း ေနၿပီျဖစ္ေသာခ်စ္သူက က်ေနာ့္ပါးကို က်ီစယ္ကာ လွမ္းပုတ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္က စိတ္လိုလက္ရ ေရွာင္မိသြား၏။ ဒါ နင္ ဆင္ထားတဲ့ အကြက္မဟုတ္လား။
ခ်စ္သူ နင့္နာမည္ေတြကိုပဲ ငါ အာပူတိုက္ေနမိတယ္။ နင္က ငါေျဖရမယ့္ ေမးခြန္းလႊာ။
သို႕ေသာ္ က်ေနာ့္ခ်စ္သူကိုယ္တိုင္ က်ေနာ္ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ၾကိဳတင္ညွိယူထားေသာ ဇာတ္ညႊန္း အတုိင္းျဖစ္သည္။ ဤ၀ါက်သည္ ခ်စ္ေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ မလိုအပ္ဘဲ ျဖည့္စြက္ထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္က မွတ္ခ်က္မေပးပါ။
ေဘာလံုးတစ္လံုးကို ေပြ႕ပိုက္ကာ ဆင္းသြားေသာ ဒိုင္လူၾကီးကို ေငးေနမိသည္။ ဒီလူ ဘာလုပ္မွာပါလိမ့္။ ႏိုင္ျခင္းရႈံးျခင္းေတြကို အမွန္အတိုင္းခ်ခင္းျပဖို႕ ခရာတစ္လံုးရွိေနတာဟာ သူ႕ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ပဲတဲ့၊ ေၾကာင္လိုက္တဲ့ ကိုလီနာ၊ ခုေတာ့ ကိုယ့္လူကို ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္ၾကီးက ထားခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။
သူ႕ရာသီအတိုင္းပဲ သူပြင့္ပါေစကြယ္ ခ်စ္သူရယ္။
က်ေနာ္လည္း ေဘာလံုးကြင္းထဲ ခုန္ခ်လိုက္၏။ ေဘာလံုးပြဲက ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ့္အတြက္ ကန္ခ်ိန္က တိုေတာင္းလွသည္။ သုိ႕မဟုတ္ ရွည္လ်ားလွသည္။ ၀ကာ ၀ကာ ေဟ့ေဟ။ ဆာမီနာ မီနာ ဇန္ဂလဲ၀ါ၊ ၀ကာ ၀ကာ ေဟ့ေဟ။ ရွာကီရာ၏ ဂီတႏြဲ႕ႏြဲ႕မ်ား လႈပ္လိုက္တိုင္း အာဖရိက၏ ဆင္ရိုင္းမ်ားေျပးထြက္လာသည္။ ကတံုးမဲမဲေလးက က်ေနာ့္ကို ျပံဳးျပလိုက္၏။
ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းအပိုင္းအစေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ရင္း လႈပ္ရြေနေသာ ခ်စ္သူက က်ေနာ့္ကို ႏွာေခါင္းရႈံ႕ျပသည္။ ထိုသခၤါရကို ဘယ္ေတာ့မွ ရႈမွတ္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ ေႏြရာသီ ရိပ္သာစခန္း၀င္စဥ္က တရားျပဆရာ၏ သြန္သင္ခ်က္ကို အားနာမိေသးေတာ့၏။
ဘီယာသံဗူးကို ေမာ့ရတာ က်ေနာ္မၾကိဳက္၊ ဘီယာပုလင္းႏႈတ္ခမ္းမ်ားကေတာ့ ကပ္ၿငိစြဲမက္ဖြယ္ျဖစ္သည္။ တစ္ၾကိဳက္တည္း စုပ္ယူေအးစက္ရသည့္ သံသရာရွည္ျခင္းမ်ိဳးကို က်ေနာ္ႀကိဳက္သည္။ ဘီယာေသာက္တိုင္း ၾကားရတတ္သည့္ ဂစ္တာသံမ်ားကိုေတာ့ က်ေနာ္က တူးခါးပစ္ေလ့ရွိသည္။
က်ေနာ္က ရာသီေဟာင္း စုတတ္သည့္ အတိတ္ေကာက္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ တေယာဘိုးတံမ်ားမွ စီးက်လာသည့္ ဂႏၶမာေတာင္ကိုသာ မ်က္လံုးေမွးၿပီး တက္ခ်င္သည္။
ညင္သာစြာ ကိုင္တြယ္ပါ။
ထိရွလြယ္ကြဲေၾကလြယ္ေသာဖန္ခြက္မ်ားကိုသာ နံရံအျပည့္ ပစ္ေပါက္ ခြဲေခ်ပစ္လိုက္သည္။
ကမၻာ့နံရံေပၚမွာ က်ေနာ္သာ ၾကည္ႏူးၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တားသြားခြင့္ရလွ်င္ ပင့္ကူတစ္ေကာင္ျဖစ္သြားလည္း ဘာအေရးလဲ။
ခုေတာ့ ျခေသၤရုပ္ၾကီးေရွ႕တြင္ ဓါတ္ပံုတစ္ပံု ရိုက္ယူလိုက္သည္။ ယုတၱိျဖင့္ ေနထိုင္ရျခင္းက သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္သည္ တဲ့။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ မနက္ခင္းတိုင္း တံျမက္စည္း လွဲေလ့ရွိပါသည္။သို႕ေသာ္ သူ႕အဇၥ်တၱကို လွဲက်င္းထားဖို႕ေတာ့ အခ်ိန္ေပးေလ့မရွိပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္က သူ႕ဖိုင္တြဲကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။
မက္ေဆ့ခ္်တစ္ခု ။
''Why u leave me alone the whole day, I miss u.''
အိပ္မက္ႏွင့္ နာက်င္မႈကို တင္ေဆာင္လာသည့္ အမ္အာတီရထားမ်ား တစ္စီးၿပီး တစ္စီးထြက္ခြာသြားသည္။ က်ေနာ္က ညေနခင္းကို ေကာက္သင္းေကာက္ေနမိတုန္း။
(မေန႕က ဖုဒ္စေတာလ္တစ္ခုမွာ က်န္ခဲ့သည့္ အုတ္ခဲေရာင္မီးျခစ္ေလးအေၾကာင္းကိုေတာ့ က်ေနာ္ဆက္မေတြးျဖစ္ေတာ့ပါ။)
ဟိုးမွာ ငွက္ကေလးေတြ။ ပင္လယ္အတုေဘးမွာ ထုိင္မိတဲ့ ေရာဂါေလာက္ ကူးစက္ျမန္တာ မရွိဘူး။ ယာယီအနမ္းမ်ားႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ားက က်ေနာ့္ခ်က္ရူးမ္(Chat Room)ထဲအထိ ပူေႏြးေနသည္။ လႈိင္းပုတ္သံကလည္း အစစ္မဟုတ္ျပန္။ ဖုန္းတစ္ခ်က္ေခၚသံၾကားလိုက္၏။ မာရီနာေဘးမွာ ရွိေနမယ္။
ရံုးခန္းထဲရွိ စားပြဲအလြတ္တစ္လံုးေပၚမွာ လက္က်န္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို ကပ်ာကရာအိပ္ထဲ ေကာက္သိမ္း ေနၿပီျဖစ္ေသာခ်စ္သူက က်ေနာ့္ပါးကို က်ီစယ္ကာ လွမ္းပုတ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္က စိတ္လိုလက္ရ ေရွာင္မိသြား၏။ ဒါ နင္ ဆင္ထားတဲ့ အကြက္မဟုတ္လား။
ခ်စ္သူ နင့္နာမည္ေတြကိုပဲ ငါ အာပူတိုက္ေနမိတယ္။ နင္က ငါေျဖရမယ့္ ေမးခြန္းလႊာ။
သို႕ေသာ္ က်ေနာ့္ခ်စ္သူကိုယ္တိုင္ က်ေနာ္ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ၾကိဳတင္ညွိယူထားေသာ ဇာတ္ညႊန္း အတုိင္းျဖစ္သည္။ ဤ၀ါက်သည္ ခ်စ္ေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ မလိုအပ္ဘဲ ျဖည့္စြက္ထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္က မွတ္ခ်က္မေပးပါ။
ေဘာလံုးတစ္လံုးကို ေပြ႕ပိုက္ကာ ဆင္းသြားေသာ ဒိုင္လူၾကီးကို ေငးေနမိသည္။ ဒီလူ ဘာလုပ္မွာပါလိမ့္။ ႏိုင္ျခင္းရႈံးျခင္းေတြကို အမွန္အတိုင္းခ်ခင္းျပဖို႕ ခရာတစ္လံုးရွိေနတာဟာ သူ႕ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ပဲတဲ့၊ ေၾကာင္လိုက္တဲ့ ကိုလီနာ၊ ခုေတာ့ ကိုယ့္လူကို ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္ၾကီးက ထားခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။
သူ႕ရာသီအတိုင္းပဲ သူပြင့္ပါေစကြယ္ ခ်စ္သူရယ္။
က်ေနာ္လည္း ေဘာလံုးကြင္းထဲ ခုန္ခ်လိုက္၏။ ေဘာလံုးပြဲက ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ့္အတြက္ ကန္ခ်ိန္က တိုေတာင္းလွသည္။ သုိ႕မဟုတ္ ရွည္လ်ားလွသည္။ ၀ကာ ၀ကာ ေဟ့ေဟ။ ဆာမီနာ မီနာ ဇန္ဂလဲ၀ါ၊ ၀ကာ ၀ကာ ေဟ့ေဟ။ ရွာကီရာ၏ ဂီတႏြဲ႕ႏြဲ႕မ်ား လႈပ္လိုက္တိုင္း အာဖရိက၏ ဆင္ရိုင္းမ်ားေျပးထြက္လာသည္။ ကတံုးမဲမဲေလးက က်ေနာ့္ကို ျပံဳးျပလိုက္၏။
ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းအပိုင္းအစေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ရင္း လႈပ္ရြေနေသာ ခ်စ္သူက က်ေနာ့္ကို ႏွာေခါင္းရႈံ႕ျပသည္။ ထိုသခၤါရကို ဘယ္ေတာ့မွ ရႈမွတ္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ ေႏြရာသီ ရိပ္သာစခန္း၀င္စဥ္က တရားျပဆရာ၏ သြန္သင္ခ်က္ကို အားနာမိေသးေတာ့၏။
ဘီယာသံဗူးကို ေမာ့ရတာ က်ေနာ္မၾကိဳက္၊ ဘီယာပုလင္းႏႈတ္ခမ္းမ်ားကေတာ့ ကပ္ၿငိစြဲမက္ဖြယ္ျဖစ္သည္။ တစ္ၾကိဳက္တည္း စုပ္ယူေအးစက္ရသည့္ သံသရာရွည္ျခင္းမ်ိဳးကို က်ေနာ္ႀကိဳက္သည္။ ဘီယာေသာက္တိုင္း ၾကားရတတ္သည့္ ဂစ္တာသံမ်ားကိုေတာ့ က်ေနာ္က တူးခါးပစ္ေလ့ရွိသည္။
က်ေနာ္က ရာသီေဟာင္း စုတတ္သည့္ အတိတ္ေကာက္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ တေယာဘိုးတံမ်ားမွ စီးက်လာသည့္ ဂႏၶမာေတာင္ကိုသာ မ်က္လံုးေမွးၿပီး တက္ခ်င္သည္။
ညင္သာစြာ ကိုင္တြယ္ပါ။
ထိရွလြယ္ကြဲေၾကလြယ္ေသာဖန္ခြက္မ်ားကိုသာ နံရံအျပည့္ ပစ္ေပါက္ ခြဲေခ်ပစ္လိုက္သည္။
ကမၻာ့နံရံေပၚမွာ က်ေနာ္သာ ၾကည္ႏူးၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တားသြားခြင့္ရလွ်င္ ပင့္ကူတစ္ေကာင္ျဖစ္သြားလည္း ဘာအေရးလဲ။
ခုေတာ့ ျခေသၤရုပ္ၾကီးေရွ႕တြင္ ဓါတ္ပံုတစ္ပံု ရိုက္ယူလိုက္သည္။ ယုတၱိျဖင့္ ေနထိုင္ရျခင္းက သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္သည္ တဲ့။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ မနက္ခင္းတိုင္း တံျမက္စည္း လွဲေလ့ရွိပါသည္။သို႕ေသာ္ သူ႕အဇၥ်တၱကို လွဲက်င္းထားဖို႕ေတာ့ အခ်ိန္ေပးေလ့မရွိပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္က သူ႕ဖိုင္တြဲကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။
မက္ေဆ့ခ္်တစ္ခု ။
''Why u leave me alone the whole day, I miss u.''
အိပ္မက္ႏွင့္ နာက်င္မႈကို တင္ေဆာင္လာသည့္ အမ္အာတီရထားမ်ား တစ္စီးၿပီး တစ္စီးထြက္ခြာသြားသည္။ က်ေနာ္က ညေနခင္းကို ေကာက္သင္းေကာက္ေနမိတုန္း။
(မေန႕က ဖုဒ္စေတာလ္တစ္ခုမွာ က်န္ခဲ့သည့္ အုတ္ခဲေရာင္မီးျခစ္ေလးအေၾကာင္းကိုေတာ့ က်ေနာ္ဆက္မေတြးျဖစ္ေတာ့ပါ။)
လင္းရီေဇာ္
(၁၄-၀၆-၂၀၁၀)
(၁၄-၀၆-၂၀၁၀)
Sunday, June 13, 2010
THE CALLS
ဘာရယ္မဟုတ္တဲ့ အေတြး အတိုအစေတြထဲမွာ..လူေတြ..
မကင္းနိုင္ၾကတဲ့တရားေတြအေၾကာင္းေတြးေနမိတယ္။
လူတိုင္းအခ်စ္နဲ႕မကင္းနိုင္။ အမုန္းနဲ႕မကင္းနိုင္။အလြမ္းနဲ႕မကင္းနိုင္။ အေၾကြးနဲ႕မကင္းနိုင္။အေတြးနဲ႕မကင္းနိုင္။သတင္းနဲ႕မကင္းနိုင္။အတင္းနဲ႕မကင္းနိုင္။
ေ၀ဖန္ေရးနဲ႕မကင္းနိုင္။လူခ်ၿခင္းမ်ားနဲ႕မကင္းနိုင္။
အဲဒီလို.. မကင္းနိုင္ၿခင္းတရားမ်ားနဲ႕ မကင္းနိုင္။
ေ၀ဖန္ေရးအေၾကာင္းေတြးမိေတာ့...က်ေနာ္ဘယ္တုန္းကဖတ္ဖူးတာမွန္းမသိေတာ့..
ဘယ္သူေၿပာခဲ့တာမွန္းမမွတ္မိေတာ့တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းသြားသတိရတယ္။ ေ၀ဖန္ေရးဆိုတာ..စကားလံုးေတြနဲ႕ ပါးရိုက္ၿခင္းသက္သက္” တဲ့။
ေတာ္ေတာ္ မခ်ိမဆန္႕ ခံခဲ့ရလို႕သာ..သူ႕ခမ်ာဒီလိုေၿပာရရွာတာေနမွာလို႕..ေတြးမိပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ။ ေ၀ဖန္ေရးအမ်ိဳးေပါင္း..ေသာင္းေၿခာက္ေထာင္ေလာက္နီးပါးရွိမရွိ မသိေပမဲ့...
လူေတြက..လူေတြကို..အခ်င္းခ်င္းေ၀ဖန္ၾကပါတယ္။
ဒါကိုမွ..အားမရေသးရင္..သတၱ၀ါေတြကိုေ၀ဖန္ပါတယ္။
ဒါမွအားမရေသးရင္.. သက္ရွိေလာက တစ္ခုလံုးကိုေ၀ဖန္ပါတယ္။
သက္ရွိေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးကိုပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ေ၀ဖန္ပီးသြားတဲ့အခါ...
အဲဒီပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါအတၱေဘာၾကီးလည္း.ေလာကမွာငါလူၿဖစ္ရက်ိဳးနပ္ပီလို႕
ေသြးေတြနထင္ေရာက္...“ငါဟာကမၻာေၿမေပၚမွာ..
ေ၀ဖန္ေရးဆရာ(ၾကီး)တစ္ဆူၿဖစ္ခဲ့တယ္”လို႕ၾကံဳး၀ါးၿပီး..
သက္ရွိေလာကၾကီးကေနေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး..ထြက္ခြာသြားပါေလတယ္။
ဒီလို..ဒီလို..လူေတြဟာ..ေ၀ဖန္ေရးမွာယဥ္ပါး..ေ၀ဖန္ေရးမွာ..တိမ္းမူး.
.ေ၀ဖန္ေရးမွာသာယာ..ေ၀ဖန္ေရးကိုတပ္မက္...။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..“ငါးစိမ္းသည္” ဆန္။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..(ေဘာလံုးစကားနဲ႕ဆို)“လူခ်”။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..“အကြပ္မဲ့တဲ့ၾကမ္း ဗရမ္းဗတာ။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..“သူ႕လူကိုယ့္ဖက္သား” ၿဖစ္ေအာင္လုပ္။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..“ငါ့စကားႏြားရ”။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..“အေမေက်ာ္ေဒြးေတာ္လြမ္း”။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..“ကိုယ္စီးတဲ့ၿမင္း အထီးမွန္း အမမွန္းမသိ”။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..စစ္တုရင္ကြက္ေတြလို အကြက္က်က်..ထိုးစစ္ဆင္။
အဲဒီလို...ခင္ဗ်ားတို႕ က်ေနာ္တို႕မေၿပာနဲ႕။
ဒီေ၀ဖန္ေရးဟာ..ဘုရားရွင္ကို္ယ္တိုင္ေတာင္မွမလြတ္ခဲ့တဲ့လူ႕ဘ၀မ်ိဳးပါ။
တခါတရံမွာ..ငွက္သံေတြနဲ႕သာယာစိမ္းစိုေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕ကမၻာဟာ..
အဲသလို သိပ္ထူးထူးေထြေထြ..မလိုအပ္တဲ့..
အခ်င္းခ်င္းေ၀ဖန္ဆန္းစစ္မႈလြန္ကဲၿခင္းေတြေၾကာင့္...အက်ည္းတန္ခဲ့ရတယ္။
စစ္မွန္တဲ့ ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္မႈဆိုတာကို..က်ေနာ္တို႕ၾကိဳဆိုသင့္လွေပမဲ့...
အဲဒီ“စစ္မွန္တဲ့” ဆိုတာေလးကခင္ဗ်ားနားမွာ..က်ေနာ့္နားမွာ..
ခင္ဗ်ားနဲ႕က်ေနာ္နဲ႕နားမွာ..ခင္ဗ်ားတို႕က်ေနာ္တို႕နားမွာ..
ဘယ္ေလာက္“စစ္မွန္ၿပ” မွာတဲ့လဲ။
မ်ားေသာအားၿဖင့္..က်ေနာ္တို႕ကိုပါးရိုက္သြားတာမ်ားပါတယ္။
ခင္ဗ်ားကိုလဲ ပါးရိုက္..က်ေနာ့္ကိုလဲပါးရိုက္..သူတို႕အခ်င္းခ်င္းလဲ လွည့္ပတ္ပါးရိုက္...
ဒီလို..ငါးစိမ္းသည္ဆန္..လူခ်..အကြပ္မဲ့ၾကမ္း..သူ႕လူကိုယ့္ဖက္သားလုပ္..ငါ့စကားႏြားရ..
အေမေက်ာ္ေဒြးေတာ္လြမ္း...ကိုယ္စီးတဲ့ၿမင္းအထီးမွန္းအမမွန္းမသိ..စစ္တုရင္ေရႊ႕...။
ပင္ပမ္းတယ္။Pessimist တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမာဟက..သူကိုယ္တိုင္ကို..အရင္ေလာင္မယ္။
ပီးရင္..ခင္ဗ်ားကို..ပီးရင္က်ေနာ့္ကို..ပီးရင္..ေဟာဒီသက္ရွိေလာကၾကီးတခုလံုးကို...
ဘာေကာင္းရာမြန္ရာေတြ..ၿဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ခဲ့ေစသလဲတဲ့။
ဒီလို..အဘိဓမၼာဆန္သူေတြက..ထပ္ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္ၾကတယ္။
ဒီကမၻာေၿမမွာ..ေ၀ဖန္ေရးဟာ လိုအပ္ပါတယ္။
ဒီအဆိုကို ပိုက္ဆံတစ္ၿပားမွမရလဲ..က်ေနာ္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေထာက္ခံအပ္ပါတယ္။
ဒီစာေပေလာကမွာ..စာေပေ၀ဖန္ေရးဆိုတာ..လိုအပ္တယ္။
ဒီအဆိုကို..ဒီအဆိုကို...က်ေနာ္...စိတ္မပါလက္မပါ ေထာက္ခံပါတယ္။
(ေ၀ဖန္ေရးဆရာၾကီးမ်ားရဲ႕..မၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ကိုေတာ့..ကမၼသကၠာေပါ့ဗ်ာ။)
ဒီဘေလာ္ဂါေလာကမွာ..ဘေလာ့ ေ၀ဖန္ေရးဆိုတာ လိုအပ္တယ္။
ဒီအဆိုကို..ေထာက္ခံသူေတြကို..အၿပည္ၿပည္ဆိုိင္ရာ..ၿမန္မာဘေလာ့မ်ား
ၾကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ဖြံၿဖိဳးေရးအသင္း၀င္အၿဖစ္..အၾကြင္းမဲ့သတ္မွတ္ေပးမွာၿဖစ္ပီး..
မေထာက္ခံသူမ်ားကုိေတာ့..အဲဒီအသင္းၾကီးရဲ႕ရာသက္ပန္အတိုက္အခံပါတီ၀င္္
တစ္ဦးပဲၿဖစ္ရမယ္လို႕...သတ္မွတ္စြပ္စဲြၿခင္းခံရမွာၿဖစ္တယ္။
ကဲ...မိတ္ေဆြ...။သင္ကေရာ...ဘာကိုေထာက္ခံမွာလဲ..ဘာကိုမေထာက္ခံမွာလဲ...။
ကြဲကြဲၿပားၿပား..အသင့္ရွိေနဖို႕..လိုအပ္သတဲ့။
ေ၀ဖန္ေရးအေၾကာင္းဘာရယ္မဟုတ္ေတြးမိေတာ့..“နရီမင္း”ရဲ႕
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုသြားသတိရတယ္။၂၀၀၀ခုႏွစ္ေလာက္က ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာထဲက။ အဲဒီကဗ်ာေလးေၾကာင့္ပဲ..ကဗ်ာဆရာနရီမင္းနဲ႕မိတ္ေဆြၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
“ေခၚသံမ်ား” လို႕ေခါင္းစဥ္ေပးထားတဲ့ အဲဒီကဗ်ာေလးထဲမွာ..က်ေနာ္တို႕
အားလံုးရဲ႕..အမည္နာမ ေတြ..က်ေနာ္တို႕အတြက္..လက္ခုပ္သံေတြ..
ဆဲေရးသံေတြ..လူခ်သံေတြ..ဆူဆူညံညံပါ၀င္ေနပါလိမ့္မယ္။
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕တံု႕ၿပန္မႈဟာ..(အခ်ိန္ၿပည့္) ကိုယ့္ရဲ႕ေသြးေလညီညြတ္မႈကို
ေခ်ာက္ၿခားသြားေအာင္ မလုပ္နိုင္ေစသင့္ဘူးဆိုတာေလး...
သေရာ္သံနဲ႕လက္ခုပ္သံဆိုတာ...တစ္ကေနေၿခာက္အတြင္းမွာရွိတဲ့
အံစာတံုးတတံုးလိုပဲဆိုတာေလး
လူတစ္ကိုယ္ခ်င္းစီရဲ႕..တည္ရွိ္ေနတဲ့ေထာင့္တစ္ခုစီကေန..
လူတိုင္းမွာ“ထင္ခြင့္” အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနတတ္တာေလး...
ကုိယ့္စိတ္ကူးအတြင္းသားေတြဟာ ကိုယ့္တကိုယ္ေရစာေသခ်ာမႈေတြနဲ႕
စနစ္တက် စမတ္က်က်..ရွိေနဖို႕ေလး..
လူတိုင္းရဲ႕..လြတ္လပ္စြာထင္ၿမင္ယူဆခြင့္ေတြမွာ..ၿဖစ္နိုင္ေခ်ေတြ..မၿဖစ္နိုင္ေခ်ေတြ..
အခ်ိဳးမက်တက်ေရာေနတာၿဖစ္လို႕...ကိုယ့္လမ္းကိုကိုယ္မားမားမတ္မတ္
ၾကံ႕ၾကံ႕ခိုင္ခိုင္..ဆက္ေလွ်ာက္နိုင္ေစခ်င္တာေတြ
ဒီလို...စိတ္၊ ဆႏၵ ေစတနာမ်ိဳးေတြ ....ကိုယ္တိုင္အတြက္ရယ္...
ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က...အေ၀ဖန္ခံေနရတယ္လို႕စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေၿပာလာတဲ့..
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြရယ္အေပၚ ..ၿဖစ္တည္လာတဲ့အခါတိုင္း...
ဒီကဗ်ာေလးကို..ၿပန္ဖတ္ၿဖစ္ပါတယ္။
“ေခၚသံမ်ား”
ေနာက္ကေနလက္ခုပ္တီးသံၾကားလိုက္ရ
က်ြန္ေတာ့္ကိုေခၚေနတာမ်ားလား
လွည့္ၾကည့္မိေတာ့
နံၿပားလုပ္ဖို႕ ဂ်ံဳကိုလက္ေပၚတင္ ရုိက္ေနတာပါလား။
ေနာက္ကေန လက္ခုပ္သံေတြၾကားရၿပန္ၿပီ
က်ြန္ေတာ္လွည့္မၾကည့္ၿဖစ္ဘူး
တဆက္ထဲမွာ က်ြန္ေတာ့္နာမည္ေခၚလိုက္သံ
အဲဒီလိုေခၚေနတဲ့ သူကေရာ
က်ြန္ေတာ့္ကို ဂ်ံဳလို လက္ေပၚတင္ၿပီး
နံၿပားရုိက္ ရုိက္မွာလား
မီးေသြးခဲေတြက နီရဲလို႕။
အေပါက္၀ိုင္း၀ိုင္းေလးထဲ
အုတ္ဖို တအားပူၿပင္းေနေရာ့မယ္။
က်ြန္ေတာ္လွည့္မၾကည့္ရဲဘူး။ ။
နရီမင္း
(မတ္ ၂၀၀၀၊ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ)
ေနာက္ကေနလက္ခုပ္တီးသံၾကားလိုက္ရ
က်ြန္ေတာ့္ကိုေခၚေနတာမ်ားလား
လွည့္ၾကည့္မိေတာ့
နံၿပားလုပ္ဖို႕ ဂ်ံဳကိုလက္ေပၚတင္ ရုိက္ေနတာပါလား။
ေနာက္ကေန လက္ခုပ္သံေတြၾကားရၿပန္ၿပီ
က်ြန္ေတာ္လွည့္မၾကည့္ၿဖစ္ဘူး
တဆက္ထဲမွာ က်ြန္ေတာ့္နာမည္ေခၚလိုက္သံ
အဲဒီလိုေခၚေနတဲ့ သူကေရာ
က်ြန္ေတာ့္ကို ဂ်ံဳလို လက္ေပၚတင္ၿပီး
နံၿပားရုိက္ ရုိက္မွာလား
မီးေသြးခဲေတြက နီရဲလို႕။
အေပါက္၀ိုင္း၀ိုင္းေလးထဲ
အုတ္ဖို တအားပူၿပင္းေနေရာ့မယ္။
က်ြန္ေတာ္လွည့္မၾကည့္ရဲဘူး။ ။
နရီမင္း
(မတ္ ၂၀၀၀၊ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ)
အခ်င္းခ်င္း အမ်က္အအီတစ္ေစ့မရွိ၊
ခ်စ္ေသာမ်က္စိၿဖင့္ေ၀ဖန္နိုင္ၾကေစ။
သရ(၁၃ဇြန္၂၀၁၀)
Tuesday, June 8, 2010
“အထားအသိုမွားတဲ့မီး”
“ဘယ္သူမၿပဳ မိမိမႈ” တဲ့
ကာလသံုးပါးစလံုးမွာ
ကံသံုးပါးစလံုးနဲ႕..
အဲဒီနံရံေပၚကစာသားေလးဆီ
ငါဦးညႊတ္အေလးၿပဳခဲ့ရ။
အာကာသဆီလမ္းမ်ားေနလို႕
ငါ့ကမၻာမီးေလာင္ေနတာ..မသိလိုက္။
ငါ့အိမ္မီးေလာင္ေနတာ..မသိလိုက္။
ငါ့ခႏၶာမီးေလာင္ေနတာ ..မသိလိုက္။
ဆယ့္တစ္မီး
ဆယ့္ႏွစ္မီး
ဆယ့္သံုးမီး
ဟူး....ပူလြန္းလွတယ္။
ဒီလို.. မိုက္မဲမႈေတြကို
ဒီလို.. ေနာင္တတရားေတြကို
ဒီလို..အဖိတ္အစဥ္မ်ားတဲ့ေန႕ရက္ေတြကို
ဒီလိုေဆာက္တည္ရာ ယိုင္နဲ႕နဲ႕အေတြးေတြကို
(ကိုေနာ ေၿပာသလို..)
ဒီလို“ကြန္ကရစ္ေတာထဲပစ္ခ်ခံထားရတဲ့ဘ၀” ကို
ဒီလိုေလာကဓံရွစ္ပါးထဲ ေခ်ာင္ပိတ္အရိုက္ခံေနရတာေတြကို
ဒီလို..တိတ္တဆိတ္သိမ္ငယ္အထီးက်န္မႈေတြကို
ဒီလို..မသိဆိုးရြားအ၀ိဇၨာေတြကို
ဒီလို..သက္တမ္းနဲ႕အမွ်ရင့္မွည့္လာတဲ့..အတၱေတြကို
ဒီေလာင္ေနတဲ့မီးထဲ..ထည့္လိုက္ခ်င္ပါဘိ။
ဒီလိုၾကာၾကာ၀ါးမွ ခါးမွန္းပိုသိလာတဲ့ဘ၀မွာ
ဒီလိုေက်ာမွီခ်လိုက္ဖို႕ နံရံေပ်ာက္ေနတဲ့ဘ၀မွာ
ဒီလိုအဖန္ငါးရာကို..ပ်င္းရိသြားတဲ့ရူးသြပ္မႈေတြမွာ
ဒီ “Mirror” ဆိုတဲ့ကဗ်ာနဲ႕အိပ္မိတဲ့ညမွာ
စီလ္ဗီယာ ကို အားက်စိတ္တစ္၀က္
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ၿမတ္နိုးစိတ္တစ္၀က္နဲ႕
ဒီမီးပံုထဲ...ကိုယ္တိုင္..ခုန္ခ်ခ်င္ခဲ့...။
မလုပ္နဲ႕။
မလုပ္နဲ႕။
ရုပ္ကလႈပ္ေနတာလား
နာမ္ကလႈပ္ေနတာလား
ရုပ္ကရႈပ္ေနတာလား
နာမ္ကရႈပ္ေနတာလား
ၿငိမ္ၿငိမ္ေန...
ၿငိမ္းၿငိမ္းေန...
ဒီလို..အပၸမာေဒန မွာသမၼာေဒထ ဖို႕
အေရးေပၚေသြးလိုေနတယ္။
အေရးေပၚေဆး၀ါးလိုေနတယ္။
အေရးေပၚ ကုသခ်က္လိုေနတယ္။
(ကုသခ်က္-၁)
သီခ်င္းေအးေအးေလးေတြနားေထာင္ပါ။
(ဟစ္ေဟာ့ဆူဆူမ်ားေရွာင္။)
ကဗ်ာႏုႏုေလးေတြဖတ္ပါ။
(စီလ္ဗီယာပလပ့္သ္ ကဗ်ာမ်ားေရွာင္။)
စာမ်ားမ်ားဖတ္ပါ။
(ေထာင္စာေပမ်ား..ေထာင္တြင္းအေတြ႕အၾကံဳစာေပမ်ားေရွာင္)
္္ဘုရားမွန္မွန္၀တ္ၿပဳပါ။
(ဂ်ီက်ဆုေတာင္းခန္းမ်ားေရွာင္။)
ေမတၱာမ်ားမ်ားပို႕ပါ။
(ဟိုသူ႕ခ်န္ ဒီသူ႕ခ်န္ၿခင္းမ်ားေရွာင္)
စိတ္ကိုေပ်ာ္ေအာင္ထားပါ။
(စိတ္ကိုေပ်ာ့ေအာင္ထားၿခင္းေရွာင္။)
(ကုသခ်က္-၂)
ကာလာမသုတ္ ကိုေခါင္းအံုးအိပ္ပါ။
(ကုလားမအသုတ္မ်ား မစားရ။)
ကိုယ္ေဆာက္ခဲ့တဲ့အေဆာက္အအံုက
ကိုယ့္ကိုၿပန္ပံုသြင္းလိမ့္မယ္ဆိုတာယံုထားပါ။
(သံကူကြန္ကရစ္ပါမပါ အာမခံရွိရမည္။)
ကံ-ကံ၏အက်ိဳးကိုယံုပါ။
(ကန္ကိုၿဖတ္ထိုး တံတားက်ိဳးေပၚလမ္းမေလွ်ာက္ရ။)
မိဘေမတၱာကိုယံုပါ။
(မုန္႕ဖိုးမေပးေတာ့ေသာဆယ္ႏွစ္တာကိုေမ့ထားရမည္။)
ေရႊယုန္နဲ႕ေရႊက်ားပံုၿပင္ကိုုမၾကာမၾကာၿပန္ဖတ္ပါ။
(မုသာ၀ါဒသည္ေစ်းအေပါဆံုးခ်ိဳခ်ဥ္ၿဖစ္၏။)
“စိတ္ေကာင္းထားရွိ အက်ိဳးမ်ား၏..” ကိုယံုပါ။
(ကုိယ့္ယုတၱိေဗဒႏွင့္ညီနိုင္သေလာက္သာ။)
ေနာက္...
ယံုခ်င္သလိုလိုၿဖစ္ေနေသာစကားမ်ားကိုလဲ ယံုပစ္ပါ။
(ကိုယ္တာ၀န္ယူနိုင္ေသာကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈမွ်သာ။)
(ကုသခ်က္-၃)
အဲဒီယံုၾကည္မႈေတြကိုစိတ္ခ်လက္ခ်ထားလိုက္ပီး
ယေန႕ည ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ၾကိဳးစားပါ။
မနက္ဖန္မနက္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နုိးထေအာင္ၾကိဳးစားပါ။
အာရုဏ္ဦးငွက္မ်ား၏ေတးဆိုသံ
အက္ဆစ္မိုးတိမ္ၾကားမွ ေနၿခည္
ပ်ုားပန္းခတ္လမ္းမလ်ာၾကီးႏွင့္
ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေန႕သစ္မ်ားကို
တန္ရာတန္ေၾကးေပး၀ယ္ယူလိုက္ပါ။
ဘ၀သည္...
အစိမ္းဆတ္ဆတ္ မာေက်ာက်ြတ္ဆတ္ေနေသာ..
(ဟမ္ဘာဂါၾကားညွပ္စားပစ္ဖို႕ေကာင္းသည့္..)
ဆလပ္ရြက္တစ္ရြက္သာၿဖစ္သည္။
သရ
(၈ဇြန္၂၀၁၀)
(ဒီလိုစိတ္ေတြအေညာင္းမိေနတုန္း...ဒီလိုအပ်င္းေက်ာဆန္႕မိပါတယ္။)
ကာလသံုးပါးစလံုးမွာ
ကံသံုးပါးစလံုးနဲ႕..
အဲဒီနံရံေပၚကစာသားေလးဆီ
ငါဦးညႊတ္အေလးၿပဳခဲ့ရ။
အာကာသဆီလမ္းမ်ားေနလို႕
ငါ့ကမၻာမီးေလာင္ေနတာ..မသိလိုက္။
ငါ့အိမ္မီးေလာင္ေနတာ..မသိလိုက္။
ငါ့ခႏၶာမီးေလာင္ေနတာ ..မသိလိုက္။
ဆယ့္တစ္မီး
ဆယ့္ႏွစ္မီး
ဆယ့္သံုးမီး
ဟူး....ပူလြန္းလွတယ္။
ဒီလို.. မိုက္မဲမႈေတြကို
ဒီလို.. ေနာင္တတရားေတြကို
ဒီလို..အဖိတ္အစဥ္မ်ားတဲ့ေန႕ရက္ေတြကို
ဒီလိုေဆာက္တည္ရာ ယိုင္နဲ႕နဲ႕အေတြးေတြကို
(ကိုေနာ ေၿပာသလို..)
ဒီလို“ကြန္ကရစ္ေတာထဲပစ္ခ်ခံထားရတဲ့ဘ၀” ကို
ဒီလိုေလာကဓံရွစ္ပါးထဲ ေခ်ာင္ပိတ္အရိုက္ခံေနရတာေတြကို
ဒီလို..တိတ္တဆိတ္သိမ္ငယ္အထီးက်န္မႈေတြကို
ဒီလို..မသိဆိုးရြားအ၀ိဇၨာေတြကို
ဒီလို..သက္တမ္းနဲ႕အမွ်ရင့္မွည့္လာတဲ့..အတၱေတြကို
ဒီေလာင္ေနတဲ့မီးထဲ..ထည့္လိုက္ခ်င္ပါဘိ။
ဒီလိုၾကာၾကာ၀ါးမွ ခါးမွန္းပိုသိလာတဲ့ဘ၀မွာ
ဒီလိုေက်ာမွီခ်လိုက္ဖို႕ နံရံေပ်ာက္ေနတဲ့ဘ၀မွာ
ဒီလိုအဖန္ငါးရာကို..ပ်င္းရိသြားတဲ့ရူးသြပ္မႈေတြမွာ
ဒီ “Mirror” ဆိုတဲ့ကဗ်ာနဲ႕အိပ္မိတဲ့ညမွာ
စီလ္ဗီယာ ကို အားက်စိတ္တစ္၀က္
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ၿမတ္နိုးစိတ္တစ္၀က္နဲ႕
ဒီမီးပံုထဲ...ကိုယ္တိုင္..ခုန္ခ်ခ်င္ခဲ့...။
မလုပ္နဲ႕။
မလုပ္နဲ႕။
ရုပ္ကလႈပ္ေနတာလား
နာမ္ကလႈပ္ေနတာလား
ရုပ္ကရႈပ္ေနတာလား
နာမ္ကရႈပ္ေနတာလား
ၿငိမ္ၿငိမ္ေန...
ၿငိမ္းၿငိမ္းေန...
ဒီလို..အပၸမာေဒန မွာသမၼာေဒထ ဖို႕
အေရးေပၚေသြးလိုေနတယ္။
အေရးေပၚေဆး၀ါးလိုေနတယ္။
အေရးေပၚ ကုသခ်က္လိုေနတယ္။
(ကုသခ်က္-၁)
သီခ်င္းေအးေအးေလးေတြနားေထာင္ပါ။
(ဟစ္ေဟာ့ဆူဆူမ်ားေရွာင္။)
ကဗ်ာႏုႏုေလးေတြဖတ္ပါ။
(စီလ္ဗီယာပလပ့္သ္ ကဗ်ာမ်ားေရွာင္။)
စာမ်ားမ်ားဖတ္ပါ။
(ေထာင္စာေပမ်ား..ေထာင္တြင္းအေတြ႕အၾကံဳစာေပမ်ားေရွာင္)
္္ဘုရားမွန္မွန္၀တ္ၿပဳပါ။
(ဂ်ီက်ဆုေတာင္းခန္းမ်ားေရွာင္။)
ေမတၱာမ်ားမ်ားပို႕ပါ။
(ဟိုသူ႕ခ်န္ ဒီသူ႕ခ်န္ၿခင္းမ်ားေရွာင္)
စိတ္ကိုေပ်ာ္ေအာင္ထားပါ။
(စိတ္ကိုေပ်ာ့ေအာင္ထားၿခင္းေရွာင္။)
(ကုသခ်က္-၂)
ကာလာမသုတ္ ကိုေခါင္းအံုးအိပ္ပါ။
(ကုလားမအသုတ္မ်ား မစားရ။)
ကိုယ္ေဆာက္ခဲ့တဲ့အေဆာက္အအံုက
ကိုယ့္ကိုၿပန္ပံုသြင္းလိမ့္မယ္ဆိုတာယံုထားပါ။
(သံကူကြန္ကရစ္ပါမပါ အာမခံရွိရမည္။)
ကံ-ကံ၏အက်ိဳးကိုယံုပါ။
(ကန္ကိုၿဖတ္ထိုး တံတားက်ိဳးေပၚလမ္းမေလွ်ာက္ရ။)
မိဘေမတၱာကိုယံုပါ။
(မုန္႕ဖိုးမေပးေတာ့ေသာဆယ္ႏွစ္တာကိုေမ့ထားရမည္။)
ေရႊယုန္နဲ႕ေရႊက်ားပံုၿပင္ကိုုမၾကာမၾကာၿပန္ဖတ္ပါ။
(မုသာ၀ါဒသည္ေစ်းအေပါဆံုးခ်ိဳခ်ဥ္ၿဖစ္၏။)
“စိတ္ေကာင္းထားရွိ အက်ိဳးမ်ား၏..” ကိုယံုပါ။
(ကုိယ့္ယုတၱိေဗဒႏွင့္ညီနိုင္သေလာက္သာ။)
ေနာက္...
ယံုခ်င္သလိုလိုၿဖစ္ေနေသာစကားမ်ားကိုလဲ ယံုပစ္ပါ။
(ကိုယ္တာ၀န္ယူနိုင္ေသာကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈမွ်သာ။)
(ကုသခ်က္-၃)
အဲဒီယံုၾကည္မႈေတြကိုစိတ္ခ်လက္ခ်ထားလိုက္ပီး
ယေန႕ည ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ၾကိဳးစားပါ။
မနက္ဖန္မနက္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နုိးထေအာင္ၾကိဳးစားပါ။
အာရုဏ္ဦးငွက္မ်ား၏ေတးဆိုသံ
အက္ဆစ္မိုးတိမ္ၾကားမွ ေနၿခည္
ပ်ုားပန္းခတ္လမ္းမလ်ာၾကီးႏွင့္
ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေန႕သစ္မ်ားကို
တန္ရာတန္ေၾကးေပး၀ယ္ယူလိုက္ပါ။
ဘ၀သည္...
အစိမ္းဆတ္ဆတ္ မာေက်ာက်ြတ္ဆတ္ေနေသာ..
(ဟမ္ဘာဂါၾကားညွပ္စားပစ္ဖို႕ေကာင္းသည့္..)
ဆလပ္ရြက္တစ္ရြက္သာၿဖစ္သည္။
သရ
(၈ဇြန္၂၀၁၀)
(ဒီလိုစိတ္ေတြအေညာင္းမိေနတုန္း...ဒီလိုအပ်င္းေက်ာဆန္႕မိပါတယ္။)
“ၾသကာသေလာကရဲ႕ဘာသာစကား”
ရိုက်ိဳးမႈအၿပည့္နဲ႕ပံုဖ်က္ထားတဲ့ဒီပင္လယ္ဟာ
အရာရာထက္ခက္မာၾကမ္းတမ္းေသးရဲ႕။
ဘယ္သူကမွ ကဗ်ာကိုနားမေထာင္
ပင္လယ္ဆိုတာလည္း နားေထာင္စရာမွမဟုတ္ဘဲ။
ေရစက္ေရေပါက္
ဒါမွမဟုတ္...ေရတြန္းထိုးအား...
အဓိပၸာယ္လံုး၀ကို ကင္းမဲ့။
ဒါဟာ
ေပါင္မုန္႔ နဲ႔ ေထာပတ္
င႐ုတ္ေကာင္း နဲ႔ ဆား။
ေသျခင္းတရား
လူငယ္လူရြယ္ေတြ ေတာင့္တတဲ့ အရာ။
ဦးတည္ခ်က္ ကင္းမဲ့စြာကမ္းေျခကို ၀င္၀င္ေဆာင့္။
ရည္ရြယ္ရာ ကင္းမဲ့တဲ့ အျဖဴေရာင္ အခ်က္ျပေတြ။
ဘယ္သူမွကဗ်ာကို နားမေထာင္ၾကဘူး။
စရ
8June2010
5:00pm(SG)
အရာရာထက္ခက္မာၾကမ္းတမ္းေသးရဲ႕။
ဘယ္သူကမွ ကဗ်ာကိုနားမေထာင္
ပင္လယ္ဆိုတာလည္း နားေထာင္စရာမွမဟုတ္ဘဲ။
ေရစက္ေရေပါက္
ဒါမွမဟုတ္...ေရတြန္းထိုးအား...
အဓိပၸာယ္လံုး၀ကို ကင္းမဲ့။
ဒါဟာ
ေပါင္မုန္႔ နဲ႔ ေထာပတ္
င႐ုတ္ေကာင္း နဲ႔ ဆား။
ေသျခင္းတရား
လူငယ္လူရြယ္ေတြ ေတာင့္တတဲ့ အရာ။
ဦးတည္ခ်က္ ကင္းမဲ့စြာကမ္းေျခကို ၀င္၀င္ေဆာင့္။
ရည္ရြယ္ရာ ကင္းမဲ့တဲ့ အျဖဴေရာင္ အခ်က္ျပေတြ။
ဘယ္သူမွကဗ်ာကို နားမေထာင္ၾကဘူး။
စရ
8June2010
5:00pm(SG)
Monday, June 7, 2010
သံသရာေရခ်မ္းစင္
လမင္းအူသံေတြ မၾကားရတဲ့ ညတစ္ညမွာ ထေရးမိတဲ့ အိပ္မက္မွတ္စုေလးပါပဲ။ “သံသရာေရခ်မ္းစင္”ေလးကို သတိရစြာျဖင့္။
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့အတိုင္း
ညကို
သိမ္းထားလိုက္ပါကြယ္။
ၿပိဳးျပက္သြားတဲ့
စကားလံုးေတြနဲ႕ပဲ
ဘ၀ကို ခ်ဳပ္၀တ္ခဲ့ပါတယ္။
အခ်စ္ေရ
နင့္သံသရာမွာ
ကမၻာတစ္သိန္းစာ
ငါ
လက္မွတ္ေရးထိုးလိုက္ပါၿပီ။
အခ်စ္ကပြင့္တဲ့အေပ်ာ္ဆိုရင္
ေရပြက္ပမာေလးမွာလည္း
ငါကူးခတ္ေနပါ့မယ္။
ငါတုိ႕ကဗ်ာေတြ
မ်က္ရည္တစ္စက္စိုတိုင္း
ငါတို႕အနမ္းလက္ေတြ
တင္းတင္းဆုပ္ထားၾကမယ္ေလ။
ပါရမီတိုးတိုးေလးေတြအတြက္
ရိုးရိုးေလးလြမ္းမိေတာ့
မုဒိတာအိုးေလးကလည္း
ေအးလို႕။
အခ်စ္ေရ
ငါ့အိပ္မက္စင္ေလးမွာ
နင့္အၿပဳံးေတြပဲ
'သာ' တယ္။
လင္းရီေဇာ္
(၇ ဇြန္လ ၂၀၁၀)
Subscribe to:
Posts (Atom)