THE CALLS

ဘာရယ္မဟုတ္တဲ့ အေတြး အတိုအစေတြထဲမွာ..လူေတြ..
မကင္းနိုင္ၾကတဲ့တရားေတြအေၾကာင္းေတြးေနမိတယ္။
လူတိုင္းအခ်စ္နဲ႕မကင္းနိုင္။ အမုန္းနဲ႕မကင္းနိုင္။အလြမ္းနဲ႕မကင္းနိုင္။ အေၾကြးနဲ႕မကင္းနိုင္။အေတြးနဲ႕မကင္းနိုင္။သတင္းနဲ႕မကင္းနိုင္။အတင္းနဲ႕မကင္းနိုင္။
ေ၀ဖန္ေရးနဲ႕မကင္းနိုင္။လူခ်ၿခင္းမ်ားနဲ႕မကင္းနိုင္။
အဲဒီလို.. မကင္းနိုင္ၿခင္းတရားမ်ားနဲ႕ မကင္းနိုင္။

ေ၀ဖန္ေရးအေၾကာင္းေတြးမိေတာ့...က်ေနာ္ဘယ္တုန္းကဖတ္ဖူးတာမွန္းမသိေတာ့..
ဘယ္သူေၿပာခဲ့တာမွန္းမမွတ္မိေတာ့တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းသြားသတိရတယ္။ ေ၀ဖန္ေရးဆိုတာ..စကားလံုးေတြနဲ႕ ပါးရိုက္ၿခင္းသက္သက္” တဲ့။
ေတာ္ေတာ္ မခ်ိမဆန္႕ ခံခဲ့ရလို႕သာ..သူ႕ခမ်ာဒီလိုေၿပာရရွာတာေနမွာလို႕..ေတြးမိပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ။ ေ၀ဖန္ေရးအမ်ိဳးေပါင္း..ေသာင္းေၿခာက္ေထာင္ေလာက္နီးပါးရွိမရွိ မသိေပမဲ့...
လူေတြက..လူေတြကို..အခ်င္းခ်င္းေ၀ဖန္ၾကပါတယ္။
ဒါကိုမွ..အားမရေသးရင္..သတၱ၀ါေတြကိုေ၀ဖန္ပါတယ္။
ဒါမွအားမရေသးရင္.. သက္ရွိေလာက တစ္ခုလံုးကိုေ၀ဖန္ပါတယ္။
သက္ရွိေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးကိုပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ေ၀ဖန္ပီးသြားတဲ့အခါ...
အဲဒီပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါအတၱေဘာၾကီးလည္း.ေလာကမွာငါလူၿဖစ္ရက်ိဳးနပ္ပီလို႕
ေသြးေတြနထင္ေရာက္...“ငါဟာကမၻာေၿမေပၚမွာ..
ေ၀ဖန္ေရးဆရာ(ၾကီး)တစ္ဆူၿဖစ္ခဲ့တယ္”လို႕ၾကံဳး၀ါးၿပီး..
သက္ရွိေလာကၾကီးကေနေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး..ထြက္ခြာသြားပါေလတယ္။

ဒီလို..ဒီလို..လူေတြဟာ..ေ၀ဖန္ေရးမွာယဥ္ပါး..ေ၀ဖန္ေရးမွာ..တိမ္းမူး.
.ေ၀ဖန္ေရးမွာသာယာ..ေ၀ဖန္ေရးကိုတပ္မက္...။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..“ငါးစိမ္းသည္” ဆန္။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..(ေဘာလံုးစကားနဲ႕ဆို)“လူခ်”။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..“အကြပ္မဲ့တဲ့ၾကမ္း ဗရမ္းဗတာ။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..“သူ႕လူကိုယ့္ဖက္သား” ၿဖစ္ေအာင္လုပ္။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..“ငါ့စကားႏြားရ”။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..“အေမေက်ာ္ေဒြးေတာ္လြမ္း”။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..“ကိုယ္စီးတဲ့ၿမင္း အထီးမွန္း အမမွန္းမသိ”။
တခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္ေရးေတြက..စစ္တုရင္ကြက္ေတြလို အကြက္က်က်..ထိုးစစ္ဆင္။
အဲဒီလို...ခင္ဗ်ားတို႕ က်ေနာ္တို႕မေၿပာနဲ႕။
ဒီေ၀ဖန္ေရးဟာ..ဘုရားရွင္ကို္ယ္တိုင္ေတာင္မွမလြတ္ခဲ့တဲ့လူ႕ဘ၀မ်ိဳးပါ။

တခါတရံမွာ..ငွက္သံေတြနဲ႕သာယာစိမ္းစိုေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕ကမၻာဟာ..
အဲသလို သိပ္ထူးထူးေထြေထြ..မလိုအပ္တဲ့..
အခ်င္းခ်င္းေ၀ဖန္ဆန္းစစ္မႈလြန္ကဲၿခင္းေတြေၾကာင့္...အက်ည္းတန္ခဲ့ရတယ္။
စစ္မွန္တဲ့ ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္မႈဆိုတာကို..က်ေနာ္တို႕ၾကိဳဆိုသင့္လွေပမဲ့...
အဲဒီ“စစ္မွန္တဲ့” ဆိုတာေလးကခင္ဗ်ားနားမွာ..က်ေနာ့္နားမွာ..
ခင္ဗ်ားနဲ႕က်ေနာ္နဲ႕နားမွာ..ခင္ဗ်ားတို႕က်ေနာ္တို႕နားမွာ..
ဘယ္ေလာက္“စစ္မွန္ၿပ” မွာတဲ့လဲ။
မ်ားေသာအားၿဖင့္..က်ေနာ္တို႕ကိုပါးရိုက္သြားတာမ်ားပါတယ္။
ခင္ဗ်ားကိုလဲ ပါးရိုက္..က်ေနာ့္ကိုလဲပါးရိုက္..သူတို႕အခ်င္းခ်င္းလဲ လွည့္ပတ္ပါးရိုက္...
ဒီလို..ငါးစိမ္းသည္ဆန္..လူခ်..အကြပ္မဲ့ၾကမ္း..သူ႕လူကိုယ့္ဖက္သားလုပ္..ငါ့စကားႏြားရ..
အေမေက်ာ္ေဒြးေတာ္လြမ္း...ကိုယ္စီးတဲ့ၿမင္းအထီးမွန္းအမမွန္းမသိ..စစ္တုရင္ေရႊ႕...။
ပင္ပမ္းတယ္။Pessimist တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမာဟက..သူကိုယ္တိုင္ကို..အရင္ေလာင္မယ္။
ပီးရင္..ခင္ဗ်ားကို..ပီးရင္က်ေနာ့္ကို..ပီးရင္..ေဟာဒီသက္ရွိေလာကၾကီးတခုလံုးကို...
ဘာေကာင္းရာမြန္ရာေတြ..ၿဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ခဲ့ေစသလဲတဲ့။
ဒီလို..အဘိဓမၼာဆန္သူေတြက..ထပ္ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္ၾကတယ္။

ဒီကမၻာေၿမမွာ..ေ၀ဖန္ေရးဟာ လိုအပ္ပါတယ္။
ဒီအဆိုကို ပိုက္ဆံတစ္ၿပားမွမရလဲ..က်ေနာ္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေထာက္ခံအပ္ပါတယ္။
ဒီစာေပေလာကမွာ..စာေပေ၀ဖန္ေရးဆိုတာ..လိုအပ္တယ္။
ဒီအဆိုကို..ဒီအဆိုကို...က်ေနာ္...စိတ္မပါလက္မပါ ေထာက္ခံပါတယ္။
(ေ၀ဖန္ေရးဆရာၾကီးမ်ားရဲ႕..မၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ကိုေတာ့..ကမၼသကၠာေပါ့ဗ်ာ။)
ဒီဘေလာ္ဂါေလာကမွာ..ဘေလာ့ ေ၀ဖန္ေရးဆိုတာ လိုအပ္တယ္။
ဒီအဆိုကို..ေထာက္ခံသူေတြကို..အၿပည္ၿပည္ဆိုိင္ရာ..ၿမန္မာဘေလာ့မ်ား
ၾကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ဖြံၿဖိဳးေရးအသင္း၀င္အၿဖစ္..အၾကြင္းမဲ့သတ္မွတ္ေပးမွာၿဖစ္ပီး..
မေထာက္ခံသူမ်ားကုိေတာ့..အဲဒီအသင္းၾကီးရဲ႕ရာသက္ပန္အတိုက္အခံပါတီ၀င္္
တစ္ဦးပဲၿဖစ္ရမယ္လို႕...သတ္မွတ္စြပ္စဲြၿခင္းခံရမွာၿဖစ္တယ္။
ကဲ...မိတ္ေဆြ...။သင္ကေရာ...ဘာကိုေထာက္ခံမွာလဲ..ဘာကိုမေထာက္ခံမွာလဲ...။
ကြဲကြဲၿပားၿပား..အသင့္ရွိေနဖို႕..လိုအပ္သတဲ့။

ေ၀ဖန္ေရးအေၾကာင္းဘာရယ္မဟုတ္ေတြးမိေတာ့..“နရီမင္း”ရဲ႕
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုသြားသတိရတယ္။၂၀၀၀ခုႏွစ္ေလာက္က ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာထဲက။ အဲဒီကဗ်ာေလးေၾကာင့္ပဲ..ကဗ်ာဆရာနရီမင္းနဲ႕မိတ္ေဆြၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
“ေခၚသံမ်ား” လို႕ေခါင္းစဥ္ေပးထားတဲ့ အဲဒီကဗ်ာေလးထဲမွာ..က်ေနာ္တို႕
အားလံုးရဲ႕..အမည္နာမ ေတြ..က်ေနာ္တို႕အတြက္..လက္ခုပ္သံေတြ..
ဆဲေရးသံေတြ..လူခ်သံေတြ..ဆူဆူညံညံပါ၀င္ေနပါလိမ့္မယ္။
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕တံု႕ၿပန္မႈဟာ..(အခ်ိန္ၿပည့္) ကိုယ့္ရဲ႕ေသြးေလညီညြတ္မႈကို
ေခ်ာက္ၿခားသြားေအာင္ မလုပ္နိုင္ေစသင့္ဘူးဆိုတာေလး...
သေရာ္သံနဲ႕လက္ခုပ္သံဆိုတာ...တစ္ကေနေၿခာက္အတြင္းမွာရွိတဲ့
အံစာတံုးတတံုးလိုပဲဆိုတာေလး
လူတစ္ကိုယ္ခ်င္းစီရဲ႕..တည္ရွိ္ေနတဲ့ေထာင့္တစ္ခုစီကေန..
လူတိုင္းမွာ“ထင္ခြင့္” အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနတတ္တာေလး...
ကုိယ့္စိတ္ကူးအတြင္းသားေတြဟာ ကိုယ့္တကိုယ္ေရစာေသခ်ာမႈေတြနဲ႕
စနစ္တက် စမတ္က်က်..ရွိေနဖို႕ေလး..
လူတိုင္းရဲ႕..လြတ္လပ္စြာထင္ၿမင္ယူဆခြင့္ေတြမွာ..ၿဖစ္နိုင္ေခ်ေတြ..မၿဖစ္နိုင္ေခ်ေတြ..
အခ်ိဳးမက်တက်ေရာေနတာၿဖစ္လို႕...ကိုယ့္လမ္းကိုကိုယ္မားမားမတ္မတ္
ၾကံ႕ၾကံ႕ခိုင္ခိုင္..ဆက္ေလွ်ာက္နိုင္ေစခ်င္တာေတြ
ဒီလို...စိတ္၊ ဆႏၵ ေစတနာမ်ိဳးေတြ ....ကိုယ္တိုင္အတြက္ရယ္...
ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က...အေ၀ဖန္ခံေနရတယ္လို႕စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေၿပာလာတဲ့..
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြရယ္အေပၚ ..ၿဖစ္တည္လာတဲ့အခါတိုင္း...
ဒီကဗ်ာေလးကို..ၿပန္ဖတ္ၿဖစ္ပါတယ္။

“ေခၚသံမ်ား”

ေနာက္ကေနလက္ခုပ္တီးသံၾကားလိုက္ရ
က်ြန္ေတာ့္ကိုေခၚေနတာမ်ားလား
လွည့္ၾကည့္မိေတာ့
နံၿပားလုပ္ဖို႕ ဂ်ံဳကိုလက္ေပၚတင္ ရုိက္ေနတာပါလား။

ေနာက္ကေန လက္ခုပ္သံေတြၾကားရၿပန္ၿပီ
က်ြန္ေတာ္လွည့္မၾကည့္ၿဖစ္ဘူး
တဆက္ထဲမွာ က်ြန္ေတာ့္နာမည္ေခၚလိုက္သံ
အဲဒီလိုေခၚေနတဲ့ သူကေရာ
က်ြန္ေတာ့္ကို ဂ်ံဳလို လက္ေပၚတင္ၿပီး
နံၿပားရုိက္ ရုိက္မွာလား
မီးေသြးခဲေတြက နီရဲလို႕။
အေပါက္၀ိုင္း၀ိုင္းေလးထဲ
အုတ္ဖို တအားပူၿပင္းေနေရာ့မယ္။
က်ြန္ေတာ္လွည့္မၾကည့္ရဲဘူး။ ။

နရီမင္း
(မတ္ ၂၀၀၀၊ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ)

အခ်င္းခ်င္း အမ်က္အအီတစ္ေစ့မရွိ၊
ခ်စ္ေသာမ်က္စိၿဖင့္ေ၀ဖန္နိုင္ၾကေစ။
သရ(၁၃ဇြန္၂၀၁၀)