Thirtieth Presents

လူဆိုတာ..ေသတစ္ေန႕ေမြးတစ္ေန႕...တဲ့။

က်ေနာ္ ေန႕တစ္ေန႕မွာ..ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ ေန႕တစ္ေန႕မွာ..ေသဆံုးပါလိမ့္မယ္။

က်ေနာ္ ေန႕တစ္ေန႕မွာ..ရွင္သန္ၿဖစ္ထြန္းခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ ေန႕တစ္ေန႕မွာ..ေပ်ာက္ဆံုးလြင့္ပ်ယ္ရပါမယ္။

ဒီလိုပဲ...ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာ လုပ္ရင္း..လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က မွတ္တိုင္ေတြကို

မွတ္မွတ္ထင္ထင္မထားၿဖစ္ခဲ့တာမ်ားပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေတာ္ေတာ္ေလးေပါက္ေၿမာက္ရွင္သန္ေနထိုင္

္ခဲ့ပီးေၾကာင္းသက္ေသအေနနဲ႕...“မွတ္တိုင္သံုးဆယ္” က..သိပ္ထင္ရွားလြန္းလွပါတယ္။

“သံုးဆယ္” ဆိုတာ...လူတစ္ေယာက္အတြက္..လူ႕ဘ၀မွာ..အရာရာအတြက္..

ရွင္သန္ေနထိုင္ဖို႕ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ “အရြယ္” လို႕..တစ္ခ်ိဳ႕ကေၿပာၾကပါတယ္။

က်ေနာ့္အေနနဲ႕..ၿငင္းရခက္ မၿငင္းရခက္ပါပဲ။

သံုးဆယ္မွာ..လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕...အလွပအတင့္တယ္ဆံုး..

က်န္းမာဖံြ႕ၿဖိဳးေနတဲ့...အသက္အရြယ္တစ္ခု

ၿပီးၿပည့္စံုေနတဲ့ ပညာအရည္အခ်င္း...အလုပ္အကိုင္ ရာထူးဌာနတခု..

ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးတစ္ခု...ကိုယ္ပိုင္မိသားစုဘ၀တစ္ခု...

ကိုယ္ပိုင္ ဘ၀ဒႆန တစ္ခု...ကိုယ္ပိုင္ ဘ၀ေနထိုင္မႈပံုစံတစ္ခု...

ရွိေနသင့္ၿပီ...ဘာညာ...လို႕လဲေၿပာၾကပါေသးတယ္....။

မွန္သင့္သေလာက္ေတာ့ မွန္မယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႕ကေတာ့...

ဘာရွိရွိမရွိရွိၿဖစ္တယ္...ဆိုတဲ့ဘ၀မ်ိဳးနဲ႕...ဘ၀ကို..ေတာ္ေတာ္

ၿဖစ္သလိုပဲေနခဲ့တာမ်ားေတာ့...“သံုးဆယ္ မွာ ငါဘာၿဖစ္ရမယ္” လို႕

ဘယ္တုန္းကမွ..ဘယ္လိုမွ..မမွန္းဆမေမွ်ာ္လင့္..အားမထုတ္ မၾကိဳပမ္းခဲ့ဖူးေတာ့

“သံုးဆယ္” မွာ..က်ေနာ္..ဘာမွလဲ ၿဖစ္မလာေသးပါဘူး။

ဒီလိုပဲ...ေရလိုက္ငါးလိုက္...ဘ၀ကိုေနေပ်ာ္ေအာင္ေနေနလိုက္တာ...

နွစ္သံုးဆယ္ပါ။ ဘာမွၿဖစ္မလာေသးတာေတြအတြက္...

ဘယ္ေနရာမွာမွ..ရြြြံရြံခ်ြံခ်ြံမၿဖစ္ခဲ့တာေတြ.အတြက္...

ဘယ္လိုမွ.. စိတ္မေကာင္းလဲမၿဖစ္မိတာေတာ့...က်ေနာ့္ ႏုံခ်ာညံ့ဖ်င္းမႈ

လို႕...ဆိုခ်င္..ဆိုနိုင္ပါတယ္။

လက္ေဆာင္ရတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္နဲ႕ ေမြးေန႕ဆုေတာင္းစာရွစ္ေၾကာင္း

အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။

အားလံုးၿငိမ္းေအးသာယာနိုင္ၾကပါေစ။

ဆည္းဆာက်ဴးရင့္သံ

ျဖစ္ပံုမ်ားရတဲ့ ဘ၀ထဲ

ျဖစ္ရပံုမ်ား

ျဖစ္ေနလိုက္ၾကရပံုမ်ား။

ငါ့ကို သိပ္ခ်စ္သတဲ့

ငါ့အေပၚ တိမ္းညြတ္ယစ္မူး

ငါနဲ႔ ၾကည္ႏူးသတဲ့

ငါ ငုတ္တုတ္ႀကီး ရွိေနပါရက္နဲ႔

ငါ့ကို လြမ္းရျပန္ေသးသတဲ့

သူ႔ အလြမ္းမီးေတြကို

ငါကပဲ ေလပင့္ေပးေနသလိုလို

ငါ့ပခံုးကို ကႏြဲ႔ကလ်မွီ

သီေတာ့မလိုလို ဆိုေတာ့မလိုလို

ရယ္ေတာ့မလိုလို ငိုေတာ့မလိုလို

ညိဳတိုတို္ မ်က္ႏွာထား

ေယာင္ခ်ာခ်ာ ႏွလံုးသားနဲ႔

ေပတိုးတိုး ေကာင္မေလး။

ငါ မေခၚဘဲ ငါ့ဆီ ေရာက္ေရာက္လာၿပီး

ငါ မႏွင္ဘဲ ငါ့ဆီကေန ထြက္ထြက္သြားတတ္တဲ့

သမၻာရွင္ ေနမင္းႀကီး။

တစ္ေနကုန္အေလလိုက္

ေမာဟိုက္ႏြမ္းလ်

ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်

အိမ္ျပန္ေနၾကတဲ့

အေပအေပြ တိမ္တစ္သိုက္။

တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္း မေမာမပန္း

ေလာကအတြက္ ေတးေတြဆို

မနဲ႔ဖို သံခ်ိဳေႏွာ

ေမာလို႔အိပ္ေတာ့မယ့္

သာရကာ ငွက္တစ္အုပ္။

အေငြ႔ပ်ံ ကြက္လပ္ရွိရာဆီ

ေနရာလုဖို႔ ငမ္းငမ္းတက္ အေသာ့ႏွင္ရင္း

နာမည္လွလွ ရသြားၾကတဲ့

ဖ်ာခင္းတတ္သူ ေလေျပညႇင္းမ်ား။

ငါ့ကိုမွအားမနာ

ငါေၾကြရာ ေပ်ာ္ပြဲဆင္ၾကေတာ့မယ့္

သေကာင့္သား ၾကယ္တာရာေတြ။

အဲ့ဒါေတြကို

ဒါေတြကို

ငါဘယ္လိုမ်ား

ၿမိန္ၿမိန္ႀကီး စားသံုးႏိုင္မွာတဲ့လဲ။

ငါက

ဆည္းဆာဆိုတဲ့ ဒီေကာင္က

ေကာင္းကင္ႀကီးလို ေျပာေျပာက်ယ္က်ယ္

ပင္လယ္ႀကီးလို နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း

ဒီလႈိင္းေတြလို တိတိက်က်

လျပည့္၀န္းလို ရႊန္းရႊန္းပပ

ခမ္းနားလွတဲ့ေကာင္မွ မဟုတ္တာ

သာမန္ ဆည္းဆာေလ။

ေမြးေန႔လက္ေဆာင္

မေန႔က ၾကားလိုက္ရတဲ့ ဆည္းဆာရဲ့ က်ဴးရင့္သံပါ။

မနက္ဖန္ က်ေရာက္မယ့္ ရွင္သရရဲ့ ေမြးေန႔႔အတြက္

ဒီေန႔ ရွိတာေလးကိုပဲ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ လုပ္ေပးလိုက္တာပါ။

(စရ)

SG8.35A, 31Jl10

--------------------------------------------------------------------------

9,2,17,17,26 3,10,19,21,9,5,2,26

お誕生日おめでとうございます

عيد ميلاد سعيد

生日快樂

Všechno nejlepší k narozeninám

जन्मदिन मुबारक
Շնորհավոր Ծննդյան օրը
생일 축하

(by kaungkinko)

May All Beings be happy and serene.
with Metta,
vowel
(31Jul2010)

Thirtieth Dream

2010July31

It would be just an ordinarily beautiful Saturday with the rain showering.I would go to the airport, controlling myself shaking with Euphoria, with just a light handbag carrying food, some presents for my mother and a pair of my suits.Through the grandeur Changi Airport, I would be taken home by Silk Air, quietly, and reading a newspaper.

Mangaladon evening would be welcoming back me with a fresh and youthful embrace.I would run into a slightly chubby lady shouting: "Here is Mum," and I would huge her and kiss her plump cheeks.

The old lady would say: "Let's have a look. You've put on weight though you said you're unhappy over there."

Although the initial objective of the trip was paying homage to Shwedagon Pagoda and my mother, considerable time must be spent for food, one of my minor enjoyments.I would go home, take a quick bath, and with my mother, go to China Town, Lathar township, to enjoy a Marlar dish.My elder sister living in Lathar Street would be invited to enjoy tea at Golden Apple cafe' and have a chat.

Later in the evening I would go back home and spend the night together with my mother.While being slit-eyed, placing my head on my mother’s thick fat belly which cannot be replaced with any pillow under the sun, my mother would ask: “Have you found a boyfriend?”

And I would say: “Don’t drink a lot of beer. You’d better refrain at least during the Buddhist lent.” I would reply cheekily: “If I mustn’t drink beer then I can drink other alcohol,hee hee...?”.

Then my mother would gently beat my forehead, saying: “Alas, this baby! Will be hurt if I beat. Hunn.”

1st August 2010

At daybreak I would go to Shwedagon Pagoda, invigoratingly and happily, wearing a set of suits in light pearl color. I would offer 31 pearly white roses to the Gotama Buddha's Image at the north side of the stupa and would pay homage to the Buddha.

I would then go down to the Thway Hsay Kan holding my mother's hand after reciting all the Patthana, Dhammacakka and 11 Parittas.

I would release 31 fishes and wish for the freedom from Samsara, the prize for my merit, going beyond the limit of a normal return. I would then go to Myaynigone and enjoy a nice Myanmar Mont-hinn-khar (fish soup) accompanied by fried feather back and gourd fritter. I would also try a spoon of Monti (a noodle salad) form my mother's bowl.

In the afternoon we would be back at home and then I would go to Mingalardon Airport after bowing down onto my mother's feet.

Along the way to the airport I would be talking jokes so that I can evade catching my mother's tearful eyes meanwhile my mother would lovingly scold me saying: "You can speak a lot of nonsense." I would accept it with a smile.

I would then get on board the Silk Air after my mother would have told me for the fifth time: "Take care of your health. Don't worry about me."

"Bye, Mum."

At Changi Airport a group of my friends among the colorful lights would be welcoming her happily.

“Only East Coast is good. Hey, guy. Only East Coast, yeah. Let’s move. Hey. Ok?"

I would be celebrating my birthday party with many friends and beer tins, freely and happily, toasting barbecue at East Coast far away from my mother, after making a strong decision that I don't need to keep a promise which was not given to my mother in the first place because I like beer that my mother doesn't like.

Actually I have spent thirty years in the world, as an ordinary youth who has fully attained the age of thirty and who is neither sharp nor distinguished in any field.

I have satisfactorily and hopefully thought that one day my dreams will reach the sea and that at the end of those roads there must be a wall against which I can lean.

Carelessly I want to be living like water and air, with a huge solid of thirst for life willing to compose poems as longs as all the blood in my body are transforming into words.

When the guardian goddess of royal umbrella asks me what is urgently needed for me willing to be able to wholeheartedly apply the Noble Practice which has not yet developed in the world, it would unexpectedly be answered: "Mettasitala hadayam.(ေမတၱာသီတလ ဟာဒယံ)."

(This post is for my coming birthday and this is a presentation of
one of my dreams, dim-witted imaginations. On that day I'd like
to be going back home to stay there at least for few moments,
by anyhow. I understand this is a childish thought disordered.
But it's lucky that there's no taxation on this imagination.
I'm respectfully paying homage to the five benefactors,
maternal love, and all of my benefactors.)

May all be happy and serene.
With Metta.
Vowel
(30JULY2010

Thirtieth Poem

ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု ဆိုလား…

ရာစုတခုသာေၿပာင္းသြားတယ္…

အသည္းႏွလံုးေတြလူလားမေၿမာက္နိုင္ဘူး။

အေတြးေတြ ပိတ္

ဥိးေနွာက္ေတြပိတ္

အသိဥာဏ္ေတြပိတ္

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အပိတ္ ကိုက

ေရႊေရာင္ၿပိဳးၿပက္ လွပေနေလေတာ့

ၿပကၡဒိန္ေပါင္း ကိုးခု..ဆယ္ခု…

ဒီတိုင္း တရြတ္တိုက္

ဆုတ္ၿဖဲခဲ့…

စီးဆင္းခဲ့

နစ္၀င္ခဲ့

နစ္မြန္းခဲ့

ဒါဟာ ဘ၀ပါပဲ။

ေနာက္ ကိုလွည့္ၾကည့္ရင္ ေခ်ာက္္ကမ္းပါးး…

ေရွ႕ကိုလွမ္းေမွ်ာ္ေတာ့ ေတာင္ကမ္းပါးယံ

ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးက

စနစ္ဆိုးၿမဴေတြနဲ႕ လက္မထပ္ဘဲ အတူေန

ေရလိုက္ငါးလိုက္ေပါ့ေလ…တဲ့

လိုက္လိုက္နိုင္လြန္းတဲ့ရာစုေတြ…

လင္းလင္းနိုင္လြန္းတဲ့ေနာက္မီးေတြ…။

အရာအားလံုးမွာ..အခ်ိဳးက်လည္ပတ္ေနလ်က္က

ရုတ္တရက္ လက္ခုပ္တီးမိလိုက္သလိုလို အေတြးအေခၚေတြ

ရုတ္တရက္ ေထာက္ခံလိုက္မိလိုက္သလိုလို အယူအဆေတြ

ရုတ္တရက္ မဲေပးလိုက္မိသလိုလို ခံယူခ်က္ေတြက

ငါ့အေရၿပားေပၚ ေလာက္ေကာင္ေတြလို ရြတက္လာတဲ့သကၠရာဇ္ဆိုးမွာ

ငါ့ အခ်စ္ကိို ငါ ကြာရွင္းၿပတ္စဲခဲ့ပါတယ္။

ငါ့အိုးစားေတြကို ငါ ကိုယ္တိုင္ရုိက္ခြဲခဲ့ပါတယ္။

ငါ့ကြန္ခ်က္ေတြကို ငါ ဆုတ္ၿဖဲလြင့္ပစ္ခဲ့ပီး

ငါ့အိပ္မက္ေတြကိုငါ..သတ္ပစ္ခဲ့လိုက္ိတယ္။

တခါက ငါ့အိပ္မက္ေတြမွာ…

“ငါတို႕” ဆိုတဲ့ အသံုးေလး ကိုက…

ဘယ္ေလာက္က်က္သေရရွိလိုက္သလဲေလ။

အဲဒီ တဘ၀တာ ကို..

အဲဒီ တခဏ တာနဲ႕..စေတးခဲ့တာလား…တဲ့။

ငါ (ငါတို႕)…က

ထပ္မံ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးဖို႕

ဘာေၾကာင့္ နယ္ေၿမသစ္ေတြဆီပဲသြားခဲ့တာလဲတဲ့…။

ေၿမဆီလႊာအႏွစ္အသားေတြက်န္ေနရက္နဲ႕..

ကမၻာဥိးလူသားေတြလို..ဘာလို႕…

စားက်က္ေရႊ႕ေၿပာင္းေနထိုင္ေရးကိုပဲ..

အားစိုက္ေနခဲ့ၾကတာလဲတဲ့…။

အေမ ကိုယ္တိုင္ဒီလိုေမးရင္

မင္းကိုယ္တိုင္…ငါကိုယ္တိုင္…(ငါတို႕) ကိုယ္တိုင္…

ဘယ္လိုေၿဖရမွန္း…

ဘယ္လိုေလးေၿဖလိုက္ရမယ္မွန္း…

ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ေလ့က်က္ပီးသား

လာေနပါပီ…။

အေၿဖဟာ တိတ္တဆိတ္ေၿခာင္းေၿမာင္းတပ္ဆင္ထားတဲ့

ဒိဂ်စ္တယ္ကင္မရာထဲမွာ..

မွတ္တမ္းမွတ္ရာ အၿပည့္နဲ႕

လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္၀တ္စားလာပါလိမ့္မယ္

ဒါဟာ အေၿဖပါ။

ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ဆိုတာ…

ကမၻာၾကီးက ရြာပါ.. ဆိုတာ…

ဟိုး..ေက်းလက္..ထင္းရႈးေတာ ေမွာင္ေမွာင္မွာ

အေမအိုကိုတေယာက္ထဲ ပစ္ထားခဲ့တဲ့

သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး အေၾကာင္းၿပခ်က္မ်ားလား။

ဒါက အခမ္းနားဆံုး စုတ္ၿပတ္ေနတဲ့ ၂၀၁၀ဇာတ္၀င္ခန္း..။

ေခတ္ကေတာင္းဆိုေနတာ အေမတဲ့

သားကေတာ့ အေမ့ကို ဘယ္ခဲြခ်င္ပါ့မလဲ တဲ့…

ဒီလို တခုခုကိုတိမ္းေရွာင္ ခ်င္တဲ့သားမိုက္က..

အေမ့ကိုေၿခစံုကန္ခဲ့တယ္ပဲ…ဆိုပါေတာ့။

သံသရာ ကိုၿဖတ္ခ်လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး

သံသယ ကိုမေက်ာ္လြန္နိုင္တာ

ဒါဟာ ငါ့တနိုင္တပိုင္ ဘ၀တခုစာအတြက္

ငါအရဲရင့္ဆံုးထြက္ဆိုလိုက္တဲ့

နွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္ေၿဖာင့္ခ်က္တခုပါပဲ။

ေလာကမွာ…

ငါမယံုတာေတြသိပ္မ်ားတယ္။

အခ်စ္ဆိုတာကိုငါမယံုဘူး

အခ်စ္နဲ႕ဘ၀ အဆက္အစပ္ေတြကိုငါမယံုဘူး။

လူမႈေရးဗန္းၿပထားတဲ့ စည္းရံုးမႈေတြကို ငါမယံုဘူး

ဘယ္ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ ဘယ္ပါတီကိုမွ ငါမယံုဘူး။

လြတ္လပ္စြာမယံုၾကည္ခြင့္ အၿပည့္အ၀နဲ႕

ဘုရားသခင္ ကိုပါ..သံသယစာရင္းထဲထဲ့ထားတတ္တဲ့

ငါလို...အညတရေကာင္မွာ

မၾကိဳက္တာေတြကလဲ သိပ္မ်ားတယ္။

အစားအေသာက္ အတုေတြကိုမၾကိဳက္ဘူး

အေတြးအေခၚအတုေတြကိုမၾကိဳက္ဘူး

အခ်စ္အတု အမုန္းအတု အၿပံဳးအတု

လူအတု စိတ္အတု ခံစားခ်က္အတု

ကဗ်ာအတု ဘ၀အတု အႏွစ္သာရအတု။

ဟူး……

ထားလိုက္ပါေတာ့။

အေရးမပါတဲ့ အတု အစုတ္ပလုတ္ေတြ..။

ႏွစ္ေထာင့္ဆယ့္ႏွစ္လား…

ကမၻာပ်က္မဲ့ေန႕ကို တေယာထိုးရင္းေစာင့္ၾကည့္ခ်င္တယ္

ဒီလို ခပ္ၾကီးၾကီး အတၱေတြ ေရႊေဘာင္ကြပ္ၾကည့္တိုင္း

သက္ၿပင္းေမာေတြခ်ခဲ့မိတာ…

ဒါနဲ႔ပါဆို...အၾကိမ္သံုးဆယ္။

ကိုယ္ပိုင္မိသားစု..

ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း..

ကိုယ္ပိုင္အိုးအိမ္..

ကိုယ္ပိုင္ ဘဏ္စာရင္းနဲ႕..

ကိုယ္ပိုင္ဘ၀တခု..

ဘယ္မွာလဲ..ဟုတ္လား..။

တစံုတေယာက္နဲ႕ေတာင္ ၾကိဳးညွိရမွာပ်င္းတတ္လြန္းေတာ့

ေအာ္ခက္စထရာေတြနဲ႕ေ၀းနိုင္သမွ်ေ၀း...ေ၀း...။

လူဆိုတာ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ေရးတာပဲ.. ဆိုလားဆိုရဲ႕

ထံုထံုေပေပ ေခါင္းမာခဲ့တာ..

ဒီမွာ ႏွစ္သံုးဆယ္။

အေမကေတာ့…

“တံခြန္မရွိတဲ့ကုကၠားေတြ” အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေလ့ရွိတယ္

“ေမာင္တစ္က်ိပ္ပင္ရွိလင့္ကစား” ဆိုတဲ့ ေရွးအေထာက္အထားေတြကို

ကိုးကားလား ကိုးကားရဲ႕။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နဲ႕ ဘီယာဆိုင္ေတြကို..

ေနာက္ေၾကာင္းေအးေအး ၀င္ထိုင္ခ်င္ရံုသက္သက္ေေတာ့

ဒီလိုေနတာ…ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ အေမ ရယ္...ဘာညာ…ေပါ့။

က်ေနာ့္ရဲ႕ ပုဂၢလိက ဆန္မႈသက္သက္ေတြကိုဖဲြ႕ဆိုဖို႕

နာရီေပါင္း ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ ေလာက္ရင္းခဲ့ရတာပါ။

ဆင္သြားရင္ လမ္းၿဖစ္တယ္ဆိုလို႕

သစ္ပင္အၾကီးၾကီးတစ္ပင္...ၿဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္

ငွက္တစ္ေသာင္းလံုးအတြက္။

ဒါေတြကို…

ဒီလိုေတြကို…

အစရွိသၿဖင့္....ေပါင္းမ်ားစြာေတြကို...

အၾကိမ္ သံုးဆယ္တိတိ

(တစ္နည္းအားၿဖင့္)

အႏွစ္သံုးဆယ္လံုးလံုး

က်ေနာ္က…

(ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ေသာ…)

သရ က..

(ပုလဲရတုေမြးေန႕အမွတ္တရ)

ေပ်ာ့စိေပ်ာ့ဖတ္ ကဗ်ာတပုဒ္အၿဖစ္
မၿဖစ္ညစ္က်ယ္..ခင္းက်င္းပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။


Poem for my coming Birthday.
May all being be free from physical and mental sufferings.
With Metta,
vowel
(29Jl2010)

ငါဟာေရေသအိုင္

"Mirror"

I am silver and exact.
I've no preconceptions
whatever I see I swallow immediately.
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I'm not cruel,only truthful.
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long.
I think it is a part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.
Now I'm a lake.
A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully
She rewards me with tears and an agitation of hands
I'm important to hear her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises towards her day after day, like a terrible fish.

(Sylvia Plath)

စိတ္ေတြေလးလံထိုင္းမိႈင္းေနတဲ့...မိုးေအးေအး..ဆန္းေဒးတစ္ရက္မွာေတာ့
ကဗ်ာေတြကို...အာသာငမ္းငမ္းရွာဖတ္ေနခဲ့မိပါတယ္။

“ကဗ်ာကလည္း
ငွက္တစ္ေကာင္လို ထပ်ံ မလိုလိုနဲ႕
ေရစိုအစုတ္ပလုတ္ ဦးထုပ္လို
ေရႏႈးေပ်ာ့ဖတ္ ပ်င္းတိပ်င္းရဲြ”...တဲ့

ဟုတ္တယ္။ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း..ခံစားမိတာက..ေဇယ်ာလင္းရဲ႕အေတြးလိုပဲ..။
ပ်င္းတိပ်င္းရြဲေတြ..မ်ားလာတယ္။
အေဟာင္းေတြထဲက ေကာင္းတာေလးေတြၿပန္ရွာဖတ္တယ္။
ပ်င္းတိပ်င္းရြဲကို မ်ား ေက်ာ္လြန္နိုင္မလားလို႕ရယ္ေပါ့။
ကိုယ့္ရင္ကိုရိုက္ခတ္သိမ့္က်န္ေစခဲ့တဲ့...ကဗ်ာ အေဟာင္းေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕
ပ်င္းတိပ်င္းရြဲ တနဂၤေႏြကို ဘယ္မွမသြားဘဲ ပ်င္းတိပ်င္းရြဲကုန္ဆံုးပစ္လိုက္တယ္။
စီလ္ဗီယာ ပလပ္သ့္ ရဲ႕..အေဟာင္းေလးဆီ..ၿပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။
ဒီစိတ္ေတြကိုက..ဒီအရိပ္ေတြကေန..ေၿပးမထြက္နိုင္တာလား...။
သံသရာ ကိုၿဖတ္ခ်လိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး..။
ကိုယ္တိုင္ကိုက....သံသယ ကိုမေက်ာ္လြန္နိုင္တာ။
"Mirror" ကိုထပ္တလဲလဲ ၿပန္ဖတ္တဲ့အခါတိုင္း...တစ္ေခါက္နဲ႕တစ္ေခါက္
မတူတဲ့ ရသေတြကို...သူကေပးထားတာလား...
ကိုယ္က ရလိုက္တာလား...။
ဘာမွန္းမသိေတာ့...။
စိတ္ေတြကိုက...ေရေသအိုင္ထဲက ငါးတစ္ေကာင္လို။

with Metta,
vowel
(25Jl2010)

“က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ မနက္ဖန္”

ဟိုးအေ၀းၾကီးဆီက အနာတရေတြ
ငါ့ရင္ထဲမွာ
ယံုၾကည္သလို လြတ္က်သြားဖူးတယ္။

သိပ္ၾကီးက်ယ္တဲ့
မင္းနဲ႕ငါနဲ႕ၾကားက အထားအသိုတို႕
အခုေတာ့ ရယ္စရာ ၿဖစ္သြားၿပီ။
ငါတို႕ရဲ႕ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ကိစၥမ်ား
မင္းဆံပင္ေတြဆီက ကာအို ရွန္ပူနံ႕
ေရွာင္မရခဲ့ေသာ ေနာင္တအခ်ိဳ႕
စနစ္တက် မိုက္မဲမႈ
ၿပီးေတာ့..
တို႕ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းတည့္ သစၥာ
ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ခိုင္ၿမဲမွာလဲ။

မင္းရဲ႕ဘ၀
ငါ့ရဲ႕အဓိပၸါယ္
အားလံုးဟာအရွက္ၾကီးတဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္လို
ေၾကြခဲ့ၿပီ။
“ေရာ့..ရွင့္ ကဗ်ာေတြ !” တဲ့
ၾကည့္လိုက္မိတဲ့ မင္းမ်က္ႏွာက
ယမ္းေငြ႕ေတြနဲ႕ အံ့ၾသစရာ ဖ်ားေလာက္တယ္။

ငါက ဘ၀ကို
လမ္းသရဲစိတ္နဲ႕ၿဖတ္သန္းသူပါ။
ကိုယ့္စကားလံုးကို ကိုယ္
ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ထြန္ယက္သူပါ
မာယာ အေဟာင္းေတြကို
မုန္းတီးသူပါ
ငါ့အသိဥာဏ္ကေတာ့
ေမ့ထားခ်င္တဲ့ မင္းအေၾကာင္းေတြေပါ့
စိတ္ထဲမွာလဲ
လူအထင္ၾကီးစရာ ဓမၼေတြနဲ႕
သာမန္အမွန္တရားမ်ား... ရယ္ရတယ္။

“ဘ၀အာမခံခ်က္....!”
ဟုတ္လား ?
ဒီလိုဆိုေတာ့ မင္းအေၾကာင္းက
ကေလးမဆန္လြန္းဘူးလား။
ေစ်းကြက္စီးပြားေရးေခတ္ၾကီးထဲ
ငါတို႕ရဲ႕ သံေယာဇဥ္အေၾကြးေတြက ရႈပ္လြန္းတယ္။

မွားခ်င္လည္းမွားမယ္
ငါသိတာက အတုဆိုတာမရွိရင္
အစစ္ဆိုတာလဲ မရွိဘူး။
ဒါေပမဲ့ ငါ့အခ်စ္ဟာ အတုလို႕ေတာ့
ဘယ္၀န္ခံခ်င္ပါ့မလဲ။

ေမတၱာတရား..တဲ့ !
ေနာက္က်ခဲ့တဲ့ ခံစားမႈေတြဆီမွာ
ၿမင္လိုက္ရၿပီ။
ေၿမၾကီးေပၚက
နာက်င္သြားေသာ အခိုးအေငြ႕မ်ားအၿဖစ္။

(ေ၀မႈးသြင္)

တိတ္ဆိတ္တိုးညင္သြားေသာ ညေနခင္းမ်ားကို အလြမ္းသီခ်င္းမ်ား..
ဘီယာသံဗူးမ်ားႏွင့္ဒဏ္ရာရ ကဗ်ာမ်ားၿဖင့္ အသက္သြင္းဖို႕ၾကိဳးစားေနသူ
တစ္ဦးသည္ သူ႕ရင္ထဲတြင္ ဖန္ခြက္အလြတ္တလံုးသဖြယ္လြတ္က်သြားခဲ့ေသာ..
အိပ္မက္+စိတ္ကူး+ယံုၾကည္ခ်က္ တို႕က ေသြးခ်င္းခ်င္းထြက္ၿပေနေသာအခါ
ထိုအမွန္တရားတစ္ခုကို “ေ၀မႈးသြင္” ႏွင့္ အတူ..
နာနာက်င္က်င္ ရယ္သြမ္းေသြးမိလိုက္ပါသည္။

အခ်င္းခ်င္းအမ်က္အအီတစ္ေစ့မရွိ
ခ်စ္ေသာမ်က္ေစ့ၿဖင့္ၿငိမ္းေအးသာယာနိုင္ၾကေစ။

သရ
(ဂ်ဳလိုင္၁၆)

ေခါင္းစဥ္မဲ့

ထိုေန႕က ပင္လယ္ၿပင္တြင္..မိုးသက္ေလၿပင္းမ်ားသည္းထန္ေနခဲ့သည္။
သူ တစ္ေယာက္တည္း ပင္လယ္ဖက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာရင္း
ေလွေလွာ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာသၿဖင့္ အနီးတြင္ အသင့္ေတြ႕ေနေသာ ေလွငယ္
တစင္းကို ၾကိဳးၿဖည္ကာ..စတင္ေလွာ္ခတ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
ကမ္းႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီထိသူေရာက္လာေတာ့ မုန္တိုင္းက်လာသည္။
သူ႕အေၿခအေနကိုသူ ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္ၿပီ။
ေလွေကာင္းေကာင္းမေလွာ္တတ္ေသာ သူသည္ ရူးသြပ္မႈတခုခုေၾကာင့္သာ
ပင္လယ္ၿပင္ဆီေလွတစင္းႏွင့္ထြက္ခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထိုရူးသြပ္မႈမွာ...ေသၿခင္းတရားႏွင့္ စီးခ်င္းထိုးရေလာက္ေအာင္..
သြက္သြက္ခါေနမည့္အေၿခအေနမ်ိဳးမ်ားေပလား...သူမေတြးတတ္ေတာ့။
ခု...သူတစ္ေယာက္ထဲ ပင္လယ္ထဲေရာက္ေနသည္။ေလွက မၿငိမ္။ထိန္းေနသည့္ၾကားမွ
တိမ္းေမွာက္ခဲ့ေလသည္။နီးစပ္ရာ က်ြန္းတခုဆီ အားတင္းကူးခတ္လာခဲ့လိုက္သည္။
ကမ္းေၿခေရာက္ေတာ့ သူေၿခကုန္လက္ပမ္းက်ေလၿပီ။

ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ကမ္းမၿမင္လမ္းမၿမင္ေသာပင္လယ္ၿပင္ဆီ သူေငးရင္း...
အတိတ္ႏွင့္အနာဂတ္ကို ေခတၱေမ့ထားလိုက္သည္။ ဘာေတြၿဖစ္ခဲ့ ၿဖစ္ခဲ့..ခုဘာလုပ္မွာလဲ။
ေနာက္ဘာလုပ္လုပ္..ဘာၿဖစ္ၿဖစ္..ခုဘာလုပ္မွာလဲဟု..
သူ႕ကိုယ္သူေသခ်ာေအာင္ေမးေနမိသည္။
ပင္ပမ္းလာေသာအရွိန္ႏွင့္ ဆာလာေသာ၀မ္းဗိုက္ကိုႏွိပ္ရင္း..သူတေမွးအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

သူနိုးေတာ့..ပင္လယ္တြင္မိုးသက္မုန္တိုင္းၿငိမ္သြားၿပီ။ သူမဟုတ္သလို တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ေနေသာ
ပင္လယ္ၿပင္ဆီ..သူေငးေငးရီရီလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သေဘၤာ တစင္းဟု
ထင္ရေသာ မည္းမည္းအရာတခု..သူ႕ဖက္ဆီဥိးတည္ေရြ႕လာသလိုလို ..သူေတြ႕လိုက္ရသည္။
သူ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။ အိုေက..အဆင္ေၿပၿပီ။ သူေတာ္ေကာင္း နတ္ေကာင္းမတာပဲ
ဟု..သူ႕ကိုယ္သူခ်ီးေၿမွာက္လိုက္ကာ..ေရထဲဆင္းပီး ထိုအရာဆီ..သူစတင္ကူးခတ္
လိုက္ေတာ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ အေ၀းမွာလဲ...ေတာ္ေတာ္ေ၀းသလား..
အို..ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း..ေရွ႕မွာ..ကိုယ့္ကိုကယ္မဲ့ သေဘၤာၾကီးတစီးလံုးရွိေနတာပဲ။
ပင္လယ္ကူးသေဘၤာၾကီးေနမွာ...ေတာ္ေတာ္ၾကိးမဲ့ပံုပဲ။ဒီ သေဘၤာက ငါ့ကိုကယ္မွာ။
ဒီလူသူမရွိတဲ့က်ြန္းကေနလြတ္ေၿမာက္ဖို႕...ငါ့ကိုကယ္မဲ့သေဘၤာၾကီး။
ငါကူးမယ္..ငါကူးရမယ္။အားတင္းထား..ကူးမယ္...ေရာက္ေအာင္သြားမယ္။
ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းကူးခတ္မိေတာ့...သေဘၤာက သိပ္မၾကီးေတာ့..
ငယ္သြားသလိုလို။ဟာ..ဘာၿဖစ္တာလဲ..ေအးေလ..ေစာေစာက အေ၀းကေနဆိုေတာ့
ငါ အထင္အၿမင္လဲြတာေနမွာပါ...ဘာၿဖစ္လဲ ..ပင္လယ္ကူးသေဘၤာမဟုတ္ေတာ့လဲ
ငါးဖမ္းစက္ေလွတစင္းစင္းၿဖစ္ေနနိုင္တာပဲ။ ငါ့ကိုကယ္မွာေပါ့။ ကူးမယ္...။ ဆက္ကူး..
ဆက္ကူး...။ ပိုနီးလာေတာ့..ပိုေသခ်ာလာသည္။ငါးဖမ္းစက္ေလွလဲမဟုတ္ေလာက္ၿပန္။
ေလွငယ္ေလး တစင္းပဲၿဖစ္မွာ...။အို...ဘာၿဖစ္ေသးလဲ...ေလွငယ္ေလးဆိုလဲ..
ငါ့ကိုေတာ့ တင္သြားနိုင္မွာပါ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္...ငါ ေရာက္ေအာင္ေတာ့ကူးရမယ္..။
သူလက္က်န္အားေတြကို တစုတစည္းထဲ စိုက္ထုတ္ၿပီး ဆက္ကူးလိုက္သည္။
ေတြ႕ပါၿပီ။ ကမ္းေၿခမွ..ပင္လယ္ကူးသေဘၤာၾကီးဟု သူထင္ခဲ့ေသာ သူ႕သေဘၤာၾကီးကို
သစ္ေဆြးတုံးၾကီးတစ္တံုးအၿဖစ္ သူ႕မ်က္စိေရွ႕တြင္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႕ရၿပီၿဖစ္သည္။
သူဘာလုပ္ရမည္နည္း။ သူပင္ပင္ပမ္းပမ္းကူးခတ္လာခဲ့မိေသာ ခရီးက မေသးလွ။
သူ႕ကိုကယ္တင္မည့္ သေဘၤာတစ္စင္းဟု..သူဘာေၾကာင့္ ထင္ခဲ့မိတာလဲ။
“အကြာအေ၀း” သူ႕စိတ္ကိုလွည့္စားခဲ့တာလား။
သူ႕စိတ္ကိုက “အကြာအေ၀း” ကိုလွည့္စားခဲ့ၾကည့္မိတာလား။
အကြာအေ၀းသည္ လူ႕စိတ္ကိုလွည့္စားတတ္ေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။
သိသိၾကီးႏွင့္ အလွည့္စားခံခဲ့ၿခင္းသည္..ပင္လယ္ၿပင္ကိုစထြက္လာကတည္းက
ရူးသြပ္ေနေသာ..သူ႕မိုက္မဲမႈ..ရူးေၾကာင္ေၾကာင္နိုင္မႈမ်ားေၾကာင့္သာလ်င္ၿဖစ္ေပမည္။
သူဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ေနာက္လွည့္ၿပန္ကူးခတ္သြားလိုက္ရမွာလား...။
ေရွ႕မွာက ကမ္းမၿမင္လမ္းမၿမင္က်ယ္ေၿပာလွေသာ ပင္လယ္ၿပာၾကီး က သူ႕ကို
စိန္ေခၚသလိုၾကည့္ေနသည္။
ပင္လယ္ကူးသေဘၤာၾကီးဟု သူထင္မိမွားခဲ့ေသာ သစ္ေဆြးတံုးၾကီးကိုဖက္ရင္း
သူဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို..သူမဆံုးၿဖတ္နိုင္ေတာ့ေခ်။
ဘ၀တြင္ သူသည္ သူတန္ဖိုးထားေသာအရာမ်ားစြာကို ဆံုးရႈံးဖူးသည္။
ဆံုးရံႈးမႈတိုင္းတြင္ ခိုင္လံုေသာအေၾကာင္းတရားတို႕ရွိေနတတ္သၿဖင့္
သူေၿဖေတြးလိုက္နိုင္သည္က မ်ားသည္။ ခုေကာ...ကဲ...ခုေကာ..ဘယ္လိုေၿဖသိမ့္ရမလဲ။
ပင္လယ္ကူးသေဘၤာတစ္စင္း လို႕သူမွတ္ထင္ယံုၾကည္ခ်င္ေနေသာစိတ္က...
သူ႕ကို ပိုမုိရူးသြပ္ေစခဲ့သည္။ထိုရူးသြပ္မႈမ်ားေၾကာင့္သူ ပိုမိုမိုက္မဲခဲ့သည္။
ထိုမိုက္မဲရူးသြပ္မႈမ်ားကို..အကြာအေ၀းက အဆံုးအၿဖတ္၀င္ေပးသြားေသာပဲြတြင္
သူ အနိုင္အရႈံးလက္မဲ့ဘ၀ၿဖင့္ ပင္လယ္ထဲတြင္ေယာင္ခ်ာခ်ာက်န္ေနရစ္သည္။
ဘာကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ဆက္ေမွ်ာ္လင့္ထားရမွာလဲ။
ဘ၀ကို ဘယ္ေခါင္းစဥ္ေအာက္ထဲ ထိုးသြင္းထားၾကည့္လိုက္ရမွာလဲ။
ပင္လယ္ၿပာၿပာၾကိးထဲတြင္ စကားလံုးအခံြသက္သက္သာက်န္ရစ္ေသာ
ကဗ်ာအပိုင္းအစေတြက တစစီ..တစစီ...ေခါင္းစဥ္ေတြမဲ့ကုန္သည္။
သူတန္ဖိုးထားခဲ့မိေသာ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာ သည္လဲ..တစစီ..တစစီ။

ေမခလာမရွိေတာ့ေသာ အေၿပာက်ယ္လွသည့္ပင္လယ္ထဲတြင္..ကဗ်ာတပုဒ္ကိုသာ
ဆားငန္ေရႏွင့္ဆို႕ဆို႕နင့္နင့္ ေမ်ာခ်လိုက္ရသည္။
ရွင္သန္ၿခင္း၏ေခါင္းစဥ္မဲ့မႈ တစ္ခုက စနစ္တက်ၿပင္ဆင္ထားခဲ့သလို
ပင္လယ္ထဲတြင္မွခ်ိန္ကိုက္ၿဖစ္လာရသည္။
သူခ်စ္ေသာ ပင္လယ္ဓါးၿပၾကီးတစ္ဦး၏ ကဗ်ာ တပုဒ္ တိုးတိုးညင္ညင္ရြတ္ဆိုရင္း
ေသၿခင္းတရားသည္ မည္သို႕ေသာေခါင္းစဥ္မ်ိဳးၿဖင့္သူ႕ထံေရာက္လာမည္လဲ
ဆိုသည္ကိုစိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ။

“ေခါင္းစဥ္မဲ့”

ဘယ္လိုေပ်ာ္ရမလဲကြယ္
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ေခၚသံေတြမွာ
ရန္ဓာတ္ေတြ ပါလာခဲ့ၿပီ။

ဘယ္လိုထိေတြ႕ရမလဲကြယ္
ဘယ္လိုစီးဆင္းေပးရမလဲကြယ္
ငါ့ၿမစ္ကေလးကို ရပ္တန္႕ေပးရေတာ့မလား။

နက္နက္တူးၿပီး
စိပ္စိပ္ စိုက္ခဲ့ပါတယ္
ရိတ္သိမ္းစရာေကာက္ပဲသီးႏွံမရွိေတာ့ပါ။

ရပ္တည္ခ်က္ မွန္ကန္ခဲ့ပါတယ္
အေပးအယူ အၿပန္အလွန္ေတြ
မရရွိခဲ့ပါ။

ဖဲြ႕စည္းပံုပ်က္သြားခဲ့ပါၿပီ
မနက္က ငွက္ၿမည္သံေလးမွာ
အခါတိုင္း အခါတိုင္း လို
သဟဇာတ ေတြမပါေတာ့ပါ။

ေဆာင္းဆိုလဲေဆာင္းေပါ့
မိုးဆိုလဲမိုးေပါ့
ေႏြဆိုလဲေႏြေပါ့
ခုေတာ့
ေဒါင္းလဲမဟုတ္
စာကေလးလဲမဟုတ္
ရုတ္ခ်ည္းရုတ္ခ်ည္းေတြ ညိႈးငယ္ေပးရ
ထိကရုန္းပင္ေလး ၿဖစ္ခဲ့ရပါၿပီ။

ထိကရုန္းပင္ေလးမွာ
အသည္းေတြ ၾကီးခဲ့ရပါၿပီ
ေမာင့္“ဂုစတီနာ” ရယ္။

(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္)

( စာမေရးတာၾကာေနၿပီၿဖစ္ေသာ vowel သည္ ထိုသာမန္ထက္ပိုမိုတိတ္ဆိတ္ေသာ
ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ ေလးၿဖဴ၏ “ေလလြင့္သူ” ကို ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၏ “ေခါင္းစဥ္မဲ့” ၿဖင့္
တနစ္တက်ေဖ်ာ္စပ္ေသာက္သံုးမူးယစ္ ခဲ့ပီး အထက္ပါ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာ တစင္းႏွင့္
သူ၏ခံစားမႈ အပိုင္းအစမ်ားကို အဆီအေငၚမတည့္စြာခံစား တင္ၿပမိပါသည္။)

အခ်င္းခ်င္း အမ်က္အအီတစ္ေစ့မရွိ
ခ်စ္ေသာမ်က္ေစ့ၿဖင့္ ေခါင္းစဥ္မဲ့နိုင္ၾကေစ။

With Metta,
VOWEL
(15Jl10)

MIGRATION

MIGRATION

ထြန္ေရးနက္နက္ထြန္ခဲ့ေပမဲ့
မိုးေခါင္တာနဲ႔ၾကံဳခဲ့ရ။
ကန္သင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ဆည္ခဲ့ေပမဲ့
တာက်ိဳးတာနဲ႔ၾကံဳခဲ့ရ။
တကိုယ္ေရတကာယ..အူမေတာင့္ရံုေလာက္ေတာ့
ဘယ္သူ…က်ြန္ထြက္ခံပါ့မလဲ…..။။။

သရ