ပ်င္းလို႕ေရးတဲ့ ေပါက္ကရ ရွစ္ဆယ္

ခုတေလာ..မိုးက..ရံုးဆင္းခ်ိန္ေလးေတြကို..ေစာင့္ေစာင့္ပီးရြာပါတယ္။လူေတြကို...ရံုးေတြထဲက..အထြက္မွာ...
မိုးေၿပးေအးေအးေလးနဲ႕ေခါင္းေဆးေပးတဲ့သေဘာလားေတာ့မသိပါဘူး။မိုးၾကိဳးနဲ႕လွ်ပ္စီးေတြကိုၾကည့္ရတာ...
ၿဖစ္နိုင္ေခ်ပိုမ်ားတာကေတာ့...ေခါင္းေဆးေပးတာမဟုတ္ဘဲ...ေခါင္းကိုေဆာ္ခ်င္ေနတဲ့ပံုပိုေပါက္ပါတယ္။

အလုပ္က..နီးနီးနားနားၿဖစ္ေနတဲ့အၿပင္ ဖယ္ရီတစ္ၿဖစ္လဲ ေလာ္ရီ ေခါင္းခန္းက...က်ေနာ္အပိုင္စားရထားတဲ့

ေနရာၿဖစ္ေနေတာ့...“တို႕ကေတာ့...တို႕ကေတာ့”..ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို...ေအးေအးေဆးေဆးဒူးနန္႕ဆိုပီး..
အိမ္ၿပန္လို႕ရပါတယ္။ဒါေပမဲ့..တစ္ခါမွ...မဆိုၿဖစ္ပါဘူး...။ ေခါင္းခန္းမွာ..ကားေမာင္းတဲ့ဦးေလးရယ္.
.ေနာက္..ဦးေလးတစ္ေယာက္ရယ္နဲ႕ဒီလိုပဲ..ေထြလီကာလီေၿပာရင္း..ၿပန္လာတာမ်ားလို႕ပါ။

ဒီေန႕ေတာ့..ဦးေလးတစ္ေယာက္က...က်ေနာ့္ကိုေမးပါတယ္။
“ၿမန္မာၿပည္ကလာရင္..စာတတ္တဲ့လူေတြမ်ားသားပဲ...မင္းတို႕နိုင္ငံက...ေတာ္ေတာ္ၾကီးဆင္းရဲလို႕လား...”
တဲ့။ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့..က်ေနာ္ shock ရသြားတယ္။ ့မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ေမးခြန္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး..။
က်ေနာ္တို႕ေရႊေတြ ေၿဖေနက်ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြကို..သေဘာေလာက္ေတာ့..က်ေနာ္လဲ..သိထားပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ..ဒရိုင္ဘာဦးေလးကေၿဖတယ္.....“မဟုတ္ဘူးကြ...ၿမန္မာၿပည္က(အရင္က)
ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာတာ...ငါတို႕ငယ္ငယ္တုန္းက..ငါ့အေဖက..အဲဒီမွာ..အလုပ္သြားလုပ္တာကြ...
ဗမာေတြက..ဗုဒၵဘာသာေတြမ်ားတယ္။အရမ္းလဲခ်မ္းသာၾကတယ္ကြ....။”
“ ဟာ..ဒါဆို..ဘာလို႕..အဲဒီတုန္းကေတာင္အဲေလာက္ခ်မ္းသာရင္...ခုဆို
ပိုခ်မ္းသာမေနသင့္ဘူးလား...ဘာလို႕လဲ..မင္းသိလား..” တဲ့။
သူ႕ၾကည့္ရတာ..အေၿဖသိသားနဲ႕..တမင္က်ေနာ့္ကို..ေမးခ်င္လို႕ကို....က်ေနာ့္ဖက္လွည့္ပီးေမးလိုက္တာပါ။
ဟာ....ေသလိုက္ပါလား...ငါဘယ္သိမလဲကြ...လို႕...ေၿပာလိုက္ရင္ေကာင္းမလားေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။
က်ေနာ္ေတြးတုန္း...ဒရိုင္ဘာအန္ကယ္ၾကီးကေၿဖပါတယ္...။က်ေနာ္ေၿဖစရာ..မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။
“Because of their army government ” တဲ့။

ဟာ...ဘာေတြလာေၿပာေနတာလဲ...။သူမ်ားက ကေလးပဲရွိေသးတာ...။ဘယ္သိမလဲ။
သူငယ္ငယ္တုန္းၿမန္မာၿပည္ကေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာတာလို႕ေၿပာတဲ့..ဦးေလးက..၄၅ႏွစ္ေလာက္ဆိုေတာ့..
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္ကေပါ့။ဘယ္သိမလဲ...က်ေနာ္ဘယ္သိမလဲ..။
က်ေနာ္ဘယ္လိုလုပ္သိမွာတဲ့လဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ သံုးဆယ္က..ၿမန္မာၿပည္ခ်မ္းသာတာဆင္းရဲတာမေၿပာနဲ႕..
ခုေတာင္..က်ေနာ္တို႕နုိင္ငံ ဆင္းရဲလား ခ်မ္းသာလား..က်ေနာ္မေၿပာတတ္ဘူး...။
အထူးသၿဖင့္..ဒီဦးေလးၾကီးနဲ႕ဆို..ပိုလို႕ေတာင္...မေၿပာတတ္ေသး...။ပီးေတာ့သူက
ကတ္သီးကတ္ဖဲ့ေတာ္ေတာ္ေၿပာတာ...။ အစိုးရကအရမ္းခ်မ္းသာပီး..လူေတြကဆင္းရဲေနတယ္ဆိုတာ...
စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့နိုင္ငံတိုင္း..အဲလိုပဲ...တဲ့..အင္ဒိုနီးရွားမွာ..တေလာကစစ္တပ္ကပစ္သတ္တာ
လူႏွစ္ေထာင္တဲ့...ဘာၿဖစ္ကုန္တယ္ဆိုလား....။
ကေလး...မသိပါဘူးဆိုဗ်ာ...ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ဦးေလးၾကီးေတြ။
အိမ္ၿမန္ၿမန္ေရာက္မွေအးမယ္။မဟုတ္ရင္တကယ့္မလြယ္ေက်ာ...ဒီေန႕တည္လိုက္တဲ့...ေခါင္းစဥ္ကိုက.
.“.ငယ္ငယ္တုန္းကမွ်စ္ၿဖစ္ပီး...ၾကီးမွ၀ါးၿဖစ္သြားတာ..ဘာေၾကာင့္”...ဆိုတဲ့...ေခါင္းစဥ္မ်ိဳး...။

ကေလးမသိဘူး...။ကေလးနားမလည္ဘူး...။ကေလး မေၿဖနိုင္ဘူး...။ ကေလး...မေၿဖခ်င္ဘူး...။
သိလဲ..မေၿပာပါဘူး။ကိုယ္ခ်င္းကိုယ္ခ်င္းသာ...တခါတေလ..ေတာင္ေၿပာေၿမာက္ေၿပာ..ေလေပါၾက..
ဘာမွလဲ..လုပ္တတ္တာ..လုပ္နိုင္တာမရွိပဲနဲ႕...ေလၾကီးေလက်ယ္..စကားလံုးထြားထြားေတြသံုး..
အတင္းတုပ္ၾက..ဘာညာရွိရင္ရွိမယ္။
သူမ်ားနဲ႕ေတာ့...ေၿပာခ်င္ေပါင္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးကိုသြားေတြ႕တယ္။.အဲဒီမွာစေတြ႕တာပဲ....။
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္..။မ်ိဳးမ်ိဳးကိုခ်စ္တဲ့စိတ္။ ေနာက္..မမ်ိဳးကိုခ်စ္တဲ့စိတ္...။ မသိဘူးဗ်ာ...။ ေရာကုန္တယ္။
ေရာလဲေရာခ်င္စရာကိုး...။ က်ေနာ္တို႕လိုလူငယ္ေၿခတက္ေတြအတြက္ကေတာ့....ကိုဇက္ ေၿပာတဲ့
ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားၾကီးက...ေတာ္ေတာ္မ်က္ေစ့လည္စရာေကာင္းပါတယ္။
ဘေလာ္ဂါေတြ..ဘေလာဂင္းၾကရင္း စီးခ်င္းထိုးၾက...တိုက္ၾကဖိုက္ၾကတာ...
သူတို႕ခ်င္းေတာ့ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ၾကပံုရပါတယ္...။
တစ္ေန႕ကဗံုးသတင္းနားစြင့္ရင္းနဲ႕မွ...ဘေလာ့တစ္ခုမွာ...လက္ေ၀ွ႕ထိုးၾကတာကို..
ေသခ်ာၾကည့္ၿဖစ္တယ္။ေတာ္ေတာ္..ၾကမ္းၾက..ရမ္းၾက..ရတာေပါ့ေနာ္...။ ကေလးေတြအတြက္ေတာ့...ေၾကာက္စရာ။
က်ေနာ္ကေတာ့...အင္း...က်ေနာ္ကေတာ့....ဟိုေမာ္ဒန္ဆရာၾကီးေၿပာသလို
“ငါသာေခြးတစ္ေကာင္ဆို မေဟာင္ပါဘူး..ခ်စ္သူ” ေပါ့ေလ...။

တစ္ေန႕ကေတာ့..ဆရာသမားကို..သမားဆရာလို...ေနာက္သလိုေၿပာင္သလိုတိုင္ပင္ၾကည့္တယ္..။ ေၾကာ္ၿငာမယ္...။ပိုစတာနဲ႕ကိုေၾကာ္ၿငာမယ္...။“ကဗ်ာေတြရမယ္..ေပါက္ကရ
ရွစ္ဆယ္ေတြရမယ္(ေလးဆယ္ဆိုနည္းေနမွာစိုးလို႕)။...၀ယ္ၾကဦးမလား...ေဟာဒီက...
ကဗ်ာေတြ..ကဗ်ာေတြ....သံုးပုဒ္တစ္ရာ...တစ္ရာဖိုးသံုးပုဒ္...ဗမာေငြေနာ္...တလဲြမေတြးနဲ႕...
ဗမာေငြနဲ႕တစ္ရာဖိုးသံုးပုဒ္....ဒစ္စေကာင့္ေတြက်တုန္း..ဖတ္ထားေနာ္...။ ”
ဘာညာေပါ့...ေရးပီး...လူစည္ကားရာအရပ္တကာမွာ..အိမ္ခန္းေၾကာ္ၿငာလိုပဲ...
ဒီဘေလာ့လိပ္စာကို...ေၾကာ္္္္ၿငာမယ္။ လူစိတ္၀င္စားခံရေအာင္လုပ္မယ္...ေပါ့။
အဲလိုေၿပာေတာ့...အာစရိက ..တခြန္းထဲအားေပးတယ္။
“အရူးမထစမ္းနဲ႕....ေအးေအးေဆးေဆးေန” တဲ့။ အဲသလို...အဲသလို...။အားေပးပံုက။

တကယ္ပါဗ်ာ..က်ေနာ့္မွာလဲ...တကယ့္ကို..ခုထက္ထိ The purpose of this blog...
ဆိုတာမ်ိဳးေတြမရွိေသးပါဘူး။ ဒီဘေလာ့ကို..ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕..ဘာအတြက္..
လုပ္ထားတာပါလဲ...ဘာစာေတြကို...ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕..ေရးတင္ဖို႕စီစဥ္ထားပါသလဲ.
..ဘယ္သူအက်ိဳးအတြက္ပါလဲ...ဆိုတာမ်ိဳး...“
နိုင္ငံတကာၿမန္မာဘေလာ့မ်ားၾကီးၾကပ္စိစစ္ေရးႏွင့္မဟာဘေလာ္ဂါၾကီးမ်ား
အစိုစီေအးရွင္းဂရု”ေတြဘာေတြကသာ.က်ေနာ့္ကိုခုေနလာေရာက္ေမးၿမန္းအင္တာဗ်ဴးၾကမယ္ဆိုရင္
က်ေနာ္ေတာ့...ေသဘီ.....ေဒါက္တာပါပဲ(ဆရာအားလံုးနီးပါး..ေဒါက္တာမ်ားၿဖစ္ေသာေၾကာင့္အမႊန္းတင္)
က်ေနာ့္မွာ..ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ...မရွိပါဘူး...။ဘာအတြက္လုပ္ထားတာမွလဲမဟုတ္ပါဘူး...။
လက္ယားလို႕ေရးထားသမွ်ေတြ..တစ္ေနရာရာမွာစုစည္းထားလိုက္တယ္.
.အိမ္မွာထားရတာ..စိတ္မခ်ရလို႕..ေပ်ာက္ကုန္မွာစိုးလို႕..အင္တာနက္မွာသြားထားလိုက္တယ္။ဒါပါပဲ။
ဘယ္သူ႕အက်ိဳးကိုေမွ်ာ္ကိုးပါသလဲဆိုေတာ့...ဘယ္သူ႕ဘယ္သူအတြက္မွ...မရည္ရြယ္..မေမွ်ာ္ကိုးပါဘူး။
အားလံုးေသာစာဖတ္ပရိတ္သတ္ၾကီးကလဲ...ဒါကို..အၿပစ္တင္မွာပါ။...“ဟ...ဘာလဲဟ...ေရးလဲေရးေသးတယ္
ေပါက္ကရေလးဆယ္ေတြ...ဖတ္သာဖတ္လိုက္တယ္..ဘာေတြမွန္းလဲမသိဘူး..ဘာမွလဲအက်ိဳးမရွိဘူး..
အခ်ိန္ကုန္တာပဲအဖတ္တင္တယ္။ အပလာၾကီးကြာ....” ဆိုတာမ်ိဳး...ၿဖစ္ရင္လဲၿဖစ္သြားနိုင္ပါတယ္။
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကိုက“ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ားအတြက္တို႕...စာေကာင္းေပမြန္ဖတ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္တို႕...
မီးငယ္တို႕အသိၾကြယ္ဖို႕ ဆိုတာမ်ိဳးတို႕” ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ..မရွိပါဘူး။အလိမၼာက...စာမွာမွရွိတာမွမဟုတ္တာ။
ေနရာတိုင္းမွာရွိေနနိုင္ပါတယ္။ စာတိုင္းမွာလဲ..အလိမၼာ ရွိမေနေတာ့ပါဘူး။မလိမၼာေစတဲ့စာေတြကိုေတာင္
တခ်ိဳ႕လူေတြက..ေရးေနၾက..ေရးမိရက္သားၿဖစ္ေနၾက...ဆက္ေရးေနၾကပါေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္လဲ..ဒီဘေလာ့၀င္ဖတ္လိုက္လို႕..“အဲဒီမွာ စေတြ႕တာ” ဆိုတာမ်ိဳး..ဘာတစ္ခုမွ..မရခဲ့ရင္...
“ဘေလာ့တိုင္းမွာ ဖတ္စရာရွိေပမဲ့..ဖတ္စရာတိုင္းဟာ..ဖတ္စရာမဟုတ္ပါလားေနာ္...”
ဆိုတာေလးရလိုက္တာကိုက...ဒီဘေလာ့၀င္လည္ၿခင္းရဲ႕....လက္ေဆာင္လို႕သေဘာထားေစခ်င္ေၾကာင္း
ခ်စ္စြာေသာမိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအား....ေတာင္းပန္..ၿခင္းပန္..စေကာပန္ရင္း.....
ဘာရယ္မဟုတ္..ပ်င္းပ်င္းရွိေသာေၾကာင့္ေလွ်ာက္ေရးမိပါေၾကာင္း...
ဒီစာေအာက္တြင္ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ပါသည္။

vowel (22.04.2010)