ေရာက္တက္ရာရာ...

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး...ခုတေလာဘာစာ..ဘာကဗ်ာမွမေရးၿဖစ္ဘူး. စာေတြပဲလွိမ့္ဖတ္ေနတာ..တလေက်ာ္ဘီ...။

အာရံုေတြကေညာင္းလာတယ္..ဘယ္လိုေၿပာမလဲ...မလန္းဘူးေပါ့ေနာ္...။ ဘာအာရံုကိုမ ..ဖမ္းဆုပ္ လို႕မရဘူးၿဖစ္ေနတယ္...တခါတေလေတာ့..တိမ္တိုက္ေတြကိုအေရာင္ၿခယ္ၾကည့္မို႕ပဲ... ဒါေပမဲ့..ဘယ္လိုေၿပာမလဲ...ေလကမၿငိမ္ဘူးေပါ့ေနာ္...။တလံုးစႏွစ္လံုးစေတြထြက္က်လာေတာ့လဲ..
ရံုးကစင္းဂလစ္ရွ္သံေတြ...တရုတ္မရယ္သံေတြၾကားမွာ... တစစီ ေအးခ်မ္းေမၿဖစ္ကုန္တယ္ေပါ့ေနာ္...။

ဒီမွာ..အခ်ိန္ေတြကုန္တာၿမန္လြန္းတယ္ တဲ့...ေၿပာၾကတာပဲေလ...ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သလိုလိုပဲဗ်...။ က်ေနာ္ေတာင္..ဘာလိုလိုနဲ႕...၃လ ရွိသြားဘီ။ ဒီေရာက္တာေၿပာပါတယ္...။
(ၾကိဳရွင္းထားရတယ္..မဟုတ္ရင္..ကိုယ္ဖြခဲ့တဲ့..ဘေလာ့ေတြ..သူငယ္ခ်င္းေတြက မနည္းဘူးေလ..
ကြန္မန္႕အၿပင္းစားေတြလာမွာ..ေၾကာက္လို႕) ...။ ၃လ ရွိဘီ...ဘာမွမၾကာလိုက္ေသးသလိုလို... ေရာက္ေနတာ..၃ႏွစ္ေလာက္၇ွိေနတဲ့လူလိုလို..ဘာလိုလို..
ညာလိုလို...။

ဒီလိုပါပဲ...။ဌာေနၿပည္ၾကီးမွာလဲ... .မိခင္တပ္ရင္းကကင္းကြာေနတဲ့ရဲေဘာ္ေလးကို.
..ၿပန္တမ္းထုတ္လိုက္ၾကဘီ လို႕ၾကားသိရတယ္။ ..ဗမာကားေတြထဲကလိုဆို..စိတ္မေကာင္းစရာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ဇာတ္ကြက္မ်ိဳးေပါ့ေနာ္...။
တကယ္ေတာ့...ဒီသတင္းကိုၾကားမိမွ...မိခင္တပ္ရင္းကိုသတိရ ရေကာင္းမွန္းသိတဲ့ ရဲေဘာ္ေလးကေတာ့.. အာေခါင္မ်ားလွံစူးေလမလားေပါ့ေနာ္..ဒီလိုလဲေတြးမိပါတယ္..။

အူေၾကာင္ေၾကာင္ပညာေရးေလာက... အူေၾကာင္နီယာေလာက..
.အူေၾကာင္ေၾကာင္ေက်ာင္းဆရာေလာက..အူေၾကာင္ေၾကာင္ေက်ာင္းသားေလာက.. အူေၾကာင္ေၾကာင္ရပ္၀န္းေဒသ...ထဲမွာ...အူေၾကာင္က်ားလုပ္ေနခဲ့တာ...ရွစ္ႏွစ္ဗ်...ရွစ္ႏွစ္...ဘာမွတ္လဲ..။ ဒီလိုေၿပာလို႕..“ဒီေကာင္ေတာ့ အိမ္အၿပင္ေရာက္တာနဲ႕...ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းေတာ့မယ္ကြ”လို႕... ၀မ္းသာအားရမေတြးလိုက္ပါနဲ႕ေလ..က်ေနာ္က အူေၾကာင္က်ားေပမဲ့..အဲလို.. အူေၾကာင္ေၾကာင္အလုပ္က်ေတာ့မလုပ္တတ္ၿပန္ဘူး...ေထာင္းခ်င္းေထာင္း..သူမ်ားရဲ႕............... အဲေလ...ထားလိုက္ပါေတာ့..မေၿပာေတာ့ပါဘူး....။

ခုေတာ့ဘယ္လိုေၿပာမလဲ..က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့...ရွစ္ႏွစ္တာကာလကို..သူမ်က္ကြယ္ၿပဳပီးေပါ့ေနာ္.. က်ေနာ့္ကိုကြာ၇ွင္းတယ္ေပါ့ေနာ္....။ ကြာ၇ွင္းသတင္း ေတာက အေမ့ဆီေရာက္ေတာ့...အေမက.. တခုလပ္ေလးကိုသနားမိသလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးၿဖစ္လိုက္ေသးဆိုပဲ... အေမတို႕မ်ား သံေယာဇဥ္ၾကီးတတ္ပံုေၿပာပါတယ္ေလ....။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေပါ့ေနာ္..
က်ေနာ္လဲ..ခ်စ္ခဲ့တုန္းကေတာ့..သစၥာတကယ္ရွိခဲ့တာပါ။
ၿမတ္ၿမတ္နိုးနိုးၾကီးမဟုတ္ခဲ့ေပမဲ့....ဖြဖြေလးေတာ့...
အၿမဲနမ္းမိခဲ့တာပါပဲ....။ “ငါတို႕၀န္ၾကီးဌာနမွာက...ဒါေတြကဒီလိုရွိတယ္ေလ..” ဆိုတာမ်ိဳးေတြလဲ...
နဲနဲပါးပါးေတာ့..ေၿပာဖူးခဲ့သလိုလိုေပါ့ေနာ္...။

ဘယ္လိုေၿပာမလဲ..အင္း..အဲလိုေပါ့ေနာ္..။ ခုေတာ့..ငါ့ခ်စ္လွစြာေသာ သိပ္ပန္းတဲ႕နည္းပညာ
(အဲေလ...) ခ်စ္စြာေသာ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ေလးေရ... ငါတို႕ခ်င္းမီးဆက္မႈတ္လို႕မရေကာင္းေတာ့လို႕...ငါလဲ..
ဒီလိုပဲ.ဒီလိုဒီလိုပဲ...လုပ္ခဲ့တယ္ေပါ့ေနာ္...။ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္..ငါၿပန္လာပါ့မယ္ေပါ့ေနာ္...။ တခုခုလက္ေဆာင္ယူလာနိုင္တဲ့တေန႕ေပါ့ေနာ္...။ဘယ္လိုေၿပာမလဲ....။
ကဲပါ..ထားလိုက္ပါေတာ့ဗ်ာေပါ့ေနာ္...။

ဒီလိုပါပဲ...ဘ၀ဆိုတာမ်ိဳးကလဲေရကူးကန္ၾကီးလိုလိုဘာလိုလိုကိုးဗ်...။ ရုန္းရကန္ရနဲ႕ေလ...။ အဆင္ေၿပသလိုေနၾကတာေပါ့..ေနာ္...။ မေၿပာပါဘူး...က်ေနာ္က..တနယ္တေက်းေရာက္သြားလို႕
ကိုယ့္ရြာအေၾကာင္းကိုယ္မေကာင္းေၿပာတတ္တဲ့.. ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ဘ၀ေမ့တတ္သူ
ေတြထဲမွာ...မပါပါဘူး...။ (ေနာက္တာပါ..
.ခဲတၿခမ္းထဲနဲ႕..ငွက္ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ထိသြားမွန္းမသိလို႕...ၾကိဳပိတ္လိုက္တာပါ..။)

ထားပါေတာ့...ဟိုေပၚလီေက်ာင္းကအၿငိမ့္ေခြထဲကေၿပာသလို....
“ဟင္း..သိၾကားမင္းဂ်ီးကလဲ..ေသာက္ေရးလဲမပါဘူး” ..
.“ဘာကြ”..ဆိုေတာ့.... “ ေအာ္..သိၾကားမင္းေသာက္ဖို႕ ေသာက္ေတာ္ေရလဲမပါဘူးလို႕ေၿပာတာပါ” ေပါ့ေနာ္..။
“ဘ၀ဆိုတာ..ဘာေသာက္ေတာ္ေရမွလဲမပါဘူး...”ဆိုေတာ့လဲ..မဟုတ္ေသးၿပန္ဘူး...။ တကယ္ပါ....ခုထက္ထိေတာ့...ေလွ်ာက္ခဲ့သေလာက္ လမ္းေတြအားလံုးနဲ႕
ေရးခဲ့သေလာက္ကဗ်ာေတြအားလံုးကို..တာ၀န္ယူနိုင္ေသးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။

အားလံုးကေတာ့..ကိုယ့္အတြက္..ပို..ပိုေကာင္းမယ္ထင္တဲ့..စစ္ကိုင္းဖက္...ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့...ပဲခူးဖက္... ၿမင္းနဲ႕စိုင္းလိုက္...ေလွနဲ႕ေလွာ္လိုက္ေပါ့ေလ...။ လမ္းတူတူမတူတူ..ေနရာေဒသတူတူမတူတူ...အားလံုးေသာ..သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြဟာ...ကိုယ္နဲ႕တန္သေလာက္ ၀န္ေတြကိုထမ္းေနၾကရတာပါပဲ။

ဘ၀ဆိုတာ...စိတ္နဲ႕တန္သေလာက္ၿဖစ္တယ္..ဆိုတဲ့ဆရာေတာ့္စကားကို..က်ေနာ္ကလက္ခံက်င့္သံုးပါတယ္။ ေၾကကဲြရတာ..နာက်ဥ္ရတာေတြေတာ့ ..တခါတေလ..ရွိေကာင္းရွိမွာေပါ့ေနာ္...။
“Most of the suffering that we feel are the choice of ourselves” ေပါ့ေနာ္။
ဒါေပမဲ့...က်ေနာ္တို႕....ခုထိေတာင္(ႏွစ္၃၀နီးပါး)..ေက်ာ္ၿဖတ္ခဲ့ပီးပီပဲေပါ့ေလ...။

အဆင္ေၿပမွာပါ။ ၿဖစ္သင့္ၿဖစ္ထိုက္တာေတြ..ၿဖစ္ခ်ိန္တန္ရင္ၿဖစ္သင့္သေလာက္ၿဖစ္လာမွာပါ ေပါ့ေနာ္...ဒီလိုေလးပဲ.. ေမွ်ာ္လင့္ထားလိုက္ၾကတာေပါ့ေနာ္..။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ၿဖစ္ကိုၿဖစ္ရမယ္ေတြဘာေတြေပါ့ေနာ္...။ က်ေနာ္တို႕၀ံၾကီး..(သီးခံပါ...စာလံုးေပါင္းမွားသြားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္) က်ေနာ္တို႕..၀န္ၾကီးကေၿပာဖူးတယ္...။ “ I BET I CAN” တဲ့။ ပထမႏွစ္တုန္းက..အဲစာသားကို..အေဆာင္အခန္းနံရံမွာ(မန္းခ်ယ္ရီနံရံမွာ).. ဒေရာရင္ဆဲြတဲ့ခဲတံနဲ႕စာလံုးၾကီးၾကီးနဲ႕ေရးခဲ့ပါတယ္...။
၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ခ်ာတိတ္ေလးကိုးဗ်...ခုၿပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့..ဟဲဟဲ...ေပ်ာ္ပါတယ္...။

ဘယ္လိုေၿပာမလဲ..ငယ္ငယ္တုန္းကေက်ာ္ဟိန္းၾကိဳက္ခဲ့တာကို..ၾကီးမွၿပန္ေတြးပီး၇ွက္ေနတတ္တဲ့လူမ်ိဳးေတြထဲမွာ..က်ေနာ္မပါ ပါဘူးေပါ့ေနာ္...။ အဟဲ...။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္..က်ေနာ္..သူငယ္ခ်င္းေတြကို..တကယ္သတိရေနမိပါတယ္..ဆိုတာေလးပါပဲ။ ၿငိမ္းေအးတည္ၾကည္ေသာ စိတ္အစံုၿဖင့္ ဘ၀ကိုေအးခ်မ္းစြာၿဖတ္သန္းနိုင္ၾကေစေၾကာင္း... ေလာကဓံကိုၾကံ႕ၾကံ႕ခံနိုင္ၾကေစေၾကာင္း....ဆုမြန္ေကာင္း...ေတာင္းလိုက္ပါတယ္..။.
(ေတာင္းတာေနာ္...ေပးတာမဟုတ္ဘူး...ေပးၾကဖို႕ေတာင္းတာ..)။

ေနာက္တာပါ။ တကယ္..ဆုေတာင္းေပးလိုက္တာပါဗ်ား။


vowel(2010)