ငါ စာက်က္တဲ့ေန႕

မနက္ေစာေစာ..ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း သတင္းစာအေဟာင္းတစ္ေစာင္ကိုေကာက္ကိုင္မိေတာ့မွ..အရင္ကတည္းက
ေတြးမိထားပီး...ေတြးရံုအဆင့္မွာပဲထားထားေသးတဲ့...အေတြးေလးက..ေခါင္းထဲကမန္းကတန္းၿပန္၀င္လာတယ္။
“အင္း..အဂၤလိပ္စာေလးဘာေလး...ၿပန္ေလ့လာမွရမယ္။“အေၿခခံရဲ႕အေၿခခံ”ကေနၿပန္ပီးေလ့လာမွရေတာ့မယ္”
ဆိုတဲ့...ကိုယ့္အေၿခအေနကိုယ္..အေတြးမွန္အၿမင္မွန္ရမိတဲ့ မနက္စာေလးပါပဲ။
There is no more beautiful life than that of a student. ဆိုတဲ့စကားေလးသြားသတိရတယ္။
ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေသာေန႔စဲြမ်ားဆိုတာ...လူတိုင္း..လူတိုင္းမွာအနည္းနဲ႕အမ်ားရွိမွာေပါ့။ ေက်ာင္းသားဘ၀
ဆိုတာကေတာ့..တကယ္ပဲ ဘူးသီးဖိုး လိုက္ဖ္ ပါ..။စာမွစာ...စာပီးေတာ့စာ...စာသာလွ်င္ပထမ..စာသာလွ်င္
ဒုတိယ..ဆိုတဲ့လူေတြကေတာ့..မသိဘူး..။က်ေနာ္တို႕ကေတာ့..ေတာ္ေတာ္ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္ေလာက္ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသလဲဆိုရင္....ဆရာ ဆရာမေတြအၿမင္မွာ ငေပငေတေတြလို႕..
သတ္မွတ္လာတဲ့အထိ ေတာ္ေတာ္ေလးလဲေပါ့ပ်က္ပ်က္ဖက္ကိုပို..ေရာက္ခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕အတြက္ကေတာ့...တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေအာင္ခဲ့ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့တာကိုပဲ...ဟုတ္လွပီထင္ေနတာ။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္...ဘူးသီးဖိုး လိုက္ဖ္ ကိုေတာ့...အဲဒီကာလေတြမွာ..ၿဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးပါတယ္။ကိုယ္ရဖူးတဲ့
ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ေတြကို...အၿမဲတမ္းၿပန္ၿပန္သတိရ ရေနတတ္ရင္ေကာင္းမွာ။စိတ္ပ်ိဳေဆးေပါ့။
ေက်ာင္းတက္စာက်က္နဲ႕..ေလာကဓံက..အဲဒီအရြယ္မွာ..ေတာ္ေတာ္ခ်ိဳၿမိန္နိုင္ခဲ့ၾကတာကိုး။
လိုက္ဘရီမွာ..တေနကုန္စာေတြဖတ္..ကဗ်ာေတြထိုင္ေရး..နဲ႕..ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုး ကိုယ့္ဖက္မွာရွိေနသလိုလို
ေသြးနထင္ေရာက္ေန႕စဲြေတြ..တစ္ေန႕ေတာ့ ငါ...တစ္ခုခုၿဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဘ၀င္တမ်ိဳးနဲ႕..
ေက်ာင္းရဲ႕လမ္းမေတြေပၚ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာေတြ...ခုၿပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့..
တကယ္ကိုေအာက္ေမ့တမ္းတလြမ္းဆြတ္ခ်င္စရာ။

စာအုပ္အေဟာင္းေလးေတြဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အထဲက ကဗ်ာအေဟာင္းေလးေတြ..ထြက္က်လာတယ္။
“ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ရဲရင့္ခဲ့ရေသာေန႕စဲြေလးေတြအေၾကာင္း” ေရးထားတာေနမွာ...
(ဒီေနရာမွာ..က်ေနာ္ကဇာတ္ေၾကာင္းေၿပာသူေနရာေရာက္သြားသလိုခံစားရလို႕ေလ...)
ဘ၀မွာရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြက...သူ႕အေၾကာင္းတရားနဲ႕သူ..ၿပည့္စံုလံုေလာက္ေနခဲ့တာကို
ခုေနၿပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့..ေက်နပ္ပါတယ္။

“သူမ်ားေရးတဲ့ ကဗ်ာကို ဖတ္ရတာ အားမလိုအားမရၿဖစ္ရတဲ့အခါ..
ကိုယ္တိုင္ေရးထားတဲ့ကဗ်ာေလးေတြကို ၿပန္ဖတ္ရတာကလဲ...ေတာ္ေတာ္ေလး..ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။”
(အဟမ္း..အဟမ္း...ရည္ညြန္း- က်မ္းကိုး-ရက္ဖရန္႕စ္..ဘာညာထဲ့စရာမလို... အခ်င္းခ်င္း...ေကာ္ပီရုိက္ ေတြဘာေတြလုပ္ေနမဲ့အစား ေကာ္ဖီသာတိုက္လိုက္ပါဟု..အထက္ပါစာပိုဒ္ယူသံုးရန္တရား၀င္ခြင့္ၿပဳမိန္႕ရရွိပီး)
လူတိုင္း လူတိုင္း..အဲသလို လြတ္လပ္စြာခမ္းနားထည္၀ါခြင့္...အၿပည့္အ၀ ရခဲ့ၾကတာပဲေလ...ေနာ္။
ဟုတ္ဖူးလား။က်ေနာ္ခမ္းနားခဲ့တဲ့...ထည္ထည္၀ါ၀ါေန႕စြဲေတြကေတာ့...စိတ္ကိုစုပီးခဏေလးၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္
လိုက္တာနဲ႕ ရလိုက္တဲ့အာရံုခံစားမႈတစ္ခုအတြက္..စကားလံုးေတြ..ေ၀ါဟာရေတြက တာက်ိဳးသလိုလက္ဖ်ားကေနစာရြက္ေတြေပၚေရာက္ခဲ့တဲ့ ေန႕စဲြ၀ါ၀ါေလးေတြပါပဲ။ အမွန္တကယ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါတယ္ဆိုတာကို ခုေနၿပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့..သိပ္မေသခ်ာေတာ့သလိုပဲ။
၂၀၀၅ ခုနွစ္မွာ..ကဗ်ာေတြအမ်ားဆံုး တာက်ိဳးခဲ့တယ္။ အက်အဆံုးေတြလို႕ ေၿပာရမွာ..အားနာစရာေကာင္းရ
ေလာက္ေအာင္...ခမ္းနားခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ...က်ေနာ္ဟာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့
ေပမဲ့...က်ေနာ့္ေက်ာင္းသားဘ၀ေလးကို..က်ေနာ့္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀ေလးေတြနဲ႕...ယွဥ္ပီး...ေရးခဲ့ဖူးတဲ့
ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။အေဟာင္းေပမဲ့..ေကာင္းေနဆဲလို႕ကိုယ္ကိုကိုယ္...မ်က္ခြက္ေၿပာင္ေၿပာင္ခ်ီးမြမ္းပီး
ေရးတင္လိုက္ပါတယ္။ေအးသာယာဆိုတဲ့ေတာင္ေၿခကၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုရဲ႕..ေညာင္ညိဳပင္ရိပ္မွာေရး
ခဲ့တယ္လို႕...ကဗ်ာေအာက္မွာ...လက္ေရးေသာ့ေသာ့ေတြနဲ႕..မွတ္တမ္းေရးထားတာကိုလဲ...ၿပန္ဖတ္ပီး
ကိုယ့္ဘာသာၿပံဳးေနမိေၾကာင္း....။

ငါစာက်က္တဲ့ေန႕

စိတ္လိုလက္ရ ခမ္းနားခြင့္ရတဲ့ေန႕ေတြမွာ
ငါဟာ..ငါ့စိတ္နဲ႕အေ၀းမွာ
ဟိုတစ္ခ်ိန္ကဆိုတဲ့ ရင္ထဲကစာေၾကာင္း
နင္ၿပန္မဖတ္ပါနဲ႕ေတာ့
ငါ့အနားမွာ...
ေနာက္ပီးေတာ့..နင့္အနားမွာ
ယင္ေကာင္ေတြ...တရုန္းရုန္းနဲ႕ေလ
ဂုဏ္သိကၡာေပၚမွာ....
သံေယာဇဥ္ေပၚမွာ....
ခ်စ္ၿခင္းတရားေပၚမွာ..
...အစရွိသၿဖင့္...ေတြေပၚမွာ...
လာနားၾကတဲ့အခါ
ငါက နင့္ကို...
ေနာက္ပီးေတာ့..နင့္အၾကည့္ေတြကို
တာ၀န္အရ...အနီကဒ္ၿပလိုက္ရတယ္။
လူဆိုတာ..ဟန္ေဆာင္တတ္ရမယ္
လိမ္ညာတတ္ရမယ္
လွည့္ၿဖားတတ္ရမယ္
ေက်ာင္းမွာမသင္တဲ့စာေတြ
ငါ..အိမ္မွာက်က္ရတဲ့အခါ
စိတ္လိုလက္ရ ခမ္းနားခြင့္ရတဲ့ရက္ေတြမွာ
ငါဟာ..နင့္စိတ္နဲ႕..အေ၀းမွာ။ ။ ။

သရ