“၀က္ၿဖဴေရ အတက္”

က်ေနာ္တို႕အေပါင္းအသင္းေတြၾကားမွာက..အသက္ ၂၅ ေလာက္ဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ၿပဳသင့္တဲ့အရြယ္ေပါ့ေလ။ “အသက္အစိတ္မွ ပုခက္မခ်ိတ္ရင္ တစ္သက္မနိပ္ဘူး” ဘာညာေပါ့...ေၿပာၾကဆိုၾကတယ္ဗ်။
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္..အသက္အစိတ္ကိုေတာ္ေတာ္ေက်ာ္တက္လာေတာ့...က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုယ္တိုင္လဲ
ဒီလိုပဲ..တစ္ခ်ိဳ႕ကက်ေနာ့္လိုပဲ...ေတာ္ေတာ္မနိပ္ၾကေသးတာ...ေတြ႕ေတြ႕လာရတယ္ေလ။
တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့..အိမ္ေထာင္ၿပဳခ်င္ရက္နဲ႕..ရည္းစားသနာဘာညာဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြလဲရွိရက္နဲ႕...
မၿပဳနိုင္ၾကေသးတာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့..ရည္းစားရယ္လို႕လဲ..လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မယ္မယ္ရရမရွိ..
အိမ္ေထာင္လဲ..ရြယ္တူသူမ်ားတကာေတြရဲ႕မဂၤလာေဆာင္ပဲြေတြတက္ရတာဘာညာရွိလာေတာ့
ဖီးလ္က..နဲနဲၿဖစ္လာ...ငါအလွည့္က်ရင္ေတာ့..ဆိုတဲ့အေတြးက မဂၤလာေဆာင္ေတြသြားတိုင္းေတြးၿဖစ္..
ေတြးၿဖစ္တိုင္းလဲ..ဘာကိုမွန္းမသိ စိတ္တိုင္းမက်ၿဖစ္ရ...ဖီးလ္ေတြတက္...ေနာက္ေတာ့..ခဏခဏဆိုေတာ့
မခံစားနိုင္ေတာ့တာနဲ႕...“ေဟ့..ငါတို႕က...အပ်ိဳၾကီးလုပ္မွာ...အပူမရွာခ်င္ဘူးေဟ့...ဆားနဲ႕ပဲစားရစားရ
ေအးေအးသာသာပဲေနခ်င္တယ္ေဟ့...” ဘာညာေပါ့...အသံေကာင္းေတြဘာေတြဟစ္ပီး...ရေသ့စိတ္ေၿဖ
ေနလိုက္ၾကေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့...“ဖူးစာေရးနတ္နွယ္...ဘယ္သေ၀ထိုးေနပါလိမ့္..ငါတစ္ေယာက္
လံုးကို..မၿမင္မ်ား..မၿမင္ေလေရာ့သလား” ေပါ့။ဟိုသီခ်င္းေလးထဲကလိုပါပဲ...ေတာ္ေတာ္မွန္တဲ့သီခ်င္းေလးပါ။
“ သိကၡာလဲမက်ေအာင္..လိပ္ၿပာလဲလွေအာင္..အိပ္ယာထဲကို၀င္..နဖူးေပၚလက္တင္..စိတ္ကူးေလးေတြယဥ္”
ဒီလို..ဒီလို...ေနထိုင္ရွင္သန္ၿဖတ္သန္း..တစ္ကိုယ္ေတာ္ခရီးရွည္ေတြ..တစ္၀ါထက္တစ္၀ါ ရွည္လ်ားေထြၿပားလာ
မိသားစုတာ၀န္ေတြက...အိမ္က...အေဖအေမမိဘေတြက..ညီညီမေတြက..ဘာေတြက...ညာေတြက...
သူဟာနဲ႕သူေတာ့..ရီဇင္ေနဘယ္လ္ၿဖစ္ေနတာပါပဲ။ဒါေပမဲ့..ေလာကီကို..ပယ္စြန္႕ထားၾကသူေတြမွမဟုတ္ပဲ။
အားလံုး(အားလံုးနီးပါး..)ရဲ႕ရင္ထဲမွာ...ဘ၀အေမာေတြကို..ဘယ္လိုေၿဖမလဲ..ဘယ္မွာေၿဖမလဲ..ဘယ္ေတာ့ေၿဖမလဲ..
ဆိုတဲ့အေတြး..စိတ္ကူး..အိပ္မက္...မရွိဘူးလို႕မေၿပာနိုင္ပါဘူး (..လို႕...ထင္တာပဲေလ။..အဟဲ။)

ကေလာဆိုတာက..ရွမ္းၿပည္ေတာင္ပိုင္းဖက္ကားနဲ႕ေရာက္ဖူးသူတိုင္းၿဖတ္၀င္ရတဲ့ေတာင္ေပၚစခန္းၿမိဳ႕ေလးပါ။
ဟိုးေရွးတုန္းကၿဗိတိသွ်ေခတ္ တစ္ေခတ္သာမရွိခဲ့ရင္..ကေလာၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အလွက ေတာကကြမ္းေတာင္ကိုင္
စာဥေလးလိုပဲ.. ရြက္ပံုးသီး ပေလာင္ရြာေလးတစ္ရြာပဲၿဖစ္ေနမယ္ထင္ပါတယ္။သူတို႕အပမ္းေၿဖဖို႕..ၿမိဳ႕ကို
ပံုသြင္းလိုက္ေတာ့မွ...ရွိရင္းစဲြအလွတရားေတြက...ရုန္းၾကြ..ဥေရာပဆန္တဲ့ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ရယ္လို႕ၿဖစ္လာ
ရတာကိုး။ ဒယ္အိုးကို(တစ္ခ်ိဳ႕က ဇလံု လို႕ေၿပာတယ္)ပေလာင္လို“ကေလာက္”လို႕ေခၚတယ္လို႕ၾကားဖူးပါတယ္။
ကေလာက္လို႕ေခၚရာကေန ကေလာေပါ့..အဆင့္ဆင့္ၿဖစ္လာတယ္ေပါ့ေလ။
ဒယ္အိုးႏွင့္တူေသာၿမိဳ႕ ေပါ့ေလ။
တကယ္လဲ...ပတ္ပတ္လည္မွာကၿမဴခိုးေတြဆိုင္းေနတဲ့ေတာင္ေတြပတ္လည္၀န္းၿခံရံထားတဲ့
ခ်ိဳင့္၀ွမ္းမညီမညာေတြၾကားမွာ..ၿမိဳ႕ကိုမရမက တည္ထားတယ္။ ကုန္းဆင္းကုန္းတက္ေတြနဲ႕..ၿမိဳ႕ကေလးက..သြားရလာရေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။
အဲၿမိဳ႕ကေလးဆီလာရာလမ္းကိုက....သာစည္ဖက္ကေန..တက္လာပီဆိုတာနဲ႕ကိုေတာ္ေတာ္ခက္ခဲေတာ့တာ။
ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ေလ..။ကားနဲ႕တက္လာဖူူးသူေတြေတာ့သိၾကမယ္ဗ်။၀က္ၿဖဴေရဆိုတာကို...။
ကေလာအတက္က၀က္ၿဖဴေရ-ေရေယာင္းမ-ေရယား ဆိုတဲ့ရြာေလးေတြထဲက..နာမည္ၾကီးရြာေလးတစ္ရြာပါပဲ။
အေ၀းေၿပးခရီးသည္တင္ကားေတြ..ကုန္ကားေတြ..ခဏနားၾကရတဲ့ရြာေလးတစ္ရြာေပါ့။
အဲနားေလးက...ေတာင္တက္လမ္းကလဲ..ေတာ္ေတာ္ေလးနာမည္ၾကီးတယ္...။အိမ္ၿပန္လမ္းမွာ
အဲဒီနားေလးကိုေရာက္တိုင္း...ကဗ်ာေလးထဲက..အေတြးတခ်ိဳ႕ကို..ထိထိရွရွခံစားမိတဲ့အိမ္အၿပန္
တစ္ေခါက္မွာေတာ့..ဒီကဗ်ာေလးကိုေရးမိသြားတယ္။

“၀က္ၿဖဴေရ အတက္”


ငါ့အေပၚ စီးမိုးထားတဲ့
ေတာင္ကမ္းပါးယံရယ္
ငါကငုံ႕ၾကည့္ေနရတဲ့
တိမ္လႊာမွ်င္ေတြရယ္
ေတာင္ကတစ္ဖက္...တိမ္ကတစ္ဖက္
အသြားခက္လိုက္တာ။

သြားဖို႕ၿပင္ေနတဲ့လမ္းေတြရယ္
သြားရင္းၿပင္ေနတဲ့လမ္းေတြရယ္
ဒီလိုပါပဲ..ဘ၀ဆိုတာ...
မီးစင္ၾကည့္ကရတဲ့..ပဲြေပါ့။

အစြန္းေရာက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြရယ္
အစြန္းလြတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြရယ္
မီးဇာတစ္ဖက္...ေရမႈတ္တစ္ဖက္ဆိုေတာ့
ငိုရႈိက္ရင္းၿငီးတြားရင္း....
ဂီယာၾကီးနဲ႕ ပန္းတက္ရ
ေခါက္ေကြ႕ေတြမွာ..ေၿခကုန္လက္ပမ္းက်ခဲ့ရနဲ႕
အခု..ငါေလ..ေမာလြန္လြန္းလို႕...
ကေလာၿမိဳ႕ေရာက္ရင္..နားခ်င္ၿပီ။ ။ ။


သရ

(ကဗ်ာေဟာင္းမ်ားကိုတူးဆြမိေသာ..ဧပရယ္တစ္ညတြင္..
ဘ၀တူသူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ဟုဆိုကာေရးခဲ့ေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
ခံစားမိသေလာက္...ၿပန္လည္ခံစားမိၿခင္းမွ်သာၿဖစ္ေၾကာင္း)